องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 727

หอหงเฮ่อ

หลิวเชียนเชียนยืนอยู่บนชั้นสามของหอ เขากอดอกเอาไว้แล้วมองหญิงสาวที่คึกคักชั้นล่าง พวกนางได้ล้อมหอหงเฮ่อ

เอาไว้ทั้งหมดแล้ว

นางเห็นอานุภาพของการแสดงแล้ว บัดนี้เองก็เข้าใจเจตนาของอ๋องเหยียนแล้ว จึงได้พูดว่า

“ที่แท้นี่ก็คือผลจากดาราสินะ ช่างพิเศษยิ่งนัก ได้เรียนรู้แล้วสิ”

ด้วยคำสั่งของอ๋องเหยียน หลิวเชียนเชียนได้ให้พันอันและคณะแสดงอยู่ที่หอหงเฮ่อ ส่วนคนอื่นๆก็เดินทางไปยังเมืองถัดไปพร้อมกับนาง เพื่อค้นหาชายหนุ่มที่คล้ายกับพันอัน เพื่อฝึกฝนดาราคนต่อไปในการผลักดันให้เหล่าหญิงสาวในเมืองได้สติ

......

อีกด้านหนึ่ง

ฉินเหยียนได้มาถึงเมืองไป๋ลู่แล้ว เขาพบว่าเรื่องเล่าม่านประเพณีมีอานุภาพมากกว่าที่คิดไว้เยอะ ทรงอำนาจและเผยแพร่ไปอย่างกว้างขวางกว่าที่เขาคาดเอาไว้ แม้กระทั่งในเมืองไป๋ลู่ก็มีหญิงสาวจำนวนมากที่เริ่มปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อเข้ามาศึกษาที่สถานศึกษาไป๋ลู่เหมือนกับจู้อิงถาย

ต่อให้จะถูกคนในพื้นที่จับได้พวกนางก็ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย และโต้เถียงกลับว่า

“จู้อิงถายยังสามารถทำเช่นนี้เพื่อเข้าศึกษาได้ แล้วเหตุใดพวกข้าจึงจะทำไม่ได้!”

ฉินเหยียนยืนอยู่หน้าสถานศึกษาไป๋ลู่และได้ยินเสียงถกเถียงกัน เขาตบหน้าผากอย่างประหลาดใจแล้วพึมพำว่า

“ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญมีเรื่องดีๆเช่นนี้”

เพราะระยะนี้มีผู้เล่าเรียนที่เข้ามาในสถานศึกษาไป๋ลู่มากมาย ฉินเหยียนก็กำลังต่อแถวอยู่ในฝูงชน เมื่อถึงคราวของเขาที่เข้าไปในสถานศึกษา ตามระเบียบแล้วจะต้องส่งป้ายชื่อให้

เมื่อผู้ดูแลสถานศึกษาตรวจสอบตัวตนของเขาแล้วพบว่าคือเฉิงอาหนิวผู้เป็นไป๋เสี่ยวเซิงระดับหนึ่ง ทั้งยังมีหนังสือของหลานหลิงหวัง ที่เป็นผู้ประพันธ์สามสิบหกกลยุทธ์แล้ว ก็เผยสีหน้าที่ตกตะลึงออกมา จากนั้นก็ทำความเคารพเขา

“เชิญขอรับ”

ฉินเหยียนเองทำความเคารพกลับ จากนั้นก็เดินเข้าสถานศึกษาไป๋ลู่อย่างน่าเกรงขาม

เมื่อฉินเหยียนเข้าไปแล้ว ผู้ดูแลสถานศึกษาก็รีบส่งมอบป้ายชื่อของเฉิงอาหนิวให้แก่รองหัวหน้าคณะ หรือก็คือบิดาของจ้าวจือหย่า จ้าวเหวินเซิงนั่นเอง

อีกด้านหนึ่ง

วันนี้ก็เป็นวันนี้หัวหน้าคณะสถานศึกษาไป๋ลู่ ผู้นำด้านวรรณคดีซือหม่าจี๋กลับมาเช่นกัน ที่จริงซือหม่าจี๋ได้กลับจากอาณาจักรฉินเพราะภารกิจสักพักแล้ว แต่ก่อนหน้าเขาก็ทำการรายงานต่อพระราชสำนักเกี่ยวกับสิ่งที่พบเห็นในการไปปฏิบัติภารกิจที่อาณาจักรฉิน เมื่อรายงานก็กินเวลานานถึงเจ็ดวัน จึงเพิ่งได้กลับมายังสถานศึกษาไป๋ลู่

เมื่อซือหม่าจี๋เดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นว่าจ้าวเหวินเซิงกำลังนั่งอ่านข้อมูลบนโต๊ะอยู่ จึงได้ประสานมือคารวะทักทายว่า

“สหายเหวินเซิง”

จ้าวเหวินเซิงรีบหยุดอ่านแล้วยืนขึ้นยิ้มต้อนรับ

“เจ้ากลับมาแล้วรึสหายซือหม่า การเดินทางครั้งนี้ราบลื่นดีรึไม่?”

ซือหม่าจี๋พูดตรงๆว่า “การเดินทางไปอาณาจักรฉินเปิดโลกทัศน์ของข้ามาก เรื่องที่เจ้าขอให้ข้าช่วยนั้นไม่สำเร็จ การไปอาณาจักรฉินในครั้งนี้ ข้าไม่ได้พบอ๋องเหยียนเลย”

จ้าวเหวินเซิงผิดหวังเล็กน้อย เขาถอนหายใจยาวๆแล้วพูดว่า

ซือหม่าจี๋รับมาดูแล้วเบิกตากว้าง “ที่แท้เขาก็เป็นผู้ประพันธ์สามสิบหกกลยุทธ์ที่เลื่องชื่อในอาณาจักรหลู่รึ!”

ในขณะที่ตกตะลึงจ้าวเหวินเซิงก็ยื่นจดหมายแนะนำให้อีก

ซือหม่าจี๋รู้สึกศีรษะจะระเบิด เขาตั้งสติไม่ได้ไปครู่นึ่ง “เฉิงอาหนิวได้รับจดหมายแนะนำจากหลานหลิงหวังแล้วงั้นรึ?”

จ้าวเหวินเซิงไม่เข้าใจว่าเหตุใดซือหม่าจี๋จึงมีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรงเช่นนี้ จึงได้ถามต่อว่า

“เหตุใดเจ้าจึงตกตะลึงเช่นนี้เล่า หรือว่าจะเป็นคนอาณาจักรฉินจริงๆรึ?”

ซือหม่าจี๋ไตร่ตรองตอนที่ได้พบกับเฉิงอาหนิวหลายครั้ง และพูดว่า

“หากไม่ได้ชื่อซ้ำก็คือเฉิงอาหนิวที่ข้ารู้จัก คนผู้นี้มีความสามารถอย่างมาก มีความสามารถในการวางยุทธศาสตร์จริงๆ แต่หากคือคนคนเดียวกัน เขาคือคนอาณาจักรฉิน เหตุใดจึงต้องเข้ามารับราชการในอาณาจักรหลู่ด้วย?”

จ้าวเหวินเซิงขมวดคิ้วแน่นแล้วยื่นหมายทักทายให้กับซือหม่าจี๋

“ในเมื่อเจ้าไม่มั่นใจว่าคนผู้นี้ใช่รึไม่ เช่นนั้นก็ไปพบเขาด้วยตัวเองเถิด”

ซือหม่าจี๋อ้าปากชี้ไปยังหมายทักทายอย่างเหลือเชื่อ “เขามาที่ไป๋ลู่งั้นรึ เขามาทำอะไร?”

จ้าวเหวินเซิงจิบชาหนึ่งคำอย่างเย็นชา “มาสู่ขอ”

ซือหม่าจี๋ตกใจจนทรุดลงกับพื้น เขาอ้าปากกว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน เฉิงอาหนิวผู้นี้จะต้องไม่ใช่เฉิงอาหนิวแห่งอาณาจักรฉิน เดี๋ยวข้าจะไปพบเขา”