องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 79

องค์ชายใหญ่ฉินชมราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก เขายกจอกเหล้าขึ้นมาด้วยความลำบากใจแล้วถามกลับด้วยสีหน้าที่เก้อเขินว่า “ชิ อะไรรึ?”

ฉินเหยียนหัวเราะเสียงดัง “ข้าพูดผิดไป มาเถอะพี่ใหญ่ ข้าขอดื่มหมดก่อนเพื่อเป็นการให้เกียรติ!”

องค์ชายใหญ่ฉินชงเองก็ดื่มเหล้าหมดจอกด้วยเช่นกัน

ฉินเหยียนพูดแบบกันเองว่า “พี่ใหญ่ ทานสิ เมื่อถึงตอนที่พี่เป็นชูจุน อย่าลืมน้องคนนี้ล่ะ!”

องค์ชายใหญ่ฉินชงได้ยินดังนั้นแล้ว จอกเหล่าในมือแทบจะหลุดมือ เขารีบพูดว่า “มิกล้ามิกล้า น้องต่างหากที่เหมาะจะเป็นชูจุนที่สุด!”

“พี่ใหญ่ ดูสิพี่เกรงใจเกินไปแล้ว ดังคำที่กล่าวไว้ว่าพี่ใหญ่กว่าเสมอ ซูจุนควรมอบให้แก่พี่ไม่ใช่น้อง รอรุ่งเช้าแล้วข้าจะต้องชื่นชมพี่ใหญ่ให้ท่านพ่อฟังมากๆ ไม่แน่ว่าพอท่านพ่ออารมณ์ดีแล้วเลื่อนขั้นให้พี่เป็นอ๋องระดับสามเลยก็ได้”

องค์ชายใหญ่ฉินเหยียนมือสั่นทันที ตอนนี้เขาจะกล้าเพ้อฝันอะไรอีก ขอเพียงไม่พูดอะไรผิดจนทำให้ศีรษะหล่นลงพื้นก็พอแล้ว

“มิกล้ามิกล้า”เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ดื่มเหล้าจนหมด

ทั้งคู่ดื่มกันหลายจอก ฉินเหยียนจึงได้พูดคุยมากมาย กินอย่างอร่อย ดื่มอย่างสบายใจ

แต่องค์ชายใหญ่ฉินชงไม่ได้มีความสุขเช่นนั้น เขาไม่รับรสอาหารเลย เอาแต่ระมัดระวังตัวอย่างมาก

เมื่อกินจนอิ่มแล้ว ฉินเหยียนก็มองเห็นดวงจันทร์ดวงโตนอกหน้าต่าง แล้วพูดด้วยอารมณ์ดียิ่งว่า “การได้ดื่มกับพี่ใหญ่มันรู้สึกสบายจริงๆ นี่ก็ใกล้จะรุ่งเช้าแล้ว เราสองพี่น้องไปหาท่านพ่อกันดีกว่า”

องค์ชายใหญ่ฉินชงพยักหน้ารัวๆ ในที่สุดก็จะได้กลับพระราชวังแล้ว มื้อนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนเข็มหมุด เหมือนมีหนามทิ่มแทงหลังของเขา

“ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่เลย”

ฉินเหยียนหันหน้าไปพูดย้ำกับจ้าวจือหย่าอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้ารออยู่ที่นี่ล่ะหญิงงาม เมื่อข้าเสร็จสิ้นแล้วจะกลับมา มีภารกิจจะมอบหมายให้เจ้า”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างว่าง่าย

จากนั้นฉินเหยียนก็เดินไปยังเบื้องหน้าขององค์หญิงสามจ้าวจีเอ๋อร์ที่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาพูดอย่างได้ใจว่า “วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าละนะ นางทาสของข้า”

จ้าวจีเอ๋อร์อยากจะด่าทอเขาแต่พูดไม่ออกเลย เพราะถูกอุดปากเอาไว้จึงทำได้เพียงออกเสียงอู้อี้เท่านั้น ดูท่าแล้วคงจะด่าแรงมาก

จากนั้นฉินเหยียนก็ได้หันไปออกคำสั่งกับต้าจ้วงและต้าหย่งว่า “จับตาดูหออี๋หงไว้ให้ดี อีกเดี๋ยวข้าจะกลับมา หากปล่อยให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว ข้าจะมาถามหากับพวกเจ้า!”

ต้าจ้วงและต้าหย่งตอบรับเสียงดังว่า “พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อทำการออกคำสั่งเรียบร้อยแล้ว ฉินเหยียนและองค์ชายใหญ่ก็กลับไปยังพระราชวัง

......

ตำหนักจินหลวน

ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นยืนอยู่บนที่เต็มพระราชสำนัก

เสียงแหลมของขันทีดังขึ้นว่า “ฮ่องเต้ฉินเสด็จ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ทำให้เหล่าขุนนางในพระราชสำนักเกิดกับถกเถียงกันขึ้น

“หึ มาช้าก็คือมาช้า จะมามีข้ออ้างอะไรอีก”

“พูดได้ดีนี่ แล้วเหตุใดจึงไม่เห็นตัวไส้ศึกอาณาจักรจ้าวล่ะ คิดว่าพวกข้าโง่จึงคิดจะหลอกรึไง?”

“ไม่เห็นราชวงศ์อยู่ในสายตาเลย!”

ฮ่องเต้ฉินมองไปยังทั้งสองแล้วไม่พบไส้ศึกอาณาจักรจ้าวแต่อย่างใด จึงถามอย่างเข้มงวดว่า “เจ้าบอกว่าจับไส้ศึกอาณาจักรจ้าวได้ แล้วพวกเขาอยู่ที่ไหน?”

ฉินเหยียนคารวะแล้วตอบกลับ “รายงานท่านพ่อ ได้จับกุมหน่วยกล้าตายของอาณาจักรจ้าวได้จำนวนสามร้อยคน ณ หออี๋หงในเมืองพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพูดดังนั้นเขาก็ใช้ศอกสะกิดองค์ชายใหญ่ องค์ชายใหญ่ฉินชงรีบพูดสมทบว่า “รายงานท่านพ่อ น้องสิบสี่พูดถูก มีเรื่องนี้จริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งพระราชสำนักคิดไม่ถึงว่าองค์ชายใหญ่จะพูดเพื่อองค์ชายสิบสี่ สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อวานได้คุยกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่รึ ว่าวันนี้จะร่วมมือกันใส่ร้ายเจ้าสิบสี่ เหตุใดวันนี้เขาถึงเปลี่ยนไปล่ะ?

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดองค์ชายใหญ่ถึงช่วยองค์ชายสิบสี่ล่ะ?”

“เราตกลงร่วมกันฟ้ององค์ชายสิบสี่มิใช่รึ? เปลี่ยนใจตอนไหนรึ?”

“องค์ชายใหญ่คงไม่ได้ถูกข่มขู่จึงช่วยเขาหรอกนะ?”

องค์ชายแปดฉินอู่เองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ปกติองค์ชายใหญ่เกลียดน้องสิบสี่ที่สุด เหตุใดวันนี้จึงช่วยเขาพูดล่ะ?