องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 855

อีกด้านหนึ่ง

ฉินเหยียนที่เป็นคนริเริ่ม ได้พาหญิงทั้งสองมาถึงเมืองแห้งแล้งเมืองหนึ่งในอาณาจักรเยี่ยน

เมืองนี้มีประชากรน้อยมาก หลังจากที่เดินเทากันมาประมาณสี่ชั่วโมง ไม่เห็นคนบนถนนแม้แต่คนเดียว เมืองทรุดโทรม เงียบเหงาไปทั่วทุกพื้นที่

ในที่สุดก็เห็นหญิงชราคนหนึ่ง ฉินเหยียนลงจากม้าและลองถามว่า

“ขอถามหน่อยขอรับว่าคนในเมืองนี้ไปไหนกันหมดหรือ?”

หญิงชรามีใบหน้าหมองคล้ำและสายตาที่หม่นหมอง

“พวกเขาถูกจับไปหมดแล้ว”

ฉินเหยียนงุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ถูกจับตัวไปแล้ว ใครจับไปหรือ?”

หญิงชรามีสีหน้าเศร้าสร้อย

“ราชสำนักจับกุมคนไปเพื่อใช้แรงงาน”

เมื่อได้ยินหญิงชราอธิบาย คาดว่าอาณาจักรเยี่ยนเริ่มเกณฑ์คนเมื่อสามเดือนก่อน

ในเวลานั้นมีคำสั่งแค่ว่าหนึ่งคนต่อหนึ่งตระกูลที่ต้องรับใช้แรงงานเป็นเวลาสามปี แต่ต่อมาด้วยเหตุผลบางประการทำให้ผู้ชายทุกคนที่อายุมากกว่าสี่สิบปีถูกให้รับใช้แรงงานด้วย

ทำให้หลายหมู่บ้านมีผู้ชายน้อยลง ส่วนใหญ่ทั้งหมู่บ้านมีแต่สตรี

“เมื่อไม่กี่วันก่อน ราชสำนักได้ออกพระราชโองการมาว่า ให้ผู้หญิงเข้ารับใช้ในพระราชวัง โดยมีอายุสิบสองปี ไม่เกินสี่สิบปี ทุกคนจึงถูกพาตัวไปทั้งหมด”

“พ่อหนุ่ม รีบออกจากอาณาจักรเยี่ยนเถิด หากเจ้าถูกเจ้าหน้าที่จับตัวไป เจ้าอาจจะถูกส่งไปยังกองทัพ”

หลังจากหญิงชราพูดทิ้งท้ายไว้เช่นนี้ ตอนที่พวกเขาทั้งสามจึงขี่ม้าออกไป บังเอิญเจอกับกองทัพทหารอาณาจักรเยี่ยน เมื่อพวกเขาเห็นพวกฉินเหยียนจึงตะโกนออกไปว่า

“พวกเจ้าสามคนทำอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้!”

เจ้าหน้าที่และทหารรีบรุดหน้าเข้ามาล้อมพวกเขาทั้งสามเอาไว้

ฉินเหยียนยิ้มและตอบกลับ

“กลัวอะไรกันหรือ?”

“พวกเจ้าทำอะไร?”

หยางจิ่นซิ่วเหลือบมองเขาและถามเสียงเข้ม

ทหารมองพวกเขาทั้งสามด้วยสายตากระหาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นหยางจิ่นซิ่ว ทุกคนไม่อาจซ่อนความกระหายในสายตาของตัวเองได้

“ราชสำนักประกาศว่าผู้ชายต้องเข้ารับใช้แรงงาน ส่วนผู้หญิงต้องเข้าไปในวัง พวกเจ้าไม่รู้เรื่องหรือยังขี่ม้าเตร็ดเตร่ตามถนนอยู่อีก ข้าถือว่าไว้หน้าพวกเจ้าแล้วนะ”

“ไปคุยกับพวกมันให้เสียเวลาทำไมกัน ผู้ชายถูกจับตัวไปเป็นแรงงาน ผู้หญิงถูกส่งตัวเข้าวัง จัดการ!”

