องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 823

หลิวหรูซือรู้อยู่แล้วว่าเฉียนเชียนอี้จะต้องตอบเช่นนี้ เพื่อที่จะให้เขาติดกับเธอ นางตอบกลับอย่างใจกว้างว่า

“ในชีวิตหนึ่งได้พบเจอคนหลายพันคน บางคนเป็นแค่คนพบเพื่อเพียงผ่าน แต่บางคนกลับเป็นดั่งเพื่อนสนิท ข้าและใต้เท้าเฉียนต่างมีเรื่องราวมาด้วยกัน ข้าช่วยท่านจ่ายค่าสมาชิกได้เจ้าค่ะ”

ขณะที่พูด นางหยิบเข็มกลัดทองออกมา และอธิบายว่า

“พวกเราในหอหม่านฮวา สมาชิกระดับทองทุกคนต้องติดเข็มกลัดนี้เพื่อแสดงถึงระดับของลูกค้า ข้าจะมอบเข็มกลัดนี้ให้ท่าน และท่านจะเป็นสมาชิกของเรานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

หลังจากพูดเช่นนั้น นางติดเข็มกลัดทองไปที่หน้าอกของเฉียนเชียนอี้ทันที

เฉียนเชียนอี้ก้มลงมองเข็มกลัดทองแวววับที่หน้าอก เมื่อคิดว่าหลังจากนี้จะได้พูดคุยเรื่องบทกวีและวรรณกรรมกับหลิวหรูซืออีก เขาพลันมีสีหน้าสดใสและกล่าวขอบคุณทันที

“เช่นนั้นข้าต้องเคารพและเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าแล้ว ขอบคุณแม่นางหลิวสำหรับเข็มกลัด”

หลิวหรูซือยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า

“ใต้เท้าเฉียน ท่านไม่ต้องเกรงใจข้ามากขนาดนี้หรอกเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับการยอมรับจากนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่าน”

เฉียนเชียนอี้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เขาคิดว่าหลิวหรูซือประทับใจในความสามารถของตนจริงๆ จึงใช้โอกาสนี้ถามออกไปว่า

“ไม่ทราบว่าสมาชิกระดับขุนนาง นอกจากบริการด้านพูดคุยเรื่องบทกวีแล้วยังมีบริการด้านอื่นอีกหรือไม่?”

หลิวหรูซือยิ้มไม่พูดอะไร แต่กลับตบมือสองครั้งแทน

“แปะๆ”

สิบสองปิ่นหิรัญย์เข้ามาในห้องทีละคน พวกนางโค้งคำนับให้เฉียนเชียนอี้ด้วยความเคารพ

“ยินดีที่ได้พบใต้เท้าเฉียนเจ้าค่ะ”

หลิวหรูซือแนะนำทันที

“สิบสองปิ่นหิรัญย์เป็นสัญลักษณ์ของหอหม่านฮวา พวกนางมีความสามารถด้านวรรณกรรม หากใต้เท้าเฉียนชอบ สามารถพูดคุยกับพวกนางได้ตลอดเวลาเจ้าค่ะ”

เฉียนเชียนอี้เคยได้ยินชื่อสิบสองปิ่นหิรัญย์มาบ้าง เพราะพวกนางทั้งสิบสองได้สร้างความวุ่นวายแห่งโลกวรรณกรรมในอาณาจักรหลู่มาก่อนแล้ว ทำให้ชายชาตรีในอาณาจักรต่างต้องอับอาย เขาจึงรู้สึกไม่ชอบใจพวกนางเล็กน้อย จึงปฏิเสธไปอย่างสุภาพว่า

“ความสามารถด้านวรรณกรรมของพวกนางด้อยกว่าเจ้ามาก ข้าได้พิสูจน์มาก่อนหน้านั้นแล้ว หากข้าต้องพูดคุยเรื่องลัทธิต่างๆ ข้าคุยกับเจ้าเสียดีกว่า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นสิบสองปิ่นหิรัญย์ไม่กล้าแสดงท่าทีไม่พอใจ หลิวหรูซือรีบเข้ามาจัดการทันที

“แม้ว่าความสามารถด้านวรรณกรรมของพวกนางจะไม่เท่าข้า แต่ก็มากพอสำหรับคนทั่วไปนะเจ้าคะ ความรู้ของใต้เท้าเฉียนนั้นกว้างใหญ่ดั่งมหาสมุทร มีน้อยคนนักที่จะมีความรู้ตรงกับท่าน”

คำเยินยอนี้ทำให้เฉียนเชียนอี้มีความสุขจนหัวเราะออกมา

“นอกจากพวกนี้แล้ว ยังมีอย่างอื่นอีกหรือไม่?”

คำพูดนี้มีความหมายแฝง และหลิวเชียนเชียนเข้าใจเป็นอย่างดีว่าเขาหมายคามว่าอย่างไร เพื่อให้แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่น เพื่อให้อ๋องเหยียนรวบรวมจิ่วโจวเข้าด้วยกัน นางต้องทนกับคำพูดน่ารังเกียจของเขาและแสร้งยิ้มไปว่า

“แน่นอนว่ายังมีอย่างอื่นอีกเจ้าค่ะ รับรองว่าท่าจะต้องพอใจ ได้โปรดตามข้ามา”

หลังจากพูดเช่นนั้น ก็พาเฉียนเชียนอี้มาที่ห้องด้านใน

สิบสองปิ่นหิรัญย์ออกจากห้องอย่างรู้งาน หลังจากนั้นปิดประตูพวกนางรู้สึกว่าความกดดันรอบตัวนั้นหายไปแล้ว ถอนหายใจยาวออกมา

“เห็นสายตาของตาแก่คนนั้นหรือไม่ ราวกับว่ามองไม่เห็นพวกเราอย่างไรอย่างนั้น!”

“ข้ากลัวมากจนไม่กล้ามองเขาเสียด้วยซ้ำ!”

“ข้ายังกลัวอยู่เช่นกัน ได้แต่ภาวนาให้อ่องเหยียนกลับมาไวๆ!”

“เป็นบทกวีที่ไพเราะมาก!”

นางหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาเขียนบทกวีที่ฉินเหยียนเพิ่งพูดจบลงไปในทันที

ฉินเหยียนงุนงงเล็กน้อย ทำให้เขานึกภาพที่เขาเจอจ้าวจือหย่าครั้งแรกขึ้นมา

จ้าวจือหย่าในตอนนั้นชอบและหลงใหลในบทกลอนของเขา ทำให้นางยอมติดตามเขา อีกทั้งวยังจดบันทึกบทกลอนลงในสมุดเล่มเล็กทุกครั้งที่เขาพูด

ต่อมาเขาติดกับความวุ่นวายของตระกูล อีกทั้งจ้าวจือหย่าต้องหนีออกมาจากคุก พวกเขาถูกแยกจากกันมานานหลายปี

ฉินเหยียนมองไปที่จ้าวจือหย่าที่กำลังจดบันทึกอย่างระมัดระวัง หลังจากผ่านไปหลายปี การกระทำที่คุ้นเคยนี้วนกลับมาให้เห็นอีกครั้ง ทำให้ใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้น อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดจ้าวจือหย่าจากด้านหลัง

จ้าวจือหย่าพูดอย่างเขินอาย

“กลางวันแสกทำเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าค่ะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า”

ฉินเหยียนโน้มตัวเข้าไปกระซิบใกล้หูนาง

“ทิวทัศน์จะสวยงามขนาดนี้ พวกเรามามีลูกด้วยกันเถอะนะ”

จ้าวจือหย่ามีสีหน้าลำบากใจ พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของฉินเหยียน

“ยังไม่ดึกเลยนะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนดึงจ้าวจือหย่าเข้ามาแล้วพูดอย่างกดดันว่า

“ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน เจ้าและข้าต่างเกิดมาจากฟ้าและผืนดินนี้ ใช้ท้องฟ้าเป็นผ้าห่มเสียแล้วกัน ให้ผืนดินเป็นเตียง พวกเรามามีความสุขกันเถิดคนงามของข้า!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็กดจ้าวจือหย่าลงบนเรือทันที