องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 746

เฉิงเซินเห็นฉินเหยียน เขาก็รีบทำความเคารพ

“ยินดีที่ได้พบท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

อ๋องเหยียนโบกมือปัด แล้วถามว่า

“ไม่ต้องมีมารยาทกับข้าขนาดนั้น ของที่ให้เตรียมเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฉินเหยียนตอบกลับ

“ข้าได้เตรียมของทุกอย่างตามคำสั่งของท่านอ๋องมาแล้วขอรับ”

“อ้อ ใช่แล้ว ฝ่าบาททรงมีจดหมายถึงพระองค์ นายหญิงหลิวสั่งให้ข้ามอบให้ท่าน ได้โปรดทรงอ่านดูพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะพูด ก็หยิบจดหมายออกมาจากหน้าอก

ฉินเหยียนรับจดหมายมาแล้วเปิดอ่าน เป็นหลิวเชียนเชียนที่เขียนรายงานเรื่องราวในช่วงนี้

แผนส้รางคนดังประสบผลสำเร็จ พานอันเป็นที่รู้จักในท้องถิ่น นางพบชายอีกสองคนที่มีบุคลิกและลักษณะคล้ายพานอัน จึงส่งจดหมายมาเพื่อขอให้ฉินเหยียนตั้งชื่อให้พวกเขา

ฉินเหยียนหยิบพู่กันขึ้นมา และเขียนชื่อลงไปในจดหมาย

ชายคหนึ่งชื่อซ่งอวี้ อีกคนชื่อเว้ยเจี้ย

หลังจากแผนการฝึกสอนสำเร็จ พวกเขาต้องแสดงบนเวที รีบดำเนินการแผนต่อไป

...

อีกด้านหนึ่ง

ในช่วงเวลาที่ฉินเหยียนอยู่ที่เมืองไป๋ลู่นั้น ทุกอย่างในเมืองหลางหยาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้พานอันกลายเป็นนักแสดงชื่อดังที่เป็นที่ต้องการของคนหลายพันคน

ทุกครั้งที่เขาออกไปด้านนอก เด็กผู้หญิงหลายพันคนเข้ามาล้อมรอบตัวเขา ทั้งตะโกนทั้งกรีดร้องอย่างตื่นเต้น หากเขาไม่มีคนคอยคุ้มกัน เขาคงเคลื่อนตัวไปไหนไม่ได้แล้ว

ตราบใดที่เขาขึ้นแสดงหน้าหอนกกระเรียนแดง เขาทำให้แฟนคลับผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนที่ดูอยู่กรีดร้องและตะโกนชื่อเขา พวกนางตื่นเต้นมากจนแทบเสียสติ

แม้กระทั่งวันเกิดของพานอันเมื่อไม่กี่วันก่อน บรรดาผู้หญิงในเมืองหลางหยารวมตัวกันที่ด้านนอกหอนกกระเรียนแดง ภาพเหตุการณ์นี้ยิ่งใหญ่มากและไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ขนาดเงินค่าตอบแทนในแต่ละวัน เมื่อคำนวณคร่าวๆ ก็เท่ากับรายได้รวมของตระกูลขุนนางในหนึ่งปี!

เพราะความโด่งดังของพานอัน ตอนแสดงจึงเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมา

นักแสดงที่รับบทเป็นพ่อถูกบรรดาผู้หญิงที่ชื่นชอบพานอันทำร้ายระหว่างทางกลับบ้าน ทำให้ต้องงดการแสดงถึงสามวัน

เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า พานอันประสบความสำเร็จด้านการแสดงมากเพียงใด

...

อีกด้านหนึ่ง

หลิวชียนเชียนนำพรรคพวกของนางมาถึงเมืองเป่ยไห่ในอาณาจักรหลู่

ทันทีที่นางมาถึงเป่ยไห่ นางก็ซื้อศาลาที่ทำเลดี ตั้งชื่อว่าหอหวั่งไห่วางแผนที่จะใช้เป็นที่พักอาศัยของนักแสดงคนต่อไป

ไม่นานหลังจากที่หลิวเชียนเชียนได้รับจดหมายจากอ๋องเหยียน จึงนำตัวผู้ชายทั้งสองที่นางเจอระหว่างทาง ที่มีบุคลิกเหมือนผู้หญิงมากกว่าพานอันให้ออกมาพบนางและสั่งว่า

“นายท่านให้ข้าตั้งชื่อใหม่ให้พวกเจ้า หลังจากนี้เจ้าชื่อซ่งอวี้ และเจ้าชื่อว่าเว้ยเจี้ย เข้าใจหรือไม่?”

ซ่งอวี้และเว้ยเจี้ยต่างยกมือตอบรับ

“ขอบพระคุณนายท่านที่ตั้งชื่อใหม่ให้พวกข้าขอรับ!”

เมื่อม่านเปิดออก ทุกคนพากันเงียบและทุกสายตาต่าจับจ้องไปที่เวที

เหลียงซานป๋อที่รับบทโดยซ่งอวี้ เมื่อเขาปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณะชนเป็นครั้งแรก เขาได้ดึงดูดความสนใจของผู้ชมที่เป็นผู้หญิงหลายคน

เมื่อมาถึงตอนที่จู้อิงไถและเหลียงซานป่อหนีไปด้วยกันในคืนนั้น เหลียงซานป๋อถูกทุบตีนองเลือดกลางสายฝน เมื่อเขาคลานบนพื้นด้วยความเจ็บปวด บรรดาผู้ชมผู้หญิงต่างพากันร้องไห้และเป็นลมไปในทันที

การแสดงจบลง ผู้ชมยังคงจมอยู่กับเรื่องราวและไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้

หลังจากที่การแสดงสิ้นสุดลง การแสดงของซ่งอวี้ได้รับความสนใจจากบรรดาผู้หญิงเป็นจำนวนมากและเป็นที่ต้องการของผู้คนจำนวนมาก

เว้ยเจี้ยที่อยู่ตรงห้องใต้หลังคาเห็นคนด้านล่างที่มาที่นี่เพื่อพบซ่งอวี้ เขาก็เชื่อในทันทีว่าการแสดงละครนั้นมีอิทธิพลเพียงใด

หลิวเชียนเชียนเดินมาหาเขาแล้วถามว่า

“เจ้าเชื่อแล้วใช่หรือไม่?”

เว้ยเจี้ยหันหน้ามาเมือ่ได้ยินเสียงนั้น เมื่อเขาเห็นนายหญิงหลิว เขารีบทำความเคารพทันที

“ขอบคุณนายหญิงหลิวที่ฝึกฝนข้ามาอย่างดี ข้าจะทำให้ได้ตามที่ท่านคาดหวังขอรับ”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้าอย่างพอใจ

“บรรยากาศในเป่ยไห่เปลี่ยนไปแล้ว ซ่งอวี้คือเหลียงซานป๋อในใจของทุกคน เจ้าอยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์”

“เจ้ารีบเก็บข้าวของและตามข้าไปยังเมืองเผิงหลาย นั่นคือบ้านของเจ้า”

“ขอรับ!”

หลังจากนั้นหลิวเชียนเชียนทิ้งหอหวังไห่ให้ซ่งอวี้ พาเว้ยเจี้ยและคนอื่นมุ่งหน้าไปยังเมืองเผิงหลายทันที