องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 720

หลิงเชียนเชียนเข้าใจในทันที พาตัวพานอันออกมาโดยไม่ลืมที่จะปิดประตู

เมื่อบรรดาพี่น้องผู้หญิงในอาคารได้ยินว่าอ๋องเหยียนเริ่มคิดงานเขียนอีกครั้ง พวกนางเริ่มพูดกันอย่างตื่นเต้นว่า

“นายท่านเขียนหนังสืออีกแล้ว! ข้าจะตั้งหน้าตั้งตารอ!”

“ทุกครั้งที่นายท่านเขียนหนังสือหนึ่งเล่ม จะกลายเป็นที่นิยมทันที!”

“ใช่แล้ว เหมือนกับวรรณกรรมสุ่ยหู้จ้วน สามก๊ก หลายแผ่นดิน แม้สิ้นใจก็ไม่ลืม ทั้งหมดนี้ล้วนแต่มีชื่อเสียงทั้งนั้น ครั้งนี้หนังสือเล่มนี้จะต้องเป็นที่นิยมในอาณาจักรหลู่อย่างแน่นอน!”

พานอันอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เขาเป็นคนเขียนหนังสือพวกนี้อย่างนั้นหรือ!

เก่งเกินไปแล้ว!

...

ผ่านไปหนึ่งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินเหยียนไปหาหลิวเชียนเชียนพร้อมกับบทร่างและเงินปึกใหญ่ เดินหาวพร้อมกับพูดว่า

“ของเหล่านี้เจ้าถือไว้ให้ดี นำหนังสือเล่มนี้ไปตีพิมพ์ พิมพ์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอแค่ในอาณาจักรหลู่ที่เล่าเรื่อง แต่ใช้เงินนี้ขอให้พวกเขาเล่าเรื่องราวเล่มนี้แทน”

“ให้พานอันจำเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ให้ได้ ท่องจำให้ดี รอโอกาสเหมาะๆ ข้าจะให้เขาเป็นนักแสดงละครเรื่องนี้”

หลิวดเชียนเชียนรับบทร่างและเงินปึกนั้นแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“ข้าจะทำตามคำสั่งท่านเพคะ”

หลังจากอธิบายทุกอย่างแล้ว ฉินเหยียนก็ออกจากหอนกกระเรียนแดง มอบให้หลิวเชียนเชียนและคนของเขา จากนั้นพาคนของตนอีกกลุ่มไปยังสำนักไป๋ลู่

หลังจากที่หลิวเชียนเชียนมองอ๋องเหยียนเดินจากไป นางก็เริ่มฝึกพานอันทันที

นางเลือกเด็กผู้หญิงสี่คนที่มีรูปโฉมสวยงามและดูสง่างามมากที่สุดในหอหม่านฮวาโดยเฉพาะ เพื่อฝึกฝนคำพูดและท่าทางของพานอัน

“พี่น้องข้า จัดการ!”

“เจ้าค่ะ!”

หญิงสาวทั้งสี่เดินไปหาพานอันด้วยสายตาจริงจัง

พานอันคิดว่าพวกนางจะพยายามถอดชุดเขาอีก เขาตกใจมากจึงถอยไปช้าๆ วางมือไว้ที่หน้าอก พูดตะกุกตะกัก

“เจ้า พวกเจ้าคิดจะทำอะไร?”

โดยไม่คาดคิด บรรดาหญิงสาวผลักเขาขึ้นเก้าอี้ แล้วพูดอย่างจริงจัง

“การนั่งการยืน เริ่มฝึกตั้งแต่วันนี้ พวกข้าทั้งสี่จะคอยดูแลท่าทางของเจ้า”

พานอันสับสนและถามอย่างสงสัยว่า

“ข้ามิใช่ผู้หญิง เหตุใดต้องเรียนเรื่องเหล่านี้ด้วยเล่า?”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา แม่นางทั้งสี่หยิบไม้บรรทัดมาจากที่ใดก็ไม่ทราบ ตีที่มือและพูดอย่างจริงจังว่า

“ใครบอกว่าเจ้าว่าผู้หญิงต้องเรียนเรื่องพวกนี้เท่านั้น เจ้ายืนหลังตรงเดี๋ยวนี้!”

“เพียะ”

“โอ้ย!”

บรรดาหญิงสาวใช้ไม้บรรทัดตีไปที่หลังของพานอัน เขาหน้าเหยเก และยืดหลังให้ตรงไม่กล้าหลังค่อมเลยแม้แต่น้อย

หญิงสามยกไม้บรรทัดชี้ขึ้นลง

“ยืนเท้าชิด ขาตรง เชิดหน้าและอกขึ้น!”

หลังจากได้ยินคำอธิบายนี้ พานอันรู้สึกว่าสมเหตุสมผลเช่นกัน ตอบกลับอย่างเห็นด้วยว่า

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะตั้งใจฝึกให้เต็มที่ขอรับ!”

ดังนั้น ในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา พานอันก็ฝึกท่วงท่าตามชนชั้นสูงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จนกระทั่งตอนเที่ยงคืน เขาเหนื่อยมากจนยกขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำ หญิงสาวทั้งสี่จึงปล่อยให้เขาไปพักผ่อน

พานอันลากร่างที่เหนื่อยล้าของเขาไปที่เตียง

“เหนื่อยจะตายแล้ว!”

ทันทีที่เขาพูดจบ มีหนังสือเล่มหนึ่งหล่นเข้าที่อกเขา

เขารีบนั่งตัวตรง เห็นนายหญิงหลิวพับแขนเสื้อขึ้น มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“อ่านหนังสือ! ทุกคำพูด ทุกประโยคเจ้าต้องจำให้ขึ้นใจ”

พานอันคิดว่าเขาต้องฝึกอีก แต่เมื่อเขาได้ยินว่าต้องอ่านหนังสือ จิตใจที่ว้าวุ่นของเขาค่อยๆ ผ่อนคลายลง

“ในที่สุดข้าก็ได้อ่านหนังสือเสียที!”

เขาหยิบหนังสือขึ้นมาและเห็นว่าจริงๆ แล้วหนังสือเล่มนี้เป็นนิทาน

หลิวเชียนเชียนพูดอย่างจริงจัง

“ท่องให้ขึ้นใจ หากพลาดแม้แต่คำเดียว พรุ่งนี้ข้าจะทดสอบเจ้า!”

พูดจบนางก็หันหลังเดินจากไป

พานอันที่เหนื่อยมาทั้งวัน นอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า พูดด้วยน้ำตานองหน้าว่า

“หนังสือหนาขนาดนี้ ข้าจะจำได้อย่างไรเล่า ให้ข้าตายเสียดีกว่า!”