องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 858

หลังจากเจ้าของร้านอธิบายเรื่องทั้งหมด ฉินเหยียนเข้าใจประมาณว่า กั๋วฮวายไม่ได้ลอกเลียนแบบวิธีการปกครองของอาณาจักรฉินเลยแม้แต่น้อย เขานำวิธีการที่อาณาจักรฉินใช้กับอาณาจักรอื่นมาใช้ อีกทั้งยังไม่เข้าใจในตัวผลลัพธ์

ตัวอย่างเช่น อาณาจักรฉินส่งหญิงงามไปอาณาจักรอื่น หอหม่านฮวาที่กระจายทุกพื้นที่ในจิ่วโจว

กั๋วฮวายเขาเลียนแบบวิธีนี้ วิธีดีๆ กลับไม่นำมาใช้ กลับเลือกใช้วิธีเลวร้าย เขาใช้ประชาชนไปในทางที่เปล่าประโยชน์