องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 721

แม้ว่าพันอันจะกล่าวโทษ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำของหลิวเชียนเชียน เขาหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาอย่างประหลาดใจ บนนั้นเขียนไว้ว่าม่านประเพณี และเริ่มอ่านอย่างตั้งใจ

เขายิ่งอ่านก็ยิ่งเพลิน เมื่อเห็นว่าเหลียงซานป๋อและจู้อิงถายหลบฝนอยู่ในถ้ำเดียวกันแล้วเกิดความชอบกัน ทำเอาเขารู้สึกหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเขาอ่านไปถึงตรงที่เหลียงซานป๋อถูกบีบบังคับให้เขียนจดหมายฉบับสุดท้ายต่อภรรยา โดยใช้คำพูดที่แทงใจอย่างเจ็บใจเหมือนถูกมีดกรีด เขาก็รู้สึกหดหู่และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพูดว่า

“ไม่มีการตรวจสอบภูมิหลังครอบครัว ฐานะไม่เหมาะสมแล้วทำการตัดสินใจเรื่องสมรสเสียเอง จะได้รับความเห็นด้วยการครอบครัวได้อย่างไร ยากที่คนรักกันท้ายที่สุดจะได้อยู่ด้วยกัน”

บัดนี้พันอันรู้สึกสับสนอย่างมาก เขาอ่านต่อไป เมื่ออ่านจนถึงหลังจากที่เหลียงซานป๋อตายแล้ว จู้อิงถายก็ตายเพื่อความรัก ทั้งสองกลายเป็นผีเสื้อสองตัว และคอยบินเคียงข้างกันไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังลับฟ้า เขาก็น้ำตาไหลรินลงมา เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า

“ยามมีชีวิตไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ ยามตายในหลุมเดียวกัน ถามโลกหล้ารักนั้นเป็นฉันใด มาตรเป็นตายยังขออยู่คู่เคียงกัน!”

เขาอ่านรอบหนึ่งแล้วจดจำเรื่องม่านประเพณีได้อย่างไม่ลืมเลือน กระทั่งเห็นเงาตนเองในเรื่องเล่าเลยด้วยซ้ำ เขาอ่านครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาก็ไหลรินลงมาไม่หยุด ไม่รู้ว่าร้องไห้จนเหนื่อยหรืออ่านจนเหนื่อยไป เขากลับนอนหลับไป

วันถัดมา ท้องฟ้าค่อยๆเริ่มสาง

หญิงสาวทั้งสี่คนได้มาถึงหน้าเตียงของพันอัน เมื่อเห็นว่าพันอันนอนอยู่กับที่นอน แถมยังนำหนังสือปิดหน้าแล้วกรนเสียงดัง

เหล่าหญิงสาวเดินเข้าไปใช้ไม้บรรทัดตีเขาแล้วตะโกนว่า “นี่มันกี่ยามแล้วยังนอนอยู่อีก รีบลุกขึ้นมาฝึกฝนเสีย!”

พันอันรีบลุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทั้งสี่ยืนอยู่เบื้องหน้าเร่งเขา ก็พูดอย่างจนปัญญาและเหนื่อยใจว่า

“แม่ทูนหัวทั้งหลาย ข้าอ่านหนังสือทั้งคืน เพิ่งจะนอนไปพวกเจ้าก็มาปลุกให้ข้าฝึกซ้อม ให้ข้านอนอีกสักเดี๋ยวได้รึไม่?”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็เข้าไปนำไม้บรรทัดตีแขนของเขา

“โอ๊ย!” พันอันเจ็บจนลุกขึ้นมาทันที

เหล่าหญิงสาวพูดอย่างเข้มงวดว่า “เจ้ามีสิทธิ์ง่วงงั้นรึ ในอาณาจักรหลู่ หากไก่ขันผู้หญิงก็ต้องตื่นเพื่อเตรียมมื้อเช้าให้สามี และเก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วเหตุใดผู้เป็นชายจึงสามารถนอนตื่นสายได้ รีบลุกขึ้นมาฝึกซ้อมได้แล้ว!”

พันอันรีบลุกขึ้นมาจากที่นอน “ไม่ง่วงแล้วไม่ง่วงแล้ว เรามาฝึกซ้อมกันเลย!”

พันอันเริ่มฝึกซ้อมอย่างเหน็ดเหนื่อยภายใต้การควบคุมของเหล่าหญิงสาวทั้งสี่ เพื่อให้พันอันสามารถทำได้ตามเป้าหมายที่อ๋องเหยียนย้ำเตือนไว้อย่างเร็วที่สุด หญิงสาวทั้งสี่จึงต้องเริ่มการฝึกซ้อมแสนโหดให้

ทั้งให้เขาเดินเสาไม้ ทั้งให้เขาตั้งชามไว้บนศีรษะ เพียงเพื่อให้เขาจดจำการกระทำเหล่านี้ได้อย่างแม่นยำ หากในอนาคตต่อให้ฝันอยู่เขาก็จะไม่มีท่าทีเอ้อระเหยลอยชาย

เมื่อฝึกซ้อมมาสองวันแล้ว พันอันก็นวดแขนที่ช้ำ เขาเจ็บจนร้องซีด ในขณะที่น้ำตาไหลเองคนเดียว หลิวเชียนเชียนก็เข้ามาหาแล้ววางยาจินฉวง

......

ในขณะเดียวกันนั้นทางวิสาหกิจก็ได้ผลิตเรื่องม่านประเพณีรอบแรกออกมาแล้ว และได้เริ่มทำการแจกจ่ายให้อ่านฟรีตามคำสั่งของหลิวเชียนเชียน

อีกทั้งยังยอมใช้เงินจำนวนมากในการว่าจ้างให้นักเล่าเรื่องในพื้นที่ เริ่มการเล่าเรื่องม่านประเพณีในแต่ละที่อีกด้วย เมื่อเรื่องราวที่สะเทือนอารมณ์ได้รับการเผยแพร่ มันก็กลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้ฟังเรื่องเล่าที่สรรเสริญความรักแล้วก็ล้วนชื่นชอบเรื่องนี้อย่างมาก เรื่องเล่าที่ทางวิสาหกิจทำการแจกจ่ายฟรี เมื่อความนิยมเพิ่มมากขึ้น ราคาหนังสือนิทานก็พุ่งสูงขึ้น

หนังสือนิทานเล่มหนึ่งที่ราคาไม่กี่อีแปะเพิ่มขึ้นสูงจนถึงเล่มละหลายตำลึง แถมยังขาดแคลนด้วย ทันทีที่พิมพ์สำเนา มันก็ถูกแย่งซื้อในทันที เรื่องเล่าของเหลียงซานป๋อและจู้อิงถายค่อยๆเป็นที่หลงใหลของคนอาณาจักรหลู่

ผู้ชายอ่านแล้วเงียบสงบ ผู้หญิงอ่านแล้วน้ำตาไหล

ผู้ชายเงียบก็เพราะพวกเขาเองก็เคยมีประสบการณ์เช่นนี้เหมือนกัน ไม่อาจได้ครอบครอง สูญเสียรักแท้ไปเพราะฐานะไม่เท่าเทียมกัน

ผู้หญิงอ่านแล้วร้องไห้เพราะพวกนางเองที่เป็นจู้อิงถาย ถูกบีบบังคับถูกจำกัดให้สมรสกับคนที่ตนเองไม่ได้รัก เพียงเพราะเป็นคำสั่งของพ่อแม่ จึงต้องอดทนไปทั้งชีวิต

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ก็สามารถเห็นตนเองในเรื่องเล่าเรื่องนั้น โดยเฉพาะผู้หญิง เมื่ออ่านแล้วก็ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน และอานุภาพของหนังสือเล่มนี้ก็ค่อยๆแสดงออกมา