องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 814

ฉินเหยียนฟังแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ข้าจำประวัติของเจ้าได้ เจ้ามาจากแผนกซวนจิงสินะ?”

เฉิงเซินประสานมือคารวะ “นายท่านช่างจดจำแม่นยำยิ่งนัก ก่อนนี้กระหม่อมเคยดำรงตำแหน่งที่แผนกซวนจิงพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ก่อนที่เจ้าจะไปที่แผนกซวนจิง ยังเคยเป็นผู้พิทักษ์ด้วย สำหรับเจ้าแล้วภารกิจของแผนกซวนจิงคืออะไรรึ?”

เฉิงเซินหวนนึกถึงช่วงที่อยู่แผนกซวนจิงแล้วตอบกลับว่า

“สหายร่วมแผนกซวนจิงจะทำการตรวจสอบเซียนตูทุกวัน ลากตัวคนชั่วช้าที่ซ่อนตัวอยู่ในเซียนตูออกมาพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดอย่างเห็นด้วย “ถูกต้อง ที่ใดที่มีความสว่างก็ย่อมมีความมืด ต่อให้เซียนตูจะรุ่งเรืองสันติสุขมากเช่นนี้แล้ว ก็ยังมีการเคลื่อนไหวในที่ลับอยู่มากมาย”

“ดังนั้นในขณะที่เราพัฒนาเมืองอย่างรุ่งเรืองแล้ว ก็ต้องคอยสังเกตป้องกันพวกคนชั่วด้วย เพราะอย่างไรหยินหยางก็เป็นของคู่กัน เจ้าจงไปช่วยเหลือการสร้างอาณาจักรจ้าว ให้เอาเซียนตูเป็นเยี่ยงอย่าง หน่วยลาดตระเวนก็เอาเยี่ยงแผนกซวนจิง การดูแลอย่างทั่วถึงทั้งในที่แจ้งและที่ลับ ก็จะไม่เกิดเรื่องถูกแทรกแซง”

เฉิงเซินฟังคำชี้แนะของอ๋องเหยียนแล้วก็กระจ่างรู้แจ้งทุกอย่างทันที เขาประสานมือคารวะพูดอย่างฮึกเหิมว่า

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ทำให้ต้องผิดหวัง!”

เมื่อสั่งสอนเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ฮึกเหิมอย่างมาก

หลังจากเตรียมตัวมาหลายวัน หลิวเชียนเชียนก็ได้ขึ้นเรือไปยังอาณาจักรจ้าวเพื่อทำการพัฒนาโดยมีเฉิงเซินคอยคุ้มครอง

ในขณะเดียวกัน

หลิวหรูซือและสิบสองปิ่นหิรัญย์ก็ไม่ได้ว่างเลย มักจะเดินไปยังโรงงานที่ทำงานของเหล่าหญิงสาว และได้ยินเสียงของเหล่าหญิงสาวร้องกล่าวโทษเสมอ

สิบสองปิ่นหิรัญย์ไม่ตามใจพวกนาง และได้ตำหนิว่า

“พวกเจ้าจะกล่าวโทษอะไรอยู่ได้ เอาแต่หดหู่และกล่าวโทษคนอื่นเช่นนี้แตกต่างอะไรจากหญิงที่หย่าร้างจากสามี พวกเจ้ารู้สึกว่าชีวิตในตอนนี้ไม่ดีพองั้นรึ?”

หญิงสาวบางกลุ่มมักรู้สึกว่าชีวิตในตอนนี้ไม่ได้แตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก ไม่อาจได้สมใจนึกจึงได้ดึงหน้าพูดว่า

“แม้ว่าจะไม่มีปัญหาเรื่องกินอยู่ แต่มาตั้งนานแล้วก็ไม่รู้สึกดีมากเท่าไร”

“นั่นสิ ไม่เหมือนกับที่ประกาศเลย ชีวิตในตอนนี้กับเมื่อก่อนก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเหมือนเดิม”

ปิ่นหิรัญย์เสี่ยวเยว่พูดอย่างจริงจังว่า “พวกเจ้าลองไตร่ตรองดูว่า เมื่อก่อนพวกเจ้าคอยลำบากเพื่อครอบครัว สุดท้ายก็ได้กลับมาเพียงคำด่าทอ แต่ตอนนี้ความลำบากที่พวกเจ้าประสบ จะได้มาซึ่งเงินทองและตำแหน่ง”

ทันใดนั้นเองหลิวหรูซือที่มุ่งหน้ามาดูงานก็ได้เดินมาหาทุกคนแล้วพูดอย่างเห็นด้วยว่า “ถูกต้องที่สุด!”

หลิวหรูซือพูดอย่างจริงจังว่า “โสเภณีแล้วอย่างไรรึ โสเภณีก็หาเงินด้วยความสามารถของตนเอง ทำทุกอย่างเพื่อความร่ำรวย ชีวิตของพวกเจ้ายากจนมากเช่นนี้ แล้วจะมีสิทธิ์อะไรรังเกียจโสเภณีรึ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วก็ครุ่นคิดได้ว่าสิ่งที่คุณชายหลิวกล่าวมามีเหตุผล ความคิดของเหล่าหญิงสาวค่อยๆเปลี่ยนไป และพึมพำเสียงเบาว่า

“จะว่าไปก็ถูก ผู้ชายก่อนหน้านี้ของข้าไร้น้ำยาแถมยังชอบพนันอีก ดื่มจนเมาแล้วก็ชอบทุบตี ข้ายอมให้เขาทุกอย่างไม่ว่าเขาต้องการท่าทางเช่นไร ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกข้าเลย”

“บัดนี้หากข้าออกไปหาผู้ชาย ข้าสามารถเลือกเองได้ตามสบาย พวกเขายังต้องให้เงินข้าอีก ข้าไม่ต้องการพวกเขาก็ยังขืนใจข้าไม่ได้”

“แล้วเหตุใดเราจึงไม่พึ่งสิ่งนี้เพื่อหาเงินให้มากขึ้นเล่า คงจะดีไม่น้อยหากได้รับการเลื่อนขั้นเป็นขุนนางโดยเร็ว คงสาแก่ใจมากหากได้อยู่เหนือผู้อื่น!”

หินหนึ่งลูกทำให้เกิดคลื่นนับพัน ความคิดของเหล่าหญิงสาวได้ถูกเปิดโลกทัศน์

หลิวหรูซือฉวยโอกาสนี้พูดอีกว่า “หอหม่านฮวากำลังจะเปิดเร็วๆนี้ หากทุกท่านต้องการเป็นนักประชาสัมพันธ์หญิง ก็สามารถมาสมัครที่หอหม่านฮวาได้”

ทันใดนั้นเหล่าหญิงสาวจึงรู้ว่าคำว่าประชาสัมพันธ์มีความหมายอย่างไร มีคนถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่า

“คุณชายหลิวเจ้าคะ นักประชาสัมพันธ์หญิงจะทำงานอย่างไรงั้นรึ?”