องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 728

ในขณะเดียวกันนั้น เมื่อฉินเหยียนเข้ามายังสถานศึกษาไป๋ลู่แล้ว ก็พบว่าทุกคนต่างมีบันทึกอ๋องเหยียนกันหมด

เขายืมจากคนข้างๆมาเล่มหนึ่งแล้วถามว่า “พวกเจ้าเอาบันทึกอ๋องเหยียนมาจากที่ใดรึ?”

ผู้เล่าเรียนพูดว่า “เจ้าไม่รู้รึ จ้าวปั๋วซื่อเป็นผู้แจกจ่ายเองนะ พวกเราทุกคนในสถานศึกษาไป๋ลู่ต่างก็มีกันคนละเล่ม”

ฉินเหยียนดูคร่าวๆ ในนั้นได้บันทึกทุกคำพูดทุกการกระทำของเขาเอาไว้อย่างชัดเจน จึงพูดอย่างสงสัยว่า

“พวกเจ้าศึกษามันทำไมรึ?”

ผู้เล่าเรียนเอามือไพล่หลังแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งไงเล่า นี่คือสิ่งที่สั่งสอนในตำราพิชิตชัยสงครามซุนจื่อเชียวนะ”

“ไม่เพียงแต่จะมีการเขียนที่ตำราพิชิตชัยสงครามซุนจื่อเท่านั้น แต่ในบันทึกอ๋องเหยียนเองก็มีบันทึกไว้ ดูแล้วอ๋องเหยียนคงได้อ่านตำราพิชิตชัยสงครามซุนจื่อนานแล้ว งั้นพวกข้าก็จะแพ้ให้ไม่ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วฉินเหยียนก็คิดในใจว่า เหตุใดอาณาจักรหลู่จึงมีแฟนคลับของเขาเต็มไปหมดเลยนะ!

จึงได้รีบออกคำสั่งว่า “มีเหตุผล ควรศึกษาบันทึกอ๋องเหยียนให้ดีจริงๆ”

ผู้เล่าเรียนพูดแทรกขึ้นว่า “คำพูดนี้ควรจะสืบถอดกันไปต่างหาก!”

ในขณะที่พูดคุยกันอยู่ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากด้านหลังของฉินเหยียน “สหายอาหนิว!”

ฉินเหยียนประหลาดใจทันที ไม่คิดว่าจะมีคนรู้จักเขาที่นี่ เมื่อหันกลับไปแล้วเห็นว่าเป็นซือหม่าจี๋จึงประสานมือคารวะกลับ

“อ้าว สหายซือหม่า! เราช่างมีวาสนากันจริงๆเชียว!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็พบว่าผู้เล่าเรียนรอบๆข้างต่างก็ประสานมือทำความเคารพต่อซือหม่าจี๋พร้อมกัน

“หัวหน้าซือหม่าขอรับ หัวหน้าจงสุขภาพแข็งแรงขอรับ”

ฉินเหยียนมองไปยังซือหม่าจี๋อย่างตะลึง “เจ้าคือหัวหน้าคณะสถานศึกษาไป๋ลู่งั้นรึ?”

ซือหม่าจี๋พัดพัดคลี่ในมือแล้วพูดอย่างน่าเกรงขามว่า “นี่เจ้ายังไม่รู้รึ?”

ฉินเหยียนรีบประสานมือคารวะแล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คราวนี้รู้แล้วล่ะ ท่านหัวหน้าคณะซือหม่า”

ซือหม่าจี๋ยิ้มแล้วพูดว่า “ระหว่างเจ้าและข้าไม่ต้องเกรงใจอะไรกันนักหรอก ไปคุยกันหน่อยดีกว่า”

“สุดแล้วแต่เลยขอรับ”

ซือหม่าจี๋พาฉินเหยียนมายังศาลาพักร้อน เมื่อทั้งสองนั่งลงแล้ว ซือหม่าจี๋ก็เทน้ำชาให้ฉินเหยียนด้วยตนเอง เหล่าผู้เล่าเรียนที่เดินผ่าน เมื่อเห็นดังนั้นก็ต่างพากันรวมตัวแล้วถกเถียงกันขึ้นมา

“คนผู้นี้คือใครกัน ถึงได้ทำให้หัวหน้าคณะเทน้ำชาให้เขาได้เช่นนี้”

“ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโตแน่ๆ!”

