องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 777

พระราชสำนักอาณาจักรหลู่

ตั้งแต่ที่ฮ่องเต้หลู่รู้ตัวตนของหลิวหรูซือแล้ว ก็มั่นใจแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของเฉิงอาหนิวคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน เขายิ่งรู้สึกกระวนกระวาย สีหน้าแย่อย่างมาก

เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นรู้สึกได้ถึงความกดดันหลายเท่า และคิดอย่างกังวลใจว่า

“เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินช่างร้ายกาจและมีไหวพริบยิ่งนัก พวกเราได้สกัดหอหม่านฮวาเอาไว้เพื่อไม่ให้ใช้กลหญิงงามแล้วแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะถูกจับช่องโหว่ได้อีก!”

“ข้าว่านะ ที่อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินปลอมตัวเป็นเฉิงอาหนิว การสู่ขอก็แค่ฉากบังหน้า จริงๆแล้วก็แค่อยากหาข้ออ้างล้มอาณาจักรหลู่”

“บัดนี้อ๋องเหยียนได้เปิดเผยตัวตนแล้ว คิดว่าคงถึงเวลาอันสมควรแล้ว ดูเหมือนว่าระหว่างอาณาจักรฉินและอาณาจักรหลู่ จะต้องเกิดสงครามใหญ่เป็นแน่!”

ฮ่องเต้หลู่เอามือจับหน้าปากเอาไว้ คิดว่าสิ่งที่พวกขุนนางคิดนั้นสมเหตุสมผล อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินนั้นมีแผนร้ายมากมาย การเคลื่อนไหวของเขาไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ ทำให้ผู้คนไม่อาจต้านทานได้เลย แต่คราวนี้ได้เปลี่ยนชื่อแล้วแทรกซึมเข้ามาในอาณาจักรหลู่ จะต้องคิดจะทำการใหญ่อะไรเป็นแน่

ทันทีที่สองอาณาจักรเกิดสงครามขึ้น ด้วยกำลังทหารและกำลังทรัพย์ของอาณาจักรฉิน ต่อให้อาณาจักรหลู่จะใช้ทั้งอาณาจักรไปก็ไม่อาจต้านได้ เกรงว่าจะรับมือได้ไม่นานแน่นอน

เมื่อฮ่องเต้หลู่ได้ยินดังนั้นแล้วก็ปวดศีรษะอย่างมาก สีหน้ายิ่งมืดมนมากยิ่งกว่าเดิม

มีขุนนางในพระราชสำนักประสานมือคารวะเสนอขึ้นว่า

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เป้าหมายครั้งนี้ของอาณาจักรฉินไม่ชัดเจน เราจะต้องเตรียมตัวไว้ให้พร้อมเพื่อป้องกันยามวิกฤตนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าอาณาจักรฉินจะเป็นศัตรูตัวฉกาจ แต่กำลังของอาณาจักรหลู่เองก็ไม่ธรรมดา อีกทั้งเรายังมีท่านผู้อาวุโสคอยปกปักรักษา จะต้องชนะอาณาจักรฉินได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าขุนนางต่างเริ่มส่งแรงฮึกเหิม

“อาณาจักรหลู่ของเรามีรากฐานที่มั่นคงมาโดยตลอด และอยู่ยงคงกระพันในบรรดาเจ็ดอาณาจักร อาณาจักรฉินไม่น่ากลัวเลยสักนิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้อ๋องเหยียนอยู่ในอาณาจักรหลู่ หรือจะลงมือเล่นงานก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ ทำให้อ๋องเหยียนสิ้นใจตายที่นี่ ทำลายอำนาจสูงสุดของราชวงศ์อาณาจักรฉิน!”

คำพูดนี้เองก็ได้เตือนฮ่องเต้ฉินเช่นกัน หากทำการสังหารอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินตอนนี้ ทำให้อาณาจักรฉินสูญเสียแกนกลางไป ถึงตอนนั้นแล้วอาณาจักรหลู่ก็ส่งกำลังทหารไปโจมตีอีก ก็จะสามารถโจมตีอาณาจักรฉินได้โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็จะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เป็นแผนการที่ดีที่สุด!

