องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 753

ด้านบนเวทีกำลังแสดงละครเรื่องม่านประเพณี ส่วนด้านล่างกำลังแสดงละครเรื่องอ๋องเหยียนกำมะลอ จ้าวเหวินเซิงชี้ไปที่หลิวเชียนเชียนด้วยนิ้วมืออันสั่นเทา

“ดูสิ ดูที่พวกเขาสองคนพูดคุยกันสิ!”

มีข่าวลืมกระจายไปทั่วใต้หล้าว่านางเป็นฆาตกรมิใช่หรือ นางสังหารโจรสลัดและพวกอันธพาล นางมีส่วนต้องรับผิดชอบความผิดนี้ อาณาจักรหลู่ช่วงกลางคืนในตอนนี้ประชาชนต่างออกมาข้างนอกกัน ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเพราะนาง!”

“หญิงใจดำอำมหิตเช่นนาง เจ้าเคยเห็นนางให้เกียรติผู้ชายคนไหนบ้างหรือไม่!”

ไม่รู้ว่าจ้าวเหวินเซิงโกรธที่เฉิงอาหนิวปกปิดตัวตนที่แท้จริงของเขา หรือโกรธที่เฉิงอาหนิวนอกใจลูกสาวเขาและกำลังหยอกล้อกับผู้หญิงคนอื่นกันแน่ แต่ในตอนนี้เขาโกรธจนหน้าแดงไปหมด

ซือหม่าจี๋มองออกว่าหลิวเชียนเชียนมีความรู้สึกพิเศษให้แก่เฉิงอาหนิว

ผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยว โหดเหี้ยมเช่นนี้ เขายังเคยพูดติดตลกว่าในโลกนี้คงไม่มีผู้ชายคนใดพิชตนางได้ แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะโดนตบหน้าคืนไวขนาดนี้

จ้าวเหวินเซิงยังคงพูดไม่หยุด ซือหม่าจี๋เข้าใจความรู้สึกเขา แต่ในเวลานี้มีคนใสราชสำนักจำนวนมาก เขาในฐานะรองคณบดีพูดจาเสียงดังลั่นขนาดนี้ เขาไม่อายเลยหรือ

เขาเอามือปิดหน้าอย่างหมดหนทาง และพูดเสียงเบาว่า

“เจ้าหยุดพูดเสียเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเข้า!”

จ้าวเหวินเซิงยังคงไม่พอใจและบ่นออกมา

“ไม่รู้จักควบคุมตัวเองเลยจริงๆ!”

เขาพูดอย่างจริงจัง ซือหม่าจี๋เห็นหลิวเชียนเชียนเดินตรงมาหาเขา

ซือหม่าจี๋ดึงแขนเสื้อจ้าวเหวินเซิงทันทีและเตือนว่า

“หยุดพูดได้แล้ว นางเดินมาโน่นแล้ว!”

จ้าวเหวินเซิงถึงจะค่อยหุบปาก นั่งตัวตรง

หลิวเชียนเชียนเดินมาหาทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มและโค้งคำนับด้วยความเคารพ

“ยินดีที่ได้พบท่านทั้งสอง จ้าวเหวินเซิงและซือหม่าจี๋ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

จ้าวเหวินเซิงและซือหม่าจี๋ต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม กำลังสงสัยว่าหลิวเชียนเชียนกำลังเสแสร้งเรื่องอะไรอยู่

แต่ภายนอกพวกเขายังตอบกลับอย่างสงบ

“ผู้ดูแลหอหลิวสบายดีใช่หรือไม่”

หลิวเชียนเชียนถามทันที

“วันนี้ท่านทั้งสองชอบการแสดงละครในวันนี้หรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อได้ยินปรระโยคนั้น พวกเขาทั้งสองพลันมีสีหน้าบูดบึ้ง มุมตาพวกเขากระตุกจนไม่อาจควบคุมได้

นี่ใช่การแสดงที่ต้องการให้พวกเขาดูเสียที่ไหนกัน นี่เป็นการดูหมิ่นพวกเขาโดยเฉพาะต่างหากเล่า!

จ้าวเหวินเซิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มไม่สบอารมณ์

“ชน่าสนใจมาก”

หลิวเชียนเชียนนไม่ได้พูดอะไรต่อ นางยิ้มและพูดว่า

“พวกท่านทั้งสอบชอบ ข้าก็ดีใจเจ้าค่ะ”

มีเพียงจ้าวจือหย่าเท่านั้นที่ไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ นางถามด้วยความสับสน

“เชียนเชียน ละครเรื่องนี้ทำให้คนดูซึ้งขนาดนั้นเชียวหรือ เหตุใดพวกเขาถึงร้องไห้เล่า แต่ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ?”

หลิวเชียนเชียนมองนางด้วยสายตาหม่นหมอง จากนั้นลดสายตาลงและพูดกับตัวเอง

“ในตอนนั้นเป็นความผิดของข้าเอง”

ใตตอนที่พวกนางเผชิญหน้ากับโจรสลัด หลายคนรอดตายจากการจมน้ำได้อย่างหวุดหวิด จ้าวจือหย่าได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ศีรษะ อีกทั้งยังต้องทนความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวไป

จ้าวเหวินเซิงทนไม่ได้ที่เห็นลูกสาวของเขาทุกข์ทรมาน เขาจึงค้นพบว่ามีเพียงวิธีการเดียวที่สามารถรักษาได้

นั่นคือดอกไม้ไร้หัวใจ เป็นไปตามชื่อ เมื่อกินยานี้เข้าไปแล้ว ความรู้สึกและความปรารถนาทั้งหมดจะหายไป ทำให้ไม่มีความรู้สึกหลงเหลืออยู่เลย

เพราะเหตุนี้ทำให้นางถึงเป็นเช่นนี้ในทุกวันนี้ เป็นคนไม่ยินดียินร้ายและไร้ความรู้สึก

หลังจากการแสดงจบลง ม่านค่อยๆ ปิดลงท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้ชม

ผู้ชมด้านล่างต่างมีอารมณืร่วมไปกับละคร ไม่อาจเอาตัวเองออกมาสู่โลกความเป็นจริงได้

ในเวลานี้ ม่านถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ฉินเหยียนปรากฎตัวที่กึ่งกลางของเวที เดินประสานมือออกมาอย่างสุขุม

ผู้ชมยืนขึ้นและซูฮกให้แก่เขา

ซือหม่าจี๋และจ้าวเหวินเซิงพลันมองหน้ากันและกระซิบว่า

“การแสดงที่แท้จริงกำลังเริ่มขึ้นแล้ว”