องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 842

ฉินเหยียนไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มที่สวมชุดผ้าขาดลุ่ยคนนี้จะเป็นหัวหน้าผู้คุ้มกันขนส่งแห่งสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยที่เคยเลื่องชื่อในตอนนั้น

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ในด้านการขนส่งนี้มีเพียงสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงเท่านั้นที่รุ่งเรือง รวมทั้งยังได้รับการร่วมมือจากวิสาหกิจและสำนักเฉาด้วย มีสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยหลายแห่งที่ต้องอดอยาก การที่สำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยอดทนได้ถึงตอนนี้ไม่ง่ายเลย

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ความแค้นนี้ยากที่จะคิดจริงๆ หากข้าต้องการซื้อสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยของเจ้า ต้องใช้เงินเท่าไร?”

หลงเปียวจื่อไม่คิดว่าเฉียวเฟิงจะพูดเช่นนี้ เขาตั้งสติไม่ได้และพูดติดอ่างว่า

“คือ ท่านพูดว่าจะซื้อสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยของเรารึ? แต่เราก็ไม่เคยขายมาก่อนนี่”

ฉินเหยียนยือมือขึ้นอย่างน่าเกรงขาม กองทัพพยัคฆ์เสือดาวรีบเอาตั๋วเงินมาวางก้อนหนึ่ง

“ข้าจะเสนอราคาให้เจ้า”

ว่าแล้วก็นับแล้วนำตั๋วเงินสิบใบตบลงบนโต๊ะ “หนึ่งพันตำลึงพอรึไม่?”

แม้ว่าเมื่อครู่นี้หลงเปียวจื่อจะได้เห็นความบาตรใหญ่ของเฉียวเฟิงแล้ว แต่ลู่ถานถุ่ยสามสิบหกมีคนเสียชีวิตถึงได้เงินชดเชยมากเพียงนั้น สำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยและสำนักเฉาไม่ได้มีความบาดหมางอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราว จะกล้ารับเงินของเขามาเลยได้อย่างไรกัน จึงได้พูดอย่างลังเลว่า

“คือ......”

สหายสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆใช้แขนสกัดเขาแล้วพูดโน้มน้าวเบาๆว่า

“ท่านหัวหน้า ยอมตกลงเถิดขอรับ เรานำตั๋วเงินหนึ่งพันนี้ไปใช้หนี้แล้วยังเหลืออีกไม่น้อยเลยนะ!”

หลงเปียวจื่อขมวดคิ้ว เขารู้สึกลังเลอย่างมาก สำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยคือน้ำพักน้ำแรงของบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นของพวกเขาเชียวนพ แม้ตอนนี้จะไม่ได้ดีอะไร แต่หากไม่มีสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยแล้ว พวกเขาจะไปทำอะไรกันอีกละ?

เมื่อเห็นว่าเขายังลังเลอยู่ ฉินเหยียนก็นับตั๋วเงินอีกสิบใบแล้วตบลงโต๊ะ “พอรึไม่?”

หลงเปียวจื่อตกตะลึงจนเบิกตากว้าง เขารีบพูดว่า

“รอเดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ขอให้พวกข้าได้หารือกันเสียก่อน หากขายสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยแล้ว พวกข้าก็ต้องหาที่อยู่กันอีก”

“ง่ายมาก”

ฉินเหยียนนับตั๋วเงินอีกสามสิบใบออกมาแล้วตบลงบนโต๊ะอย่างน่าเกรงขาม

“ทั้งหมดนี้มีห้าพันตำลึง ข้าซื้อสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัย ต่อไปพวกเจ้าก็มาอยู่ในสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงเป็นอย่างไร?”

เมื่อหลงเปียวจื่อได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงอย่างมาก อย่างไรสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงก็เป็นผู้นำในกิจการนี้ ปกติอยากจะประจบประแจงพวกเขายังไม่มีสิทธิ์เลย

เมื่อครู่นี้ยังกังวลว่าหากขายสำนักมังกรคุ้มครองความปลอดภัยแล้วไม่มีที่ไปจริงๆ ก็จะไปทำงานที่สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิง แต่ใครจะคิดว่าจะมีเรื่องราวดีๆเช่นนี้ด้วย

เขาดึงสติกลับมาได้แล้วถามอย่างสงสัยว่า “หากได้ไปทำงานที่สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงก็เป็นเรื่องที่ดี แต่รับซื้อคืออย่างไรรึขอรับ?”

ฉินเหยียนชี้ไปยังตั๋วเงินบนโต๊ะ

“ก็คือพวกเจ้านำห้าพันตำลึงไป ถือว่าเป็นเงินที่ข้าซื้อสำนักงานคุ้มกันความปลอดภัยของพวกเจ้า ต่อไปพวกเจ้าก็จะเป็นคนที่ทำงานในสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงแล้ว ยินดีรึไม่?”

เมื่อหลงเปียวจื่อได้ยินว่าทั้งจะได้เงินและได้ไปทำงานที่สำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงด้วย เป็นเรื่องดีๆทั้งสองเลย จึงได้รีบพูดว่า

“อย่างไรรึเจ้า เพราะอาวุธลับของพวกเจ้าสำนักถังสู้ของพวกข้าไม่ได้จึงชิงฟ้องก่อนงั้นรึ?”

เมื่อได้ยินว่าหลี่เสี่ยวเตากำลังใส่ร้ายเขา ถังปาก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที เขาตั้งท่าพายุเข็มดอกสาลี่

หลี่เสียวเตาเองก็ไม่ยอม เขากำหมัดแน่น ทันใดนั้นมีดหลิวเย่ก็ปรากฏในระหว่างนิ้วของเขา

ทันใดนั้นก็มีจิตสังหารแผ่ออกมาล้นหลาม

ฉินเหยียนเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปตรงกลางแล้วห้าม เขาพูดว่า “หยุดก่อน ใจเย็นๆเสียก่อน มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน จะเอาแต่ลงไม้ลงมือกันได้อย่างไรกัน”

“เช่นนี้แล้วกัน ข้าจะเสนอพวกเจ้าทั้งสอง เราต่างเป็นจอมยุทธเหมือนกัน ดังสุภาษิตที่ว่าคนตายเพราะทรัพย์ นกตายเพราะอาหาร พวกเจ้าทั้งสองบอกราคาข้ามา ข้าจะออกเงินให้เอง จากนั้นก็ลบล้างความแค้นนี้ทิ้งไปเสีย”

หลี่เสี่ยวเตาปฏิเสธทันทีว่า “ปัญหาไม่ใช่เงิน!”

ฉินเหยียนไม่พูดมากความ เขาได้เสนอห้าพันตำลึงแล้วยื่นให้เขา “เห็นแก่ข้าเถิด”

หลี่เสี่ยวเตาเห็นเงินก้อนหนึ่งแล้วตาเป็นประกายทันที แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องเงินจริงๆ!”

ฉินเหยียนพูดอย่างเผด็จการว่า “ห้าพันตำลึง และมีตำแหน่งฐานะหัวหน้าแห่งสำนักงานคุ้มครองความปลอดภัยซุ่นเฟิงด้วย คิดว่าอย่างไร?”

เมื่อหลี่เสี่ยวเตาได้ยินเรื่องดีๆเช่นนี้ก็ไม่แสร้งทำอีกแล้ว เขารีบตั๋วเงินมาแล้วยัดเก็บเข้ากระเป๋า จากนั้นก็พูดยิ้มแย้มว่า

“ในเมื่อผู้นำเฉียวเอ่ยปากเอง แล้วข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน เอาเช่นนี้เลยแล้วกัน!”