องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 803

รอยยิ้มบนใบหน้าของซีจือหลางแข็งทื่อไป เขาครุ่นคิดแล้วมั่นใจว่าไม่รู้จักชายแขนข้างเดียวผู้นี้ จึงได้ประสานมือคารวะถามขึ้นอย่างสุภาพว่า

“ไม่ทราบท่านคือใครงั้นรึ?”

เฝิงตู่พูดอย่างเสียงดังว่า “ข้าคือใครนั้นไม่สำคัญ พ่อของเจ้ามีนามว่าซีไหลเล่อใช่รึไม่?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว ทุกคนก็พากับเงียบลงราวกับได้ยินเรื่องใหญ่หลวง

สีหน้าของซีจือหลางไม่พอใจทันที เขาพูดเสียงเคร่งขรึมว่า “ข้าไม่มีพ่อ ซีไหลเล่อไม่ใช่พ่อของข้า!”

ทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้ดีว่า คนที่ตระกูลซีไม่อยากเอ่ยถึงมากที่สุดก็คือซีไหลเล่อ

ซีไหลเล่อเคยเป็นหมอที่มีชื่อเสียงในพื้นที่นี้ เขาดูเป็นคนซื่อสัตย์ภักดี แต่ความจริงเป็นชายชั่วที่ทิ้งลูกทิ้งเมีย แล้วหนีไปกับโสเภณี ตอนนั้นเขาไม่ได้ทิ้งจดหมายเอาไว้เลย จู่ๆหายตัวไป ทำให้ลูกเมียตระกูลซีโดดเดี่ยว ถูกมองเหยียดหยามมากมาย และลำบากอย่างมาก

บัดนี้ซีจือหลางได้ดิบได้ดีแล้ว เขาอาศัยความพยายามของตนเองจนได้รับตำแหน่งราชการ แต่กลับมีข่าวของเจ้าชั่วซีไหลเล่อที่ทิ้งลูกทิ้งเมียตอนนี้ นี่มันสร้างปัญหาชัดๆ

ทุกคนต่างพากันกระซิบแล้วพูดถึงคนตระกูลซีต่างๆนานา

เฝิงตู่มองไปรอบๆ และพบว่าแขกทุกคนผิดปกติไป เขาเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างพ่อลูกตระกูลซีมีเรื่องอะไรกันมา แต่คนตายได้จากไปแล้วเรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป

“เงียบแล้วฟังข้าก่อน พ่อของเจ้าซีไหลเล่อได้ตายไปแล้ว นี่คือลูกสาวที่พ่อของเจ้าทิ้งไว้ คงจะเป็นน้องสาวของเจ้า ข้านำมาส่งให้เจ้าแสนไกล คงต้องต้อนรับข้าสักหน่อยใช่รึไม่?”

ทุกคนแตกตื่นทันที คราวนี้แน่ใจได้แล้วว่าตอนนั้นซีไหลเล่อพาผู้หญิงหนีตามกันไปจริงๆ ลูกโตมากขนาดนี้แล้ว ไม่มีผิดพลาดแน่นอน

แคร้ง ชุดน้ำชาในมือของแม่ของซีจือหลางตกลงกันพื้น นางหมดสติไปทันที

เมื่อลูกสะใภ้ตระกูลซีเห็นดังนั้นก็รีบไปพยุงทันที เพียงพริบตาสถานการณ์ก็วุ่นวายขึ้น

“ท่านแม่ จือหลาง ท่านแม่หมดสติไปแล้ว!”

ซีจือหลางที่โกรธจัดกำลังจะระเบิดอารมณ์ แต่เมื่อพบว่าแม่หมดสติก็รีบพุ่งเข้าไปดูแลอย่างกระวนกระวาย

“ท่านแม่ ท่านแม่ไม่เป็นไรนะขอรับ?”

ผู้เป็นหมอจะพกเข็มที่ใช้ฝังเข็มติดตัวเอาไว้อยู่แล้ว เขารีบทำการฝังเข็มให้ท่านแม่ทันที จากนั้นแม่ก็ค่อยๆได้สติ นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพึมพำอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“มารผจญ เจ้าคนสมควรตาย แก่ชราแล้วแต่ยังทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ได้ ข้ามันตาบอดเองที่เลือกแต่งงานกับซีไหลเล่อ!”

นางโกรธมากเกินไปจนร่างกายโซเซ

ซีจือหลางรู้สึกเดือดดาลทันทีที่พูดถึงพ่อที่น่าอับอายอย่างซีไหลเล่อ ตอนนั้นถ้าพ่อของเขาไม่หายไปโดยไม่ลา เขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ได้อย่างไร ท่านแม่จะถูกเหยียดหยามได้อย่างไร

“รู้รึไม่ว่าหลายปีมานี้ข้าและท่านแม่ต้องมีชีวิตอย่างไร? บัดนี้พอข้าได้รุ่งเรืองก้าวหน้ากลับมาทำร้ายข้าอีก”

กว่าจะได้เชิดหน้าชูตาได้อย่างลำบาก ซีจือหลางได้พยายามด้วยตนเองจนเจริญก้าวหน้า แต่กลับมาทำให้เขาขายหน้าจนสิ้นในเวลานี้

ซีจือหลางยกเก้าอี้ไม้ขึ้นแล้วตะโกนขึ้นว่า “ข้าไม่ยอมรับน้องคนนี้ นางไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลซี! ตอนนั้นที่ซีไหลเล่อทิ้งการงานครอบครัวไป ข้าก็ได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาแล้ว! ไสหัวไปเสีย! เขาไร้ยางอาย ไม่กลัวขายหน้า แต่ข้าไม่ใช่! รีบอุ้มนางนอกคอกคนนี้ไป! ไม่เช่นนั้นข้าจะทุบตีเจ้าให้ตาย!”

ซวงเอ๋อร์ตกใจจนกอดคอของเฝิงตู่เอาไว้แน่น นางกระซิบว่า “ท่านลุงแขนขาด ซวงเอ๋อร์กลัว”

แม้ว่าเฝิงตู่จะไม่ได้เกรงกลัวการข่มขู่ของคนธรรมดา แต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องลงมือกับลูกชายของผู้มีพระคุณ สถานการณ์เช่นนี้ หากเขาดึงดันจะให้ซวงเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าอาจถูกทารุณก็ได้

“ได้ ไม่ยอมรับก็ได้ พวกข้าไปเอง!”

เฝิงตู่มองซีจือหลางอย่างจนปัญญาปราดหนึ่งก่อนจะอุ้มซวงเอ๋อร์แล้วเดินออกจากลานบ้านตระกูลซีไป

ทั้งสองคนได้หายไปท่ามกลางคำด่าทอของผู้คน