องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 765

ฉินเหยียนยืนอยู่บนตะกร้าไม้ไผ่ เพื่อรักษาระดับความสูงเอาไว้เพิ่มความร้อนด้วยการดึงเชือก เขาตะโกนออกมาอย่างถ่อมตัว

“พ่อตา ข้าได้ไขปัญหาทั้งสามข้อของท่านครบแล้ว ตามที่เดิมพันกันเอาไว้ก่อนหน้านี้ จ้าวจือหย่ากลายเป็นภรรยาของข้าแล้ว!”

จ้าวเหวินเซิงเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยหลายความรู้สึก

ด้านหนึ่งเขาตกใจมากที่เฉิงอาหนิวบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้

อีกด้านหนึ่ง เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อคิดว่าลูกสาวต้องแต่งงาน เขาพยายามหาทางหลีกเลี่ยงอยู่นาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

บนบอลลูน

จ้าวจือหย่าบินขึ้นบนฟ้าเป็นครั้งแรก แต่สีหน้าของนางยังคงเรียบเฉย นางไม่ได้ดูตื่นเต้นหรือกลัวแต่อย่างใด หรือแม้แต่ได้ยินว่าเฉิงอาหนิวกำลังจะแต่งงานกับนนาง นางก็ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ทั้งสิ้น

ฉินเหยียนมองไปที่จ้าวจือหย่าด้วยสีหน้าจริงจัง คิดอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าเรียวเล็กของนาง แต่จ้าวจือหย่ากลับตีตัวออกห่าง

“เจ้าและข้ายังไม่ได้แต่งงานกัน ได้โปรดให้เกียรติตัวเองด้วยเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนชะงักงันไปในทันที จ้าวจือหย่ารู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป นางจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

“สิ่งนี้บินขึ้นมาได้อย่างไร ใช้หลักการอะไรหรือ?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างสงบและอธิบายว่า

“สิ่งนี้เรียกว่าบอลลูน หลักการของมันเหมือนกับโคมลอยนั่นแหละ”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างช้าๆ มองไปยังภูเขาและน้ำที่ไหลผ่านจากระยะไกล มุมมองที่เห็นบนท้องฟ้าเช่นนี้ ภาพตรงหน้าช่างสวยงามและมีเอกลักษณ์เสียจริง

ฉินเหยียนเห็นว่านางตกตะลึง จึงพูดว่า

“เป็นโอกาสหายากมากที่จะได้ขึ้นมาบนฟ้าเช่นนี้ ข้าจะพาเจ้าไปดูก้อนเมฆ”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าเบาๆ

ฉินเหยียนเริ่มโยกคันบังคับ เพิ่มความร้อน เมื่อเปลวไฟลุกขึ้นอากาศทั้งหมดในบอลลูนก็ร้อนขึ้น

บอลลูนค่อยๆ ลอยขึ้นสูงและลอยไปทางก้อนเมฆ

ที่ตีนเขาไป๋ลู่ ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมองบอลลูกที่ลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“นักปราชญ์จิ่วเหลียนเป็นเทพเจ้าของจริง!”

บนท้องฟ้า

บอลลูนยิ่งลอยยิ่งสูงขึ้น ถูกบดบังด้วยเมฆสีขาว มองเห็นเพียงแค่หมอกเท่านั้น เมื่อบอลลูนลอยทะลุผ่านเมฆ จะเห็นก้อนเมฆสีขาวลอยตัวเรียงรายไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนหิมะขาว นุ่มราวกับปุยฝ้าย

“งดงามมาก”

จ้าวจือหย่าได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต นางรู้สึกตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก นางยื่นมือออกไปและเขย่งเท้าพยายามจับเมฆสีขาวตรงหน้า

แต่ไม่รู้ว่าอัตราการไกลของอากาศไม่เสถียร ทำให้บอลลูนสั่นไหว

“ระวัง!”

ตอนที่จ้าวจือหย่ากำลังจะล้มลง ฉินเหยียนรวบตัวนางเอาไว้ได้ทัน

“นั่งบบบอลลูนมีโอกาสเสียชีวิตได้นะ”

จ้าวจือหย่าที่ถูกฉินเหยียนกอดอยู่พูดออกมาด้วยความอึดอัด

“ผู้ชายห้ามแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิง ยังไม่ปล่อยข้าอีก!”

จ้าวจือหย่าพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของฉินเหยียน

แต่ฉินเหยียนไม่ปล่อยและกลับกอดนางแน่นขึ้น

“จือหย่า เจ้าไม่มีความรู้สึกใดๆ กับข้าเลยหรือ?”

จ้าวจือหย่ายังมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีความรู้สึกใดๆ แสดงออกมา

“เจ้าอยากให้ข้ามีความรู้สึกแบบใดหรือ?”

อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน!

องค์ชายสิบสี่!

ผู้ชายที่เคยมีความหลังกันนาง

...

ในเวลาเดียวกัน

เฝิงตู่มาพร้อมกันจดหมายและกลับมายังหมู่บ้านที่หมอซีและฉินซวงอู๋พักอยู่

ท้ายที่สุดแล้ว งานที่หมอซีมอบหมายให้เขายังไม่เสร็จสิ้น จดหมายถูกส่งกลับมายังเจ้าของเดิม

เมื่อเขากลับมาที่หมู่บ้าน เขากลับพบว่าหมู่บ้านถูกทิ้งร้าง และมีกลิ่นเหม็นเน่าอย่างแรง

จากประสบการณ์การเดินทางมาหลายปีของเขา เขารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาแอบคิดในใจว่าเกิดเรื่องแย่ขึ้นแล้ว กลัวว่าทั้งหมอซีและฉินอู๋ซวงจะตาย

เขาขมวดคิ้ว ย่อตัวลงกับพื้น และรีบมุ่งหน้าไปยังบ้านที่สองคนนั้นพักอาศัยอยู่

ทันทีทีเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นซากก้อนหินก้อนหนึ่งที่ลานบ้าน

ซวงเอ๋อร์ที่เหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ กำลังพิงหินด้วยสีหน้าหม่นหมอง ถือมันเทศนึ่งเอาไว้ในมือและพูดว่า

“พ่อ มันเทศย่างของซวงเอ๋อร์หอมมาก พ่ออยากลองชิมไหมเจ้าคะ?”

ขณะที่พูดนางหักมันเทศชิ้นหนึ่งและวางบนหลุมศพ

เมื่อเห็นฉากนี้ ใจของเฝิงตู่กระตุกในทันที เขาร้องออกมาอย่างเสียใจ

“เจ้าเด็กน้อย!”