ในศาลพักร้อน

ซือหม่าจี๋พูดอย่างนอบน้อมว่า “นี่คือชาหลงจิ่งที่เพิ่งเก็บมา อาหนิวลองลิ้มลองสิ”

ว่าแล้วฉินเหยียนยังลุกขึ้นยืนประสานมือคารวะพูดอย่างจริงจังว่า

“โปรดสหายซือหม่าให้ข้าอยู่ที่นี่ด้วยเถิด ข้าเต็มใจที่จะรับใช้อาณาจักรหลู่ หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าตรวจสอบการมอบชื่อและตัวตนก็ได้แล้ว!”

ซือหม่าจี๋นึกถึงสามสิบหกกลยุทธ์ที่จ้าวเหวินเซิงเอาให้เขาดูแล้วพูดอย่างครุ่นคิดว่า

“ข้าได้ดูสามสิบหกกลยุทธ์ที่เจ้าเขียนแล้ว เขียนได้ไม่เลวเลยทีเดียว มีสิทธิ์เข้าหอเก็บหนังสือเพื่อสืบทอดชื่อเสียงไปพันปีจริงๆ”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจ “สหายซือหม่าคิดเช่นนั้นก็ดีแล้ว เช่นนั้นคิดว่าข้ามีสิทธิ์เข้าร่วมการรับสมัครลูกเขยของจ้าวจือหย่ารึไม่?”

ซือหม่าจี๋พูดว่า “มีสิทธิ์อย่างมากทีเดียว แต่ว่าเจ้าแน่ใจรึว่าจะเข้าร่วมงาน ข้อกำหนดของมันสับปลับมากทีเดียว ผู้มีความสามารถเช่นเจ้าจะยินดีที่จะเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลจริงๆรึ?”

ฉินเหยียนพูดว่า “ตราบใดที่ข้าสามารถปักหลักและอาศัยอยู่ในอาณาจักรหลู่ เหตุใดจะเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลมิได้?”

ซือหม่าจี๋ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ให้เจ้าเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลนั้นน่าเสียดายความสามารถจริงๆ แต่ในเมื่อเป็นการเลือกของเจ้า ข้าเองก็ไม่ขอพูดมากความ ยังเหลืออีกสามวันกว่าจะถึงวันงานสมัครเขย ไว้มีเวลาข้าจะพาเจ้าไปแนะนำให้รองหัวคณะจ้าวเหวินเซิง”

ฉินเหยียนประสานมือคารวะขอบพระคุณ “เช่นนั้นก็ขอขอบคุณความหวังดีของสหายซือหม่า”

เมื่อทั้งสองพูดคุยกันจบลงแล้ว ซือหม่าจี๋ยังได้จัดหาที่อยู่ส่วนตัวในสถานศึกษาไป๋ลู่ให้อาหนิวด้วย เดิมทีการปฏิบัติเช่นนี้มีเพียงตระกูลขุนนางใหญ่โตเท่านั้นจึงจะได้รับ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เฉิงอาหนิวแอบทำอะไร ซือหม่าจี๋จึงได้จัดให้เขาอยู่ที่นี่

หลังจากนั้น

ซือหม่าจี๋ก็ตัดสินใจทันทีว่าจะต้องรายงานเรื่องนี้ต่อพระราชสำนัก อยากจะรู้จริงๆว่าคนอาณาจักรฉินมาที่อาณาจักรหลู่ทำไมกันแน่