องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 834

ในเวลาเดียวกัน

สำนักวัดเส้าหลิน

ต้าจ้วงพากองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวอีกกลุ่ม มายังวัดพร้อมกับรถม้าทีละคัน

พระหนุ่มมองไปที่ทหารม้าชุดเกราะ ตัวสั่นด้วยความกลัว ประสานมือและเริ่มสวด

“อมิตาพุทธ..”

ต้าจ้วงเปิดม่านรถม้า ต้อนรับเจ้าอาวาสวัดให้เข้ามาในรถม้าและพูดปลอบว่า

“ไม่ต้องกลัวขอรับ พวกเราแค่อยากใช้ชื่อเสียงวัดเส้าหลินจัดการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ให้ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปได้”

“จุดประสงค์คือนำมาซึ่งความสงบสุข สันติ โลกในทุกวันนี้วุ่นวายมากพอแล้ว เราต้องสร้างกฎใหม่ มิฉะนั้นการฆ่ากันจะเป็นเรื่องอันตรายในอนาคต ท่านเจ้าอาวาสไม่คิดเช่นนั้นหรือ?”

เจ้าอาวาสวัดเส้าหลินมีสีหน้าเฉยเมย ก้าวขึ้นไปบนรถม้าและพูดอย่างใจเย็น

“อมิตาพุทธ พระพุทธเจ้าทรงเมตตา มีแต่เรื่องดี”

...

อีกด้านหนึ่ง

เขาอู๋ตัง

สือเหล่ยนำกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวตามคำสั่งเพื่อเชิญผู้นำสำนักอู๋ตังออกมา

ไม่คาดคิดว่าผู้นำและลูกศิษย์ในสำนักอู๋ตังมองวิธีการบังคับขู่เข็ญเช่นนี้ออก พร้อมกับปฏิเสธคำเชิญ

สือเหล่ยเองก็ไม่คุ้นเคยกับพวกเขา จึงพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ข้าเองก็ทำตามคำสั่ง ขอเชิญผู้นำของพวกท่านตามข้าไปยังภูเขาไท่ซาน หากไม่ยอมไป ข้าจะทำลายสำนักของเจ้าและหาคนมาแทนที่พวกเจ้า!”

คำประกาศกร้าวนี้ทำให้บรรดาลูกศิษย์ในสำนักอู๋ตังมีสีหน้าเศร้าหมองทันที ภูเขาอู๋ตังเป็นอาณาเขตของเขา จะให้คนนอกเข้ามาบุกพื้นที่ของเขาได้อย่างไร?

แม้ว่าคู่ต่อสู้จะสวมชุดเกราะ แต่ความสามารถด้านการต่อสู้ของสำนักอู๋ตังอย่างเขาก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น

เหล่าลูกศิษย์ทั้งหมดลุกขึ้นยืนและตะโกนพร้อมกันว่า

“ตั้งขบวน!”

“พรึ่บๆๆ”

บรรดาลูกศิษย์แสดงทักษะและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว

เมื่อสือเหล่ยเห็นว่าบรรดาลูกศิษย์เหล่านี้ยังคงดื้อรั้น ไม่ตามพวกเขาไป เขาจึงหันหลังกลับสั่งกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวทันที

“จู่โจมได้!”

เพียงแค่ชั่วพริบตา บรรดาลูกศิษย์ของสำนักอู๋ตังถูกโจมตี แต่ละคนมีรอยฟกช้ำบนใบหน้า ล้มลงกับพื้นร้องเสียงโอดครวญ

เหล่ากองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวเองก็เพิกเฉย เพียงไม่กี่ลมหายใจแผ่นจารึก ประตู กำแพง และที่พักบนภูเขาอู๋ตังพังยับเยิน บรรดาลูกศิษย์นอนอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องออกมา ก่อนที่โยนพวกเขาขึ้นรถม้าไป

ตอนแรกคิดว่าตนจะสามารถต่อสู้กับกองทัพทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวได้ แต่ไม่คิดว่าความจริงแล้วแทบไม่มีโอกาสลงมือเลย อีกทั้งยังถูกทำลายจนเกือบหมด จนผู้นำสำนักอู๋ตังต้องออกมาจัดการ

“สุภาพบุรุษทั้งหลาย! มีอะไรพูดคุยกันดีๆ เหตุใดต้องทำกันถึงขนาดนี้!”

สือเหล่ยพูดเสียงเย็น

ผู้นำยอมรับชะตากรรมและพูดว่า

“ยังสู้ไม่ได้ จะต่อต้านได้อย่างไร?”

ลูกศิษย์จับหน้าที่บวมเป่งของตัวเองแล้วพูดอย่างเสียใจ

“จริงด้วยขอรับ หน้าข้ายังเจ็บอยู่เลย”

ผู้นำถอนหายใจยาว ดูเหมือนว่าไปถึงภูเขาไท่ซานเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเจ้าพวกนี้ต้องการอะไร

...

อีกด้านหนึ่ง

อาณาจักรเยี่ยน ถนนสามสิบหก สำนักถานถุ่ย หลังจากได้รับข่าวเรื่องการแข่งขันต่อสู้ในเขาไท่ซาน จึงส่งทุกสำนักที่มีความสามารถไปยังภูเขาไท่ซานในทันที

ในเวลานี้เฝิงตู่ที่หนีมาที่นี่ได้ใส่แขนเทียมเพื่อหลบหลีกจากการไล่ล่า เขากำลังอุ้มซวงเอ๋อร์และกำลังหางานบนถนน

เขาพลันเห็นลูกศิษย์แห่งสำนักถานถุ่ยขึ้นรถม้าไปทีละคน เขาถามออกไปด้วยความงุนงง

“คนพวกนี้จะไปที่ใดกัน?”

คนที่อยู่ด้านข้างอธิบาย

“ไม่รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น ยุทธภพกำลังสั่นสะเทือน อีกทั้งยังมีการแข่งขันการต่อสู้บนเขาไท่ซาน”

“ตามข่าวที่สำนักไป๋เสี่ยวเซิงบอก จุดประสงค์การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้คือเพื่อขจัดความคับข้องใจในยุทธภพ แก้ไขให้ในยุทธภพมีความสันติ ใครก็ตามที่ไม่เข้าร่วมจะถูกลบชื่อออกจากยุทธภพ”

“หลังจากที่แต่ละสำนักได้ข่าว เพื่อรักษาสถานะสำนักของพวกเขา จึงขอให้คนที่มีความสามารถที่สุดสำนักเข้าร่วมการแข่งขัน ไม่สิ สำนักถานถุ่ยเองก็เข้าร่วมแข่งขันการต่อสู้ในครั้งนี้”