“ช้าก่อน”

ฉินเหยียนไม่อยากสร้างปัญหา เขาจึงพยายามทำตัวสุภาพก่อน ใช้เงินเป็นใบเบิกทาง

เขาหยิบเงินสองร้อยเหรียญขึ้นมามอบให้เจ้าหน้าที่ด้วยรอยยิ้ม

“พวกข้าเป็นพ่อค้ามาจากนอกเมือง เรามาทำธุรกิจในอาณาจักรเยี่ยน พอจะเป็นไปได้ไหมที่ท่านทำเป็นไม่เห็นพวกข้า เงินสองสามร้อยนี้ถือว่าเป็นการแสดงความเคารพของข้าให้แก่ท่าน”

เจ้าหน้าที่ทองไปที่เงินด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“รวยใช้ได้ เมื่อเจ้ามาถึงอาณาจักรเยี่ยน ถือว่าเจ้าเป็นคนของเรา ไม่สนว่าเจ้าจะเป็นพ่อค้าจากต่างเมือง ขอแค่เป็นผู้ชาย เจ้าต้องเข้ารับใช้แรงงาน”

ฉินเหยียนเองก็สับสน ให้เงินก็ไม่รับ

เจ้าหน้าที่ดำเนินการทันที คว้าคอเสื้อฉินเหยียนและพูดทีเล่นทีจริง

“ข้าแค่อยากจับพวกเจ้า ถ้าข้าจับเจ้าได้ ถือว่าข้าปฏิบัติหน้าที่สำเร็จ อีกทั้งยังได้เงินพิเศษ คนอย่างพวกเจ้าข้าไม่อาจละเลยไปได้ ไปกับข้าเสียดีๆ เถิด”

“เหอะๆๆ มาเถิด แม่นางทั้งสอง ข้าจะดูแลพวกเจ้าอย่างดี”

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงได้เตรียมตัวเอาไว้แล้ว รอแค่อ๋องเหยียนออกคำสั่ง

หยางจิ่นซิ่วชูหอกที่สวยงาม สะบัดเลือดและวางไว้บนหลังม้า

“ฝังศพหรือไม่?”

“ให้เวลาข้าคิดก่อน”

นี่เป็นเหตุการณ์ฉุกเฉิน ฉินเหยียนไม่ได้คิดมาตรการตอบโต้มากนัก

สามารถทำความสะอาดที่เกิดเหตุและทิ้งศพได้อย่างไร้ร่องรอยได้ แต่นี่ก็ไม่ใช่นิสัยของฉินเหยียน

หากทางการพบว่ามีใครบางคนหายตัวไป ฉินเหยียนจะยิ่งกลายเป็นคนที่พวกเขาต้องการตัวมากขึ้น

“อืม ทิ้งศพไว้ที่นี่เถิด เขียนข้อความทิ้งไว้ข้างศพด้วย”

พวกนางทั้งสองมองไปที่ฉินเหยียนด้วยความสงสัย อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำเรื่องบ้าอะไรอีก

“เจ้าจะเขียนข้อความทิ้งไว้ว่าอะไร?”

“ที่หนึ่งในใต้หล้า กงซุนอู๋หมิง ผู้พิทักษ์ความยุติธรรม ลงโทษคนชั่ว ส่งเสริมความดี คนฆ่าคือกงซุนอู๋หมิง”

พวกนางทั้งสองอึ้ง

ตกตะลึง!

ยืนตัวแข็งทื่อ!

อึ้งกิมกี่

“จะยืนงงอยู่ทำไมเล่า รีบเข้าสิ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

พวกนางรีบจัดการ ฆ่าคนไปแล้ว กลับกลัวคนเห็น นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?

แต่ถ้าหากคิดให้รอบคอบ ก็จะเข้าใจเรื่องทั้งหมด

อ๋องเหยียนต้องการทำลายชื่อเสียงของกงซุนอู่หมิง เขาจะได้ไม่มีที่หลบซ่อนในอาณาจักรเยี่ยนอีกต่อไป ขอแค่เขาปรากฎตัว ไม่ว่าเหตุการณ์จะเล็กน้อยแค่ไหน ก็ต้องหาตัวเขาจนเจอ