องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 824

เป็นเวลาหลายวันที่ฉินเหยียนและจ้าวจือหย่าท่องเที่ยวไปทั่วทุกสารทิศ เพลิดเพลินไปกับวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม พวกเขาทำการบ้านกันอย่างหนักเพื่อมีลูก โดยหวังว่าการมีลูกอีกคนจะเป็นการชดเชยข้อบกพร่องในใจพวกเขา

ไม่ว่าทั้งสองจะพยายามมากแค่ไหน ท้องของจ้าวจือหย่าก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เมื่อเวลาผ่านไป จ้าวจือหย่าท้อแท้มากขึ้น

เพื่อที่จะดูแลความรู้สึกของจ้าวจือหย่า ฉินเหยียนขอให้หมอช่วยวินิจฉัยเป็นพิเศษว่าพวกเขาทั้งสองมีความผิดปกติหรือไม่

แพทย์มาถึงโรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ ตรวจชีพจรฉินเหยียนและจ้าวจือหย่าทีละคน เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“สุขภาพของท่านนักปราชญ์แข็งแรงดีขอรับ แต่สุขภาพของแม่นางจ้าว ดูเหมือนจะเป็นหวัดและมีเลือดออก เกรงว่าจะมีบุตรยากในอนาคต”

ประโยคนี้สำหรับจ้าวจือหย่าแล้วเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางตัว นางตัวแข็งทื่อพร้อมกับมีสายตาที่ไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนเองใจก็ปั่นป่วนเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าร่างกายของภรรยาจะแย่กว่าที่เขาคิด เขาจึงรีบถามหมอออกไปว่า

“มีวิธีรักษาหรือไม่?”

จ้าวจือหย่าเองก็มองไปที่หมอด้วยสายตาคาดหวัง

หมอดูมีท่าทีลำบากใจ

“ข้าจะพยายามหาวิธี แต่มีความหวังเพียงแค่เล็กน้อยขอรับ”

ฉินเหยียนพยายามควบคุมอารมณ์ของเขาให้นิ่งที่สุด

“เช่นนั้นต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

หมอโค้งคำนับให้อย่างเคารพ

“ท่านนักปราชญ์ไม่ต้องเกรงใจข้าขอรับ ข้าจะลงไปเตรียมยาให้”

ทันทีที่หมอเดินจากไป นางอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล ความเชื่อมั่นทั้งหมดที่นางมีกลับพังทลายลงทันที

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกกะทันหันทำให้นางเสียใจและเจ็บปวดมากพอแล้ว จึงต้องยอมกินดอกไม้ไร้ความรู้สึกลงไปเพื่อรักษาชีวิตและทำลายความรู้สึกของนาง

ในที่สุดตอนนี้นางก็มีความหวังในชีวิตกลับมาอีกครั้ง อยากมีลูกอีกคนเพื่อรักษาความเจ็บปวดใจก่อนหน้านี้ แต่กลับต้องมารับรู้ว่านางอาจจะมีบุตรยากในอนาคต

ความรู้สึกไร้สิ้นพลังล้อมรอบตัวนางทันที ทำให้นางเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก

ฉินเหยียนก้าวไปข้างหน้าและกอดจ้าวจือหย่าด้วยความรู้สึกอึดอัดในใจไม่แพ้กัน ปลอบโยนนางเบาๆ

“เด็กดี ไม่ต้องร้อง ถึงแม้จะมีความหวังอันน้อยนิด แต่พวกเราจะไม่ยอมแพ้ พวกเราจะต้องมีลูกด้วยกันอีกให้ได้”

จ้าวจือหย่าขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่านางต้องการระบายความคับแค้นใจทั้งหมดที่นางมีออกมาและตัดพ้อว่า

“ไม่มีอีกแล้ว ข้ามีลูกไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!”

ฉินเหยียนโน้มตัวลง จับหน้าที่เผปื้อนน้ำตาของจือหย่าและพยายามปลอบนาง

“จือหย่า เจ้าต้องเชื่อข้า ต้องเชื่อมั่นในพวกเรา ข้ารับรองกับเจ้า พวกเราต้องมีลูกอีกคนแน่นอน!”

ดวงตาจ้าวจือหย่าแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก เมื่อเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของฉินเหยียน อารมณ์นางจึงค่อยๆ คงที่มากขึ้น

หลิวเชียนเชียนดูเป็นกังวล เดิมทีนางวางแผนว่าหากทำงานเสร็จ นางจะกลับไปที่หัวถิง แต่ได้ยินว่าท่านอ๋องอยู่ที่นี่พอดี นางจึงรีบมารายงานสถานการณ์

นางไม่คิดเลยว่าเมื่อได้ยินข่าวว่าพี่จือหย่ามีปัญหาเรื่องมีบุตรยาก จู่ๆ นางยิ่งรู้สึกสับสนและรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

“หากไม่ได้เป็นเพราะข้าที่ไม่ได้ปกป้องพี่จือหย่า พี่จือหย่าคงไม่ต้องมาทุกข์ทมานเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง”

ฉินเหยียนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ความผิดของหลิวเชียนเชียน อีกทั้งเพื่อจ้าวจือหย่า นางได้ฆ่าล้างบางพวกสำนักเฉาจนหมด นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยความผิดพลาดของตน เขาจึงเปลี่ยนเรื่องว่า

“อดีตผ่านไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว เรื่องที่เจ้าไปจัดการเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลิวเชียนเชียนสลัดความคิดของนางและรายงานว่า

“พวกขอทานและสำนักเฉาได้เริ่มไปยังหัวถิง ดังนั้นความเร็วในการก่อสร้างหัวถิงคงเป็นไปตามที่คาดเอาไว้เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดต่อว่า

“ทำได้ดีมาก ที่หัวถิงยังมีหลิวหรูซือและสิบสองปิ่นหิรัญย์ คงไม่มีปัญหาเกิดขึ้น เจ้าอยู่ที่นี่กับพวกเราอีกสักสองสามวันเถิด ใช้ประโยชน์จากเครือข่ายข่าวกรองของเราเพื่อหาหมอที่เก่งที่สุดในอาณาจักรฉิน”

“อาณาจักรฉินการแพทย์ล้ำหน้าไปมากแล้ว ข้าเชื่อความสามารถของหมอในอาณาจักรฉินมากกว่า”

หลิวเชียนเชียนพูดอย่างจริงจัง

“รับทราบเจ้าค่ะ ข้าจะติดต่อพวกเขาเดี๋ยวนี้”

จากนั้นหลิวเชียนเชียนใช้นกพิราบส่งข้อความไปยังทุกพื้นที่ของอาณาจักรฉินตามหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาพี่จือหย่า