ฮ่องเต้หลู่ครุ่นคิด แทนที่จะมาลังเลแบบนี้ ตัดสินใจแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วและเฉียบขาดดีกว่า จึงได้ตัดสินใจพูดว่า

“เช่นนั้นทุกท่านจงฟังข้า รีบทำการกระจายคำสั่งของข้า......”

“รอเดี๋ยว!”

เสียงแก่ชราอันทรงพลังดังขึ้นจากระยะไกลมาใกล้

ทุกคนหันไปตามเสียง และพบว่าผู้อาวุโสถือไม้เท้ากำลังเดินเข้ามาในตำหนักใหญ่อยู่ ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋น รวมถึงฮ่องเต้แห่งอาณาจักรหลู่ เมื่อเห็นผู้อาวุโสแล้วก็ต้องคุกเข่ากันหมด

“ดูเหมือนว่าต้นไผ่นั้นจะค่อยๆเติบโต แต่ที่จริงแล้ว ตั้งแต่สี่ปีก่อนรากของต้นไผ่ได้ขยายลึกลงไปในดินหลายร้อยเมตรจนกลายเป็นต้นหนาแล้ว”

“บัดนี้อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินก็คือต้นไม้ต้นนี้ สิ่งที่เราตรวจพบได้ในตอนนี้นั้น เป็นเพียงส่วนยอดของภูเขาน้ำแข็ง แต่เราไม่รู้ว่าลับหลังนั้นมีการเตรียมการมานานแค่ไหนแล้ว”

ฮ่องเต้หลู่ตกตะลึงและพูดอย่างลำบากใจว่า

“ท่านผู้อาวุโส หรือว่าเราจะต้องรอให้มันเกิดขึ้นต่อไปเรื่อยๆ ไม่ต้องสนใจงั้นรึ?”

ผู้อาวุโสพูดอย่างจริงจังว่า “อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินใช้แผนประเพณีกับเรา สถานการณ์ในตอนนี้เราไม่อาจควบคุมได้ ต่อให้เขาจะเข้าไปรบกวน แต่ก็ได้ผลลัพธ์เพียงน้อยนิดมาก และอาจจะได้ผลย้อนกลับด้วยซ้ำ หากต้องการให้สถานการณ์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มีเพียงวิธีเดียว คือการกักขังเขาไว้ในอาณาจักรหลู่ห้าปี”

เมื่อพูดดังนั้นแล้ว เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นก็ไม่เข้าใจ ฮ่องเต้หลู่เองก็มึนงง

“ท่านผู้อาวุโสช่วยชี้แนะด้วย”

ผู้อาวุโสพูดขึ้นว่า “ทุกสิ่งที่เจริญรุ่งเรืองต้องเสื่อมลง ถึงที่สุดแล้วต้องพลิกกลับ ตราบใดที่ฉินเหยียนไม่กลับอาณาจักรฉิน ในระยะเวลาห้าปี อาณาจักรฉินก็จะต้องล่มสลาย ดังนั้นเพียงแค่กักขังเขาไว้ในอาณาจักรหลู่ห้าปี เมื่ออาณาจักรฉินล่มสลายแล้ว ต่อให้เขาจะมีความสามารถมากมายแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

ฮ่องเต้หลู่เองก็พอจะเข้าใจความหมายของผู้อาวุโส แต่อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินเป็นคนเป็นๆ จะให้ออกคำสั่งกักบริเวณไม่ให้ออกไป กักขังเขาอย่างเปิดเผยก็คงไม่ได้ จึงได้ถามขึ้นอย่างจนปัญญาว่า

“ท่านผู้อาวุโส มันเป็นเพียงหลักการ แต่ในความเป็นจริง......”