องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 747

เมืองเผิงหลายอาณาจักรหลู่

หลังจากที่หลิวเชียนเชียนและเว้ยเจี้ยมาถึงเมืองเผิงหลาย พวกเขาได้แสดงละครชื่อม่านประเพณี

ทันทีที่มีการแสดงละครเรื่องนี้เว้ยเจี้ยก็กลายเป็นนักแสดงดังที่ได้รับตความนิยมจากผู้หญิงในเมืองเช่นกัน

หลิวเชียนเชียนทำเหมือนเดิมทุกประการ นางซื้อหอทิงเฉาเพื่อให้เว้ยเจี้ยและกลุ่มนักแสดงอาศัยที่นี่

ทุกอย่างูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย อีกทั้งการแสดงก็ปรับความสำเร็จอย่างมาก

หลิวเชียนเชียนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ดังกล่าวจัดการแสดงสามวันติดกัน และผลักดันในละครเรื่องม่านประเพณีไปถึงจุดสูงสุด

...

วันที่สามของการแสดง

หลิวหรูซือที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อมาดูละครเรื่องม่านประเพณีที่ถูกพูดถึงกันปากต่อปาก

ในขณะที่นางกำลังจดจ่ออยู่กับการแสดง นางบังเอิญเห็นคนที่นางคุ้นเคยบนเวที

นางคิดว่านางเห็นผิด นางจึงขยี้ตาอีกครั้งและมองใกล้ๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนๆ นั้นคือคนที่นางรู้จักเป็นอย่างดี นั่นคือนายหญิงหลิว!

เกิดอะไรขึ้นที่นี่?

นายหญิงหลิวไม่เพียงแต่ออกมจากหอหม่านฮวาแล้วเท่านั้น แต่ยังกลับมาแสดงละครดังเรื่องนี้อีกด้วย!

หลิวหรูซือรู้สึกสับสนเล็กน้อย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ส่งเสบียงไปที่หอหม่านฮวา เหตุใดถึงเกิดเรื่องไม่คาดคิดเช่นนี้ได้?

นางไม่ได้ตั้งใจดูการแสดงละครเลยแม้แต่น้อย หลังจากการแสดงจบ นางแอบใช้ข้อมูลติดต่อของตำหนักอ๋องเหยียนเพื่อทิ้งรหัสลับไว้เพื่อนัดเจอกับนายหญิงหลิวเป็นการส่วนตัว

หลังจากฉากการแสดงของหลิวเชียนเชียนเสร็จสิ้น นางเห็นรหัสลับเมื่อนางลงมาจากเวที นางเงยหน้าขึ้นไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคนน่าสงสัยอยู่รอบๆ จากนั้นนำคนของนางไปยังสถานที่ที่ตกลงกันไว้

ก่อนเข้าไปในบ้าน หลิวเชียนเชียนสั่งอย่างเข้มงวด

“คอยคุ้มกันประตู หากไม่ได้ยินเสียงคำสั่งจากข้า ห้ามเข้าไปเด็ดขาด”

“ขอรับ”

ทหารยามประสานมือรับคำสั่ง ยืนเคร่งขรึมที่ประตู มองไปรอบๆ ด้วยสายตาระแวดระวัง

หลิวเชียนเชียนผลักประตูเปิดแล้วเช้าไป จากนั้นปิดประตู

หลิวหรูซือโค้งคำนับนางทันที

“บ่าวยินดีที่ได้พบนายหญิงหลิวอีกครั้งเจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนโบกมือปัด

“ไม่ต้องเกรงใจ ช่วงที่ข้าติดอยู่ในหอหม่านฮวาต้องขอบคุณเจ้าที่คอยดูแลข้า ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น ในหอยังมีพี่น้องอีกหลายคนที่ติดอยู่ด้วย มิฉะนั้นพวกข้าคงไม่มีทางอยู่รอดมาจนถึงวันนี้”

หลิวหรูซือพยักหน้าเล็กน้อย

“นายหญิงหลิว ไม่ต้องเกรงใจข้า นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำเจ้าค่ะ”

“อย่างไรก็ตาม ข้ายังคงสับสนเล็กน้อย ไม่ทราบว่านายหญิงหนีออกมาได้อย่างไร หอหม่านฮวาได้รับการคุ้มกันแน่นหนาถึงเพียงนั้น แต่ตอนนี้ท่านกลับหนีออกมาได้ หรือว่าท่านได้สมรู้ร่วมคิดกับชาวอาณาจักรหลู่หรือเจ้าคะ?”

ความกังวลของหลิวหรูซือนั้นไม่มีเหตุผล หากยึดตามหลักการแล้ว หลิวเชียนเชียนดูแลสำนักเฉา ไม่มีทางที่ราชสำนักของอาณาจักรหลู่จะยอมปล่อยปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ไปได้อย่างง่ายดาย

“ด้วยสถานะอันดับสามในตำหนักอ๋องเหยียนของเจ้า เจ้ารู้ก็ไม่ใช่เร่องเสียหาย เฉิงอาหนิวคือท่านอ๋อง”

เมื่อหลิวหรูซือได้ยินเช่นนั้น นางตัวชาไปทั้งตัว และสายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

นางเคยคิดว่าการปรากฎตัวของเฉิงอาหนิวเป็นภัยคุกคามต่ออ๋องเหยียน แต่นางไม่คาดคิดว่าเฉิงอาหนิวคือท่านอ๋อง!

หลังจากที่นางรู้ นางยิ่งกลัวมากขึ้น

“เรื่องใหญ่แล้ว! เพราเฉิงอาหนิวมีฉายาว่านักปราชญ์จิ่วเหลียน มีข่าวลือว่าทางราชสำนักต้องการกำจัดเฉิงอาหนิวทิ้งเจ้าค่ะ!”

หลิวเชียนเชียนได้ยินเช่นนั้น นางตื่นตระหนกในทันที นางเคยเจอวิธีอันชายฉลาดที่อาณาจักรหลู่ใช้และต้องเจอกับความสูญเสียมาก่อน นางจึงตัดสินใจทันที

“เรื่องนี้สำคัญมาก เราต้องรายงานต่อท่านอ๋องทันที ห้ามรอช้า!”

ทั้งสองไม่สนใจอย่างอื่น รีบไปเมืองไป๋ลู่ทันที

...

หลังจากเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน หลิวเชียนเชียนและหลิวหรูซือก็มาถึงเมืองไป๋ลู่ทันที

บนถนนเต็มไปด้วยประชาชนและได้ยินพวกเขาพูดถึงนักปราชญ์จิ่วเหลียน

พวกนางไม่จำเป็นต้องสอบถามใครเป็นพิเศษ มีคนไม่น้อยมุ่งหน้ามายังที่ที่นักปราชญจิ่วเหลียนอาศัยอยู่ ทั้งสองเดินตามฝูงชนและเดินไปยังที่พักทันที

ประตูที่พักปิดอย่างหนาแน่น มีคนจำนวนมากรออยู่ที่หน้าประตู เต็มไปด้วยนักเรียนที่ต้องการพบนักปราชญ์จิ่วเหลียน

หลิวเชียนเชียนและหลิวหรูซือยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน พวกนางบังเอิญเจจอเฉิงเซินที่กลับมาจากซื้ออาหาร