องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 843

เมื่อสำนักถังเห็นหลี่เสี่ยวเตาได้เงินมากมายขนาดนั้นก็รีบถามว่า

“ผู้นำเฉียว สำนักถังของเราคงไม่น้อยไปกว่าพวกเขาหรอกใช่รึไม่?”

ฉินเหยียนพูดอย่างใจกว้างว่า “ในเมื่อจะลบล้างความแค้นให้พวกเจ้า ก็ต้องเท่ากันทั้งสองฝ่ายสิ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็นับตั๋วเงินห้าพันตำลึงออกมายื่นให้ถังปา

ถังปารับเงินมาแล้วพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า

“ผู้นำเฉียวช่างรวดเร็วยิ่งนัก ข้าขอยอมเลย ต่อไปนี้ความแค้นระหว่างสำนักถังและมีดบินไม่พลาดเป้าถือว่าจบลง!”

เมื่อสำนักอื่นๆเห็นว่าสำนักถังและมีดบินไม่พลาดเป้าเป็นมิตรกันแล้วได้เงินมากมายเพียงนั้น ต่างก็เข้าแถวกันเพื่อพูดเรื่องความแค้น

มีหลายคนที่ถกเถียงกันว่า “นี่เขาคิดจะใช้เงินซื้อทั่วทั้งยุทธภพเลยรึ?”

“เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นพรรคยาจกร่ำรวยเพียงนี้ ขอทานได้เงินเยอะขนาดนี้เชียวรึ?”

มีเงินจะทำอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ฉินเหยียนใช้เงินในการจัดการความแค้นของยุทธภพจนหมด และในวันนี้เองก็มีสำนักที่ต่อให้มีความแค้นหนักหนากันแค่ไหน ก็ได้ลงนามการเป็นมิตรกันโดยมีไป๋เสี่ยวเซิงคอยควบคุม

ผู้ที่ลงนามในหนังสือการลบล้างความแค้น จะไม่สามารถสร้างความแค้นกันเองได้อีก ความแค้นทุกอย่างได้หายไปทั้งๆอย่างนั้น ทุกอย่างถือว่าจบ

......

วันถัดมา

เหล่าสำนักและพรรคต่างๆ ต่างก็ได้มารวมตัวกันที่ตำหนักหัวถิงตามคำสั่งของเฉียวเฟิง เมื่อไม่มีความแค้นอะไรกันแล้ว ทุกคนก็นั่งรวมกันพูดคุยหัวเราะ หยอกล้อกัน กอดคอกันแลกจอก

มีดบินไม่พลาดเป้าและสำนักถังที่เดิมทีมีความแค้นมารุ่นสู่รุ่น บัดนี้กลับมานั่งด้วยกันแล้วศึกษาอาวุธลับของอีกฝ่าย

“โห อาวุธลับของเจ้านี่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“อาวุธลับของเจ้าต่างหากที่ยอดเยี่ยม!”

ไป๋เอ้อร์แห่งสำนักคุนหลุนและเว่ยอู่แห่งสำนักไป๋เหมยที่จะฆ่ากันให้ตายก่อนหน้านี้ บัดนี้กับกอดคอกันแล้วดื่มเหล้าพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย

ทุกคนยิ้มและละทิ้งความขุ่นเคืองไป บรรยากาศทั่วทั้งตำหนักก็กลมกลืนกันอย่างยิ่ง

ฉินเหยียนนั่งอยู่ตำแหน่งเจ้าเมือง เมื่อเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้วจึงได้ปรบมือสองครั้งแล้วพูดว่า

“ทุกท่านสงบก่อนเถิด โปรดฟังข้า!”

บัดนี้ทุกคนนับถือเฉียวเฟิงกันอย่างมาก จึงได้พากันเงียบลง

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “สองวันมานี้ข้าได้ช่วยทุกท่านคลี่คลายเรื่องความแค้นกันแล้ว บัดนี้ยังเหลือเรื่องสุดท้ายยังไม่ได้คลี่คลาย”

มีหลายคนที่พูดว่า “ผู้นำเฉียวว่ามาได้เลยขอรับ!”

“ใช่แล้ว หากพวกข้าทำได้จะช่วยแน่นอน!”

ฉินเหยียนยกมือขึ้นเพื่อให้ทุกคนเงียบลง จากนั้นก็พูดขึ้นต่อว่า

เจ้าอาวาสผู๋ถีเห็นทองคำที่ประกายระยิบระยับตรงหน้าแล้วพูดอย่างผวาว่า

“อมิตายุ พวกข้าไม่เข้าร่วมการแย่งชิงในยุทธภาพหรอก ดีแล้ว ดีงามแล้ว!”

ปฐมคุรุสวรรค์จางแห่งเขาพยัคฆ์มังกรลูบเคราแล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า

“ผู้นำเฉียวมองการณ์ไกลเสียจริง เช่นนั้นข้าก็ขอรับหีบทองเอาไว้ละกัน”

ฝ่าซั่นแห่งเขาอู่ตังได้แอบนำทองคำขึ้นมากัด เมื่อมั่นใจว่าเป็นทองคำแท้แล้วก็ดีใจอย่างมาก

“ขอบพระคุณท่านผู้นำเฉียวที่ใจกว้าง เงินพวกนี้เพียงพอให้ข้าสร้างอีกหลังคาเรือนแล้ว!”

ฉินเหยียนกวาดตามองสีหน้าของทุกคนแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“แม้ว่าทุกท่านจะรับเงินของข้าไป แต่ก็ไม่ต้องทำอะไรให้ข้า ข้าเพียงหวังว่าต่อไปนี้ทุกท่านจะไม่ไล่ล่ากงซุนอู๋หมิงอีก”

เหล่าจอมยุทธจะยึดถือความซื่อสัตย์อย่างมาก รับเงินเพื่อทำลายอีกฝ่ายให้ ที่คือสิ่งที่จะไม่เปลี่ยนแปลงในยุทธภพ

ทุกคนชูจอกเหล้าขึ้นแล้วพูดรับประกันว่า

“ท่านผู้นำเฉียววางใจเถิด นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สำนักของข้าจะไม่ไล่ล่ากงซุนอู๋หมิงอีก!”

“กงซุนอู๋หมิงคือแขกคนสำคัญของเรา หากได้พบรับรองว่าจะต้อนรับด้วยอาหารและเหล้าชั้นดีแน่นอน!”