องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 738

คนอื่นๆต่างก็หยุดยืนอยู่ตรงนี้แล้วพากันคุกเข่าลง มีเพียงฮ่องเต้หลู่ที่เดินเข้าไปในลานกว้างหอผู้อาวุโส

บริเวณลานมีต้นโพธิ์หลายต้น มีกิ่งก้านอันเขียวชอุ่มและใบสูง ตรงหน้าประตูมีรูปปั้นกวางหินครึ่งมนุษย์สองตัวตั้งตระหง่านราวกับเทพผู้พิทักษ์ สง่างามและน่าเกรงขามอย่างมาก

ฮ่องเต้หลู่จัดระเบียบตนเองแล้วคุกเข่าลง เขาประสานมือคารวะทำความเคารพต่อตำหนัก

“ผู้เป็นลูกหลานขอพบท่านผู้อาวุโสขอรับ มีเรื่องด่วนต้องการจะรายงาน”

ผู้อาวุโสไม่ได้เผยหน้าตา แต่เสียงอันนุ่มลึกของเขาดังมาทั่วทุกทิศถึงหัวใจของทุกคน

“เรื่องที่เจ้ารายงาน ข้ารู้แล้ว”

ฮ่องเต้หลู่และเหล่าขุนนางต่างก็ตะลึง ท่านผู้อาวุโสรู้แล้วรึเนี่ย สมแล้วที่เป็นท่านผู้อาวุโส ต่อให้ไม่ออกมาก็ยังรู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี

“สถานศึกษาไป๋ลู่ปรากฏนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมอีกคนแล้ว ทำให้เกิดเรื่องอัศจรรย์อย่างฝูงนกแสวงบุญ ดอกบัวสีทองปรากฏ กวางขาวปรากฏ เป็นความโชคดีของอาณาจักรหลู่ ข้ามีผู้สืบทอดแล้ว”

ซือหม่าจี๋สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก เขากัดฟันแย่งพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส แต่เขาคือคนอาณาจักรฉิน!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วเสียงดังสนั่นของท่านผู้อาวุโสก็ดังขึ้นทั่วยอดเขา ทำให้ภูเขาเผิงหลายสั่นคลอน

“อะไรนะ! เขาคือคนอาณาจักรฉินรึ!”

เสียงดังกึกก้องอย่างมาก ก้อนหินบนพื้นถึงกับเกิดความสั่นสะท้าน

ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หลู่ หรือขุนนางที่อยู่นอกลานต่างก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะเพราะเสียงนี้ มีขุนนางใหญ่หลายคนที่ร่างกายอ่อนแอจนหมดสติไป

บัดนี้ฮ่องเต้หลู่ใบหน้าเคร่งขรึม บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อที่ไหลลงมา สามารถทำให้ท่านผู้อาวุโสคาดเดาไม่ได้เช่นนี้ ดูท่าเรื่องนี้จะหนักกว่าที่คิดไว้เสียอีก!

เสียงของท่านผู้อาวุโสดังขึ้นอีกครั้ง “นักปราชญ์แห่งวรรณกรรมปรากฏนั้นคือชะตาลิขิต คนผู้นี้มีความสามารถเหนือข้า ข้ากังวลยิ่งนัก”

“นี่มัน......”

ทุกคนล้วนตกใจขวัญหายกันหมด ผู้อาวุโสบอกว่าอาจจะเทียบเฉิงอาหนิวไม่ได้งั้นรึ จะเป็นไปได้อย่างไร?

“ปีนี้ข้ามีอายุสองร้อยแปดสิบห้าปีแล้ว เดิมทียังสามารถมีชีวิตต่อได้อีกสิบเจ็ดปี แต่เมื่อคนผู้นี้ปรากฏตัวแล้วแย่งโชคของข้าไป เกรงว่าจะเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว”

“นี่มัน......”

ทุกคนยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิม ใกล้จะถึงเวลาของผู้อาวุโสแล้ว นี่มันข่าวร้ายในข่าวร้ายชัดๆ

“แต่พวกเจ้าวางใจเถิด ทุกอย่างมีทางออกเสมอ ก่อนข้าจะขึ้นสวรรค์ ข้าจะสร้างหนทางรอดให้อาณาจักรหลู่แน่นอน ซือหม่าจี๋อยู่ที่นี่ ส่วนคนอื่นๆกลับไปเถิด ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนก็พอ อย่าได้ฝืนชะตาลิขิต”

“ขอรับ”

ฮ่องเต้หลู่เองก็ไม่กล้าถามอะไรมากความ เขาพาเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นลงจากเขาไป

เมื่อทุกคนลงจากเขาไปแล้วผู้อาวุโสก็ออกคำสั่งว่า

“ตำราพิชิตชัยสงครามซุนจื่อกล่าวไว้ว่า รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ซือหม่าจี๋ เจ้าจงรีบเขียนจดหมายให้จ้าวเหวินเซิงแห่งสถานศึกษาไป๋ลู่ถ่วงเวลาไว้ ข้าจะได้ถือโอกาสนี้ทำความเข้าใจคนผู้นี้”

“ขอรับ ศิษย์จะเขียนเดี๋ยวนี้”

......

อีกด้านหนึ่ง ณ สถานศึกษาไป๋ลู่

“นายท่าน มีคนคุกเข่าอยู่หน้าประตูคนหนึ่งเพคะ คนผู้นี้หน้าตาไม่คุ้น ไม่เคยพบมาก่อนเพคะ”

“หือ? มีคนอยู่ประตูรึ?”

ฉินเหยียนอุ้มกวางขาวส่งให้หยางจิ่นซิ่ว จากนั้นก็ลุกขึ้นมาดูที่หน้าประตู เมื่อเปิดประตูก็เห็นว่าเถาซงจือกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูอย่างเคารพ

“เจ้ามาคุกเข่าอยู่ที่นี่ทำไมรึ?”

เถาซงจือกราบกรานแล้วพูดว่า “ข้าอยากจะขอเป็นศิษย์คอยติดตาม ปรนนิบัติและรับใช้อยู่ข้างๆท่าน ข้ายินดีเป็นบันไดให้ท่านได้เหยียบขอรับ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ “เหตุใดเจ้าจึงอยากจะเป็นศิษย์ข้า?”

เถาซงจือพูดอย่างจริงจังว่า “ติดตามท่านแล้วจะต้องได้วิชาแน่นอนขอรับ”

จากที่ฉินเหยียนได้อยู่กับเถาซงจือมา ฉินเหยียนรู้สึกว่าคนคนนี้เป็นคนซื่อตรง ไม่อยากจะหลอกเขา และไม่อยากจะปฏิเสธเขาด้วย จึงได้ถามขึ้นว่า

“เจ้ารู้รึไม่ว่าข้าคือใคร?”

เถาซงจือคุกเข่าตัวตรงแล้วพูดว่า “ข้ารู้ว่าท่านคือนักปราชญ์แห่งวรรณกรรม ข้าอยากจะขอเป็นศิษย์ท่าน”

จากนั้นก็คำนับกราบฉินเหยียนสามครั้ง แล้วพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า

“หากท่านไม่ยอมรับ ข้าจะคุกเข่าไม่เลิก จนกว่าท่านจะยอมรับขอรับ!”

ฉินเหยียนเองก็เห็นถึงความเด็ดเดี่ยวของเขาจึงได้ยอมพูดว่า

“ชีวิตนี้ข้ามีศิษย์น้อยมาก ศิษย์ที่ถูกข้ายอมรับเองก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หากเจ้าอยากจะเป็นศิษย์ของข้า เช่นนั้นข้าก็จะให้บททดสอบกับเจ้าสามอย่าง หากเจ้าสามารถผ่านทั้งสามบทนี้ได้ ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์”