องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 841

ถังปาผู้เป็นศิษย์แห่งสำนักถังที่เชี่ยวชาญอาวุธลับ เมื่อนึกถึงภาพที่เฉียวเฟิงลงมือก็อธิบายว่า

“ถ้าข้าจำไม่ผิด อาวุธนี้คงจะเป็นอาวุธลับของผู้นำสำนักเฉา รู้สึกว่าจะมีนามว่าลูกดอกฟ้าร้อง เมื่อลูกดอกนี้มีการยิงแล้ว จะเกิดเสียงคำรามของมังกร น่าเกรงขามอย่างมาก”

“ตอนนั้นผู้นำสำนักเฉาได้สังหารจอมยุทธมากมายด้วยอาวุธลับนี้ ฝ่าห้าด่าน สังหารหกขุนพล จนกระทั่งมาเป็นอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพ”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นแล้วก็ตกตะลึงมาก

“ข้าได้ยินมานานแล้วว่าอาวุธนี้ไม่ธรรมดา วันนี้ได้มาเห็นแล้วอานุภาพยิ่งใหญ่จริงๆ!”

“โชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้ท้าทายผู้นำสำนักเฉา ไม่เช่นนั้นตายอย่างไรก็คงยังไม่รู้”

ปฐมคุรุสวรรค์จางแห่งเขาพยัคฆ์เสือดาวเองก็เพิ่งเคยเห็นอาวุธที่มีอานุภาพมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก จู่ๆก็เกิดสงสัย เขาหันไปกระซิบถามเจ้าอาวาสผู๋ถีที่อยู่ข้างๆว่า

“เจ้าอาวาสผู๋ถี วิชาภูษาเหล็กที่พวกเจ้าวัดเส้าหลินฝึกฝนสามารถต้านอาวุธลับนี่ได้รึไม่?”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ เจ้าอาวาสผู๋ถีก็กระวนกระวาย เขาแสร้งทำเป็นนิ่งเฉยแล้วประนมมือ

“อมิตายุ หามิกล้า หามิกล้า”

ปฐมคุรุสวรรค์จางนั่งตัวตรงแล้วพึมพำเสียงเบาว่า “ไม่ได้ก็บอกไม่ได้สิ เหตุใดต้องตอบอย่างฉลาดหลักแหลมด้วย ไร้สาระจริงๆ”

เมื่อกองทัพพยัคฆ์เสือดาวทำความสะอาดศพของเตาปาเรียบร้อยแล้ว ฉินเหยียนก็ได้จับปืนเล่นแล้วพูดไปด้วยว่า

“ข้าพูดดีๆไม่ได้แปลว่าข้าว่าง่าย จอมยุทธมีความคับแค้นอะไรกันก็สงบอารมณ์แล้วพูดคุยกันดีๆ ข้าสามารถคลี่คลายให้ทุกท่านได้อย่างชัดเจน อย่างไรตอนนี้ก็เป็นสังคมที่มีระเบียบ เราก็ควรมีเหตุผล!”

แต่ละสำนักและพรรคต่างมองหน้ากัน ด้านหนึ่งคือเกรงกลัวต่อลูกดอกฟ้าร้องในมือของเฉียวเฟิง ส่วนอีกด้านรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ค่อยสมจริง

ความแค้นระหว่างสำนักของเหล่าสำนักมากมาย เป็นความแค้นที่ยาวนานรุ่นสู้รุ่น ไม่ตายก็ไม่ปล่อยไป จะปล่อยวางความแค้นกันทั้งสองฝ่ายเพียงเพราะคำพูดของเขาไม่กี่คำได้อย่างไร มันไม่สมจริงเลยสักนิด

ทันใดนั้นเจ้าสำนักเฟิงแห่งลู่ถานถุ่ยสามสิบหกก็ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า

“ผู้นำเฉียว ในเมื่อพูดถึงเช่นนั้นแล้ว ข้าก็อยากจะขอถามสักหน่อย ข้ามีลูกศิษย์นอกสำนักสองคนที่ถูกภรรยาของท่านฆ่าผิดไป ท่านก็รู้ดีว่าฝีเท้าไวอย่างเราจะส่งจดหมายทุกสารทิศ”

“ตอนนั้นตอนที่ไปส่งจดหมายที่กองโจรสลัด บังเอิญหลงเข้าไปในการต่อสู้ของผู้นำเฉาและโจรสลัด ลูกศิษย์ทั้งสองของข้าถูกผู้นำเฉาคิดว่าเป็นโจรสลัดแล้วสังหาร ท่านว่าเรื่องนี้จะคิดอย่างไรดี?”

ฉินเหยียนก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องฆ่าผิดคนเกิดขึ้น เขาครุ่นคิดว่าแล้วพูดว่า

“เจ้าสำนักเฟิง เรื่องที่ท่านพูดเหนือความคาดหมายของข้าไปหน่อยจริงๆ เอาเช่นนั้นแล้วกัน ท่านว่าจำนวนมาได้เลยว่า ชีวิตหนึ่งชีวิตมีค่าเท่าไร แล้วข้าจะคืนให้ท่าน”

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเจ้าสำนักเฟิงก็เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า

“ชีวิตนั้นไม่อาจประเมินราคาได้ จะใช้เงินทองมาวัดได้อย่างไร?”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วกองทัพพยัคฆ์เสือดาวก็ได้ยกหีบขึ้นมาวางตรงหน้าของเจ้าสำนักเฟิงไว้

เจ้าสำนักเฟิงพูดว่า “จบสิ้นไปเสียหมด ยิ้มปล่อยวางความแค้น!”

ฉินเหยียนพูดอย่างพอใจว่า “เจ้าสำนักเฟิงช่างมีน้ำใจนัก เพื่อแสดงความเป็นธรรม ขอเชิญท่านทำการลงนามในหนังสือลบล้างความแค้นที่ไป๋เสี่ยวเซิงเถิด ถือเป็นการรับประกันทั้งสองฝ่ายด้วย”

“สุดแล้วแต่ท่านผู้นำเฉียวเลยขอรับ”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วเจ้าสำนักเฟิงก็ได้สั่งให้ลูกศิษย์ยกหีบสองหีบนี้ไว้ แล้วเป็นพยานการลงนามกับไป๋เสี่ยวเซิง

เหล่าสำนักและพรรคต่างๆล้วนถูกการกระทำของเฉียวเฟิงทำให้ตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าหากเจรจาได้ราบรื่นก็ยังจะได้รับเงินด้วย นั่นทำให้สำนักที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง ยากจนลำบาก ที่นอกจากเจ้าสำนักแล้วลูกศิษย์ต่างก็สวมชุดทรุดโทรมตาเป็นประกายขึ้นทันที

คนกลุ่มหนึ่งเดินขึ้นไปแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“ผู้นำเฉียว แม้ผู้นำสำนักเฉาจะไม่ได้มีความแค้นฆ่าสังหารใครกับเรา แต่ก็ได้สร้างผลกระทบต่อเราไม่น้อยเลย เรื่องนี้ท่านจะช่วยรึไม่?”

ฉินเหยียนมองพิจารณา เสื้อผ้าที่คนผู้นี้สวมใส่เก่าอย่างมาก เหล่าลูกศิษย์ที่ติดตามเขามาด้วยก็สวมเสื้อผ้าที่เก่าจนมีรอยเย็บ ดูแล้วคิดว่าเป็นลูกศิษย์ของพรรคยาจกเสียอีก

เขาถามอย่างสงสัยว่า “พวกเจ้าคือสำนักอะไรรึ?”

คนผู้นั้นประสานมือคารวะพูดว่า “ข้าคือหัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งแห่งสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัย มักถูกเรียกขนานนามว่าหลงเปียวจื่อ แม้ข้าจะไม่มีความแค้นส่วนตัวกับสำนักเฉา แต่หลายปีมานี้วิสาหกิจมักใช้เส้นทางทางน้ำในการขนส่ง สำนักขนส่งของเราไม่มีงานเลย”

“ดังสุภาษิตที่ว่า ดักทางทำมาหากินก็เท่ากับเข่นฆ่าพ่อแม่คนอื่น ท่านคิดว่าเรื่องนี้ควรคิดอย่างไร?”