องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 754

บนเวที ฉินเหยียนโบกมือและให้สัญญาณว่า

“ทุกท่านนั่งลงก่อนเถิด ข้าขอให้เวทีนี้ตอบคำถามที่ท่านคณบดีจ้าวได้ให้ไว้ ให้น้ำไหลย้อนกลับ”

สิ้นประโยคนี้ ผู้ชมด้านล่างต่างพากันคึกคัก

“ว่าอย่างไรนะ? ให้น้ำไหลย้อนกลับหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร!”

“คนธรรมดาไม่มีทางทำได้ แต่ท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียนอาจจะมีโอกาส!”

“ท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียนทำให้บัวทองคำทั้งเก้าบานได้อย่างง่ายดาย แค่ทำให้น้ำไหลย้อนกลับมีอะไรยากหรือ!”

จ้าวเหวินเซิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาต้องการดูว่าเฉิงอาหนิวใช้อุบายอะไรกันแน่

บนเวที ฉินเหยียนยิ้มอย่างมั่นใจและพูดประโยคคุ้นหูออกมา

“ทุกคนอย่าได้กระพริบตา ต่อจากนี้จะทำให้ทุกคนได้เห็นปาฏิหาริย์!”

สิ้นประโญคนั้น เขาก็กางมือทั้งสองข้างและตะโกนว่า

“ฝนตก!”

“ซู่ๆๆ”

ฝนที่ตกลงมานั้นมาจากฟ้าจริงๆ

ผู้ชมพูดด้วยความประหลาดใจ

“พระเจ้า ฝนตกจริงๆ ด้วย!”

“นักปราชญ์จิ่วเหลียนสามารถเรียกฝนได้จริง ช่างน่าทึ่งมาก!”

ในความเป็นจริง ฝนไม่ได้ตกลงมาจริงๆ แต่เป็นกลไกของฉินเหยียนที่ส้รางเอาไว้ที่เวที

เสาทั้งสี่มุมของเสทีทำมาจากไม้ไผ่ที่เจาะรูเล็กๆเป็นจำนวนมาก น้ำจะไหลมาตามรูนั้น ทำให้เหมือนเกิดฝนตก

มีหหลอดไฟหลายดวงบนเสาสี่เหลี่ยมที่เปล่งแสงออกมาเป็นเส้นตรง การจัดรูปแบบเช่นนี้เป็นความลับของการทำให้น้ำไหลย้อนกลับ

ฉินเหยียนยิดหลังท่ามกลางสายฝนและพูดอย่างจริงจัง

“ตั้งแต่สมัยโบราณ คนเดินไปที่สูง น้ำไหลลงสู่ที่ต่ำ การไหลของแม่น้ำ ทะเลสาบและทะเลอยุ่เหนือการควบคุม”

“แต่วันนี้ ข้าจะทำให้น้ำฟังคำสั่งของข้า!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เถาซงจือก็ยกแขนขึ้นและเริ่มตีกลองตามที่นักปราชญ์ได้สอน

“ถึงเวลาที่จะได้เห็นปาฏิหาริย์แล้ว! ขอให้ทุกคนดูเสียให้เต็มตา!”

“หยุด!”

หลอดไฟเริ่มกระพริบตามจังหวะกลอง

ในเวลาเดียวกัน หยดน้ำดูเหมือนจะหยุดนิ่ง และใช้แขนของเฉิงอาหนิวเป็นฐาน ทุกอย่างในอากาศเหมือนถูกแช่แข็งในอากาศ!

หมู่ผู้ชมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พากันขยี้ตาอย่างแรง

หยดน้ำค้างอยู่ในอากาศจริงๆ!

ชั่วขณะหนึ่ง ทัศนคติทั้งสามถูกบิดเบือน พวกเราร้องอุทานออกมาว่า

“พระเจ้า! ข้ามองไม่ผิดจริงๆ มันค้างกลางอากาศจริงๆ ด้วย!”

มีคนจำนวนไม่น้อยยืนขึ้น ภาพในตอนนี้เหมือนว่าเชือกรับหยดน้ำเอาไว้และลอยอยู่ในอากาศ

ซือหม่าจี๋ชาไปทั้งตัวด้วยความตกใจ ขณะที่จ้าวเหวินเซิงอ้าปากค้างจนพูดอะไรไม่ออก

“เขาล่ะ เขาหายไปไหนแล้ว?”

ทุกคนตั้งหน้าตั้งตารอ มองออกไปไกลเพื่อหาเขา

ในเวลานี้ ฉินเหยียนปรากฎตัวต่อหน้าจ้าวเหวินเซิง โค้งให้เขาด้วยความเคารพ

“ข้าได้แก้ไขคำถามที่ท่านถามแล้ว ถือว่าผ่านหรือไม่ขอรับ?”

จ้าวเหวินเซิงมองเฉิงอาหนิวราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาดและพยักหน้าอย่างมึนงง

“ผ่าน ผ่านแล้ว แต่เจ้าต้องบอกข้าก่อนว่าเจ้าทำได้อย่างไร?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างมีเลศนัย ลดเสียงต่ำลงและตอบว่า

“ใช้ใจเข้าใจได้ แต่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูดได้”

จ้าวเหวินเซิงได้ยินเช่นนั้น เขาพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

ขากนั้นฉินเหยียนสบตาจ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆ จ้าวเหวินเซิง เขามาเมืองไป๋ลู่มาหลายวันแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอผู้หญิงที่เขาโหยหาใกล้ถึงเพียงนี้ ดูเหมือนว่านางจะผอมลงไปมาก

จ้าจือหย่าเองก็มองเขาเช่นเดียวกัน นางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางมีความรู้สึกเหมือนว่านางเคยเจอชายคนนี้มาก่อน แต่นางจำเขาไม่ได้

ครั้นฉินเหยียนกำลังจะเริ่มบทสนทนาคุยกับนาง จ้าวเหวินเซิงขัดจัวหวะขึ้นในทันที พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า

“ยังเหลืออีกสองข้อ เจ้าอย่าคิดแม้แต่ทำให้ลูกสาวข้าต้องไขว้เขว”

ฉินเหยียนเชิดคางแล้วพูดอย่างมั่นใจ

“อีกสามวันหลังจากนี้ ข้าจะให้คำตอบข้อที่สอง ขอให้ทุกคนโปรดติดตาม!”

หลังจากพูดเช่นนั้นเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้ผู้ชมตกตะลึงไว้ด้านหลัง