องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 835

หลังจากที่ชายคนนั้นอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เฝิงตู่ฟังแล้ว เขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่จากที่เขาฟังไปฟังมา เขามีแค่ความรู้สึกเดียว การแข่งขันในครั้งนี้เป็นการบังคับให้เขาต้องเปิดเผยตัวอย่างนั้นหรือ?

หากเขาไม่ไป เขาจะถูกลบชื่อออกจากยุทธภพ จะไม่ใช่สมาชิกในยุทธภพนี้อีกต่อไป แต่ถ้าเขาไป ทุกสายตาต้องจับจ้องมาที่เขา เขายังจะมีชีวิตรอดออกมาจากภูเขาไท่ซานหรือไม่?

เฝิงตู่คิดเรื่องซ้ำไปซ้ำมา เมื่อมองไปที่ซวงเอ๋อร์ที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนเขา ความคิดที่กวนใจเขาพลันสลายหายไปทันที

ช่างเถิด ชีวิตเขาสำคัญกว่า เพราะเขายังมีเจ้าตัวเล็กคนนี้ที่ต้องคอยดูแล เขาเหนื่อยกับการต่อสู้มามากแล้ว สู้ใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปอย่างสงบสุขเสียดีกว่า

เขาเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า

“เรื่องในยุทธภพข้าไม่สนใจหรอก แต่เจ้าพอทราบไหมว่าที่ใกล้ๆนี้ มีที่ไหนเปิดรับสมัครคนงานบ้าง ข้าอยากทำงานหาเงินเพื่อหาข้าวให้ลูกสาวกิน”

ชายคนนั้นมองเฝิงตู่ขึ้นๆ ลงๆ แล้วถามออกไปว่า

“เจ้ามีความสามารถอะไรล่ะ? ทำอะไรได้บ้าง?”

เฝิงตู่ตอบตามตตรง

“ข้ามีความสามารถไม่มาก แต่ข้ามีแรงเยอะ”

ชายคนนั้นกอดอก คิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ข้าได้ยินมาว่าทางราชสำนักกำลังหาช่างตีเหล็ก งานตีเหล็กเป็นงานที่ใช้แรงพอสมควร เจ้าลองไปที่เยี่ยนจิงถามดูสิ”

เฝิงตู่ที่จับอาวุธหนักมาตลอด เขาถือว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการตีเหล็ก เขาตอบกลับอย่างซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณมาก！”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็ขึ้นหลังม้าและมุ่งหน้าไปยังเยี่ยนจิง

...

อีกด้านหนึ่ง

ราชสำนักหลู่ได้ยินมาว่าฉินเหยียนได้ส่งทหารม้านับหมื่นไปยังเขาไท่ซาน เขาตกใจมากจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา คืนนั้นเขารีบมุ่งหน้าไปยังภูเขาเซียน เผิงหลาย เพื่อพบท่านผู้อาวุโส

“ท่านผู้อาวุโส ท่านไม่ได้มีคาดการณ์เหตุมหันตภัยในอาณาจักรหลู่ล่วงหน้าเลยหรือ?”

เฉิงอาหนิวได้ลงมือแล้ว กองทหารนับหมื่นได้มายังอาณาจักรหลู่ มีทหารม้านับหมื่นคน ด้วยความสามารถเช่นนี้ หากคิดว่าไม่ได้มาจัดการใคร แต่พวกเราไม่มีทางต้านทานได้แน่นอน!”

“เป็นเพราะเขาที่ไม่พอใจที่พวกเราจำกัดขอบเขตเขา ไม่ให้ออกนอกอาณาจักรหลู่เป็นเวลาห้าปีอย่างนั้นหรือ?”

หลังจากท่านผู้อาวุโสทราบข่าว เขาใช้วิธีคำนวณและพยากรณ์เพื่อยืนยันว่าอาณาจักรหลู่ยังจะอยู่ในความสงบสุข เขาพูดด้วยความโล่งใจ

“ใจเย็นเสียก่อน เขาไม่ได้มุ่งเป้ามาที่พวกเรา แค่ใช้พื้นที่ของเราจัดงานเลี้ยงเพียงเท่านั้น ไม่ได้ก่อความวุ่นวายใดๆ พวกเราแค่ทำหน้าที่รับชม ไม่ต้องเข้าไปยุ่งก็พอ”

แม้ว่าท่านผู้อาวุโสจะหกล่าวว่าไม่เกี่ยวกับราชสำนัก แต่ฮ่องเต้หลู่กลับระแวงเหมือนวัวสันหลังหวะ เพราะทหารนับหมื่นจำนวนนั้น ใครเห็นก็ต้องรู้สึกหวั่นใจไม่มากก็น้อย

หากพวกเขากลับหันปืนมาทางฮ่องเต้เช่นเขา เขายอมสละอาณาจักรได้ แต่หากถึงตอนนั้นจริงๆ เขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่?

แต่ตอนนี้เฝิงตู่ได้กลายเป็นชิ้นเนื้อที่ทุกคนต่างจดจ้อง

ในหนึ่งเขาหวังว่าเฝิงตู่จะมา แต่อีกใจหนึ่งเขาเองก็กลัวว่าหากเฝิงตู่และลูกสาวมาที่นี่ อาจจะถูกลอบฆ่าได้ เขาจะทำอย่างไรหากเกิดเรื่องผิดพลาดเช่นนี้อีกครั้ง

ดังนั้นเขาทำได้แค่เขียนความเป็นได้ทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้น เขียนในรูปแบบของคำสั่งแจ้งทั้งยุทธภพและให้สำนักไป๋เสี่ยวเซิงเป็นคนกระจายข่าว

เช่น ในระหว่างการประลองการต่อสู้ ห้ามสู้กันส่วนตัว ผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกลบชื่อออกจากยุทธภพ และไม่อนุญาตให้เข้ามาในยุทธภพนี้อีก

ฉินเหยียนออกคำสั่งทุกอย่างที่ป้องกันไม่ให้คนในยุทธภพทำร้ายเฝิงตู่

แม้แต่หลิวเชียนเชียนที่ทำหน้าที่เขียนแทนเขามาโดยตลอด รู้สึกว่ามีข้อห้ามมากเกินไป จึงเตือนอย่างหวังดีว่า

“ท่านอ๋อง การประลองสองสามวันนี้ พวกเราให้สถานศึกษาไป๋เสี่ยวเซิงประกาศคำสั่งออกไปว่าร้อยคำสั่งแล้ว ท่านคิดว่ายังต้องเพิ่มอีกหรือ?”

ฉินเหยียนยืนอยู่ที่หน้าต่าง เอามือไพล่หลังและพูดอย่างจริงจังว่า

“ต้องเพิ่ม หากลูกสาวข้าตกอยู่ในอันตราย ข้าเองก็ไม่ลังเลที่จะสังหารคนทั้งยุทธภพเช่นกัน”

หลังจากพูดเช่นนี้ เขาหันหลังกลับมาและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“ไม่ว่าแผนการชั่วร้ายใดๆ เกิดขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งแล้วนั้นจะไม่เป็นอะไรเลย ขอเพียงแค่เจอตัวลูกสาวข้า ข้าจะทำให้ทั้งยุทธภพนั้นสงบและมีแต่สันติ แต่หากเกิดเรื่องขึ้นนาง ข้าจะใช้เลือดล้างทั้งยุทธภพ!”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ทุกคนในห้องต่างเหงื่ออกจนชุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอ๋องเหยียนเลือดร้อนเช่นนี้

สำนักต่างๆในยุทธภพมารวมตัวกันที่นี่อย่างน้อยหนึ่งล้านคน ขอเพียงแค่ให้คนเหล่านี้ทำตามคำสั่งและความต้องการของอ๋องเหยียน มิฉะนั้นจะกลายเป็นหายนะ