องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 725

ท่านแม่จู้ต้อนรับเหลียงซานป๋อที่มาสู่ขอด้วยตนเอง แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก

“วันนี้เป็นวันดีที่ตระกูลหม่ามาสู่ขอ มอบสินสอดให้สามวันแล้วก็ยังไม่หมด จริงสิ ผู้ว่าราชการจังหวัดหม่าเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าของท่านเหลียงสินะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเหลียงซานป๋อก็ไม่สู้ดี

ท่านแม่จู้พูดต่อว่า “อาหารว่างบนโต๊ะนี้คือรังนกพุทราไข่มุกที่เชิญให้อาจารย์จากหางโจวมาทำโดยเฉพาะ เปลือกของมันทำจากไข่มุกบด คิดว่าเจ้าคงไม่เคยทาน ลองลิ้มลองดูสิ”

เหลียงซานป๋อทำตัวไม่ถูก เขาประสานมือคารวะพูดว่า “ท่านหญิง ข้าเพียงแค่อยากพบอิงถาย เหตุใดจึงต้องเย้ยหยันข้า?”

ท่านแม่จู้ทำเสียงเย็นชา “หากเจ้าไม่คุ้นชินกับสิ่งที่ข้ากล่าว แล้วต่อไปจะอดทนต่อการดูหมิ่นของผู้อื่นได้อย่างไร?”

เหลียงซานป๋อตั้งสติ สิ่งที่ท่านแม่จู้กล่าวมานั้นมีเหตุผล หากอยากจะสู่ขออิงถาย นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้ เขาอดทนความไม่พอใจเอาไว้แล้วหยิบของว่างขึ้นมาทาน

เมื่อท่านแม่จู้เห็นว่าเหลียงซานป๋อมีความจริงใจจึงยอมให้คนรับใช้พาท่านเหลียงไปพบอิงถาย

เหลียงซานป๋อเดินไปตามที่คนรับใช้นำทาง ในที่สุดก็พบจู้อิงถายที่เขาคอยคิดถึง ที่สวมชุดหญิงสาวอยู่ ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันที่ศาลาพักร้อน แววตาราวกับว่ามีความรักที่พูดไม่หมด แต่ก็เหมือนไม่มีอะไรพูด สุดท้ายก็พูดออกมาเพียงประโยคเดียวว่า

“ซานป๋อ เราหนีไปด้วยกันเถิด! ขอเพียงได้อยู่กับเจ้า ข้าอยู่ที่ใดก็ได้ คืนนี้ยามจื่อ ข้าจะรอเจ้าที่หลังบ้าน”

ทั้งสองตัดสินใจหนีตามกันโดยไม่สนวัฒนธรรมใดๆ และคำพูดเหล่านี้ก็ถูกท่านแม่จู้ได้ยินเข้า

คืนที่จะหนีตามกันไปมีฝนตกแรงและฟ้าแลบฟ้าผ่า จู้อิงถายรอไปทั้งคืน เหลียงซานป๋อก็ยังไม่มา แต่ผู้ชมด้านล่างเวทีเห็นอย่างชัดเจน

ในขณะจู้อิงถายยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ทั้งคืน ข้างๆเวทีอีกฝั่งของกำแพง เหลียงซานป๋อก็ถูกลูกน้องตระกูลหม่าทุบตี เมื่อหญิงสาวหลายคนเห็นดังนั้นก็แทบจะวิ่งขึ้นไปบนเวทีลงไม้ลงมือกับพวกหมารับใช้พวกนั้น โชคดีที่ถูกผู้เฝ้าการแสดงห้ามเอาไว้จึงไม่ได้เกิดอุบัติเหตุขึ้น

การแสดงดำเนินต่อไป

ส่วนอีกฝั่งของกำแพงคือจู้อิงถายที่ตื่นตะลึง ส่วนอีกฝั่งคือเหลียงซานป๋อที่นอนขดตัวกับพื้นอย่างสะบักสะบอม

แสงไฟด้านหนึ่งสว่าง อีกด้านมืดลง เดี๋ยวจู้อิงถายก็ร้องไห้อยู่ใต้แสงเทียน เดี๋ยวเหลียงซานป๋อก็นอนป่วยอยู่กับเตียง ระหว่างทั้งสองคนมีกำแพงกั้นอยู่ ความจริงแล้วมันคือภูเขา คือระยะห่างที่ไกลที่สุดในโลก ดังที่ว่าเจ้าอยู่ห่างข้าเพียงเอื้อมมือ แต่กลับจะไม่ได้พบอีกตลอดชีวิต

จู้อิงถายสลดใจที่เหลียงซานป๋อไม่มาตามสัญญา จึงแตกหักกับตระกูลจู้อย่างสิ้นเชิง

“ข้าไม่แต่ง!”

“เจ้าไม่แต่งรึ? หนังสือที่เจ้าเล่าเรียนมาสอนให้เจ้าเนรคุณพ่อแม่งั้นรึ?”

ผู้ที่แสดงเป็นท่านพ่อจู้ได้แสดงความเข้มงวดและไร้เหตุผลของคนอาณาจักรหลู่ออกมาได้อย่างสมบทบาท และทำให้ผู้เป็นพ่อหลายๆคนเห็นตนเองในนั้น

“ร่างกายของเรา อวัยวะต่างๆผิวหนังและขน หรือผมต่างก็มาจากพ่อแม่ที่มอบให้ การแต่งงานเป็นอำนาจการตัดสินใจของพ่อแม่เสมอมา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะแต่งหรือไม่ นี่คือสามัญสำนึก คือระเบียบ คือความเชื่อ คือประเพณี!”

จู้อิงถายพูดเรื่องที่ตกลงตัดสินใจแต่งงานกับเหลียงซานป๋อ จากที่แย่อยู่แล้วก็ยิ่งแย่กว่าเดิม

ในที่สุดเหลียงซานป๋อก็ตัดสินใจ เขาจะทำสิ่งสุดท้ายเพื่ออิงถาย เขาทั้งจนปัญญาทั้งเสียใจ เจ็บปวดใจอย่างมาก เขาหมดหนทาง ใบหน้าเศร้าสลด ในหัวเต็มไปด้วยความทรงจำที่สวยงามที่มีร่วมกับอิงถาย

คิดว้าวุ่นมากมาย ทำให้เขากระอักเลือดออกมา

ฉากนี้ทำเอาหญิงสาวด้านล่างเวทีร้องไห้ตามๆกัน ขณะนี้ไม่มีใครประชดประชันแล้ว ทุกคนต่างก็ตกสู่ภวังค์ น้ำตาไหลแล้วดูการแสดงจบเงียบๆ

บนเวที

ท่านแม่จู้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของรูปปั้นปรมาจารย์ขงจื่อ มือประสานแล้วถามอย่างศรัทธาว่า

“ตระกูลยากจนยากที่จะมีบุตรที่มีเกียรติ ตระกูลขุนนางจะต้องปรองดองกัน ดังนั้นนับตั้งแต่อดีตการสมรสจึงต้องเหมาะสมด้านฐานะ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ข้าล้วนตระหนัก แต่ข้าอยากขอถามว่าเหตุใดจึงต้องมีความรักในโลกมนุษย์ด้วย ช่วยบอกด้วยเถิด!”

เสียงพากย์แสดงความเชื่อทางวัฒนธรรม และแสดงถึงระเบียบของอาณาจักรหลู่ด้วย “หากปล่อยปลาในบ่อออกไปในสภาพแวดล้อมข้างนอกที่เลวร้าย ถ้าปรับตัวไม่ได้ก็ต้องตายเหมือนกัน”

ท่านแม่จู้ถามต่อว่า “แต่พวกมันก็มาจากแม่น้ำและทะเลเช่นเดียวกัน บนโลกนี้ไม่ควรมีบ่อปลา”

“ไร้สาระ!” เสียงพากย์ของความเชื่อที่คร่ำครึเน้นย้ำมากขึ้น

“วัฒนธรรมในอาณาจักรหลู่สืบทอดกันมาเป็นพันปี ใช่ว่าเจ้าอยากจะเปลี่ยนแปลงก็เปลี่ยนได้ อยากจะแก้ไขก็แก้ได้ ผู้หญิงจะต้องยึดถือหลักสี่คุณธรรม สามคล้อยตาม คอยดูแลสามีและดูแลลูก ยามเด็กเชื่อฟังบิดา ยามแต่งงานแล้วเชื่อฟังสามี สามีสิ้นอายุก็ต้องเชื่อลูก ยึดสามีเป็นที่ตั้ง ยึดลูกเป็นที่ตั้ง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกันข้า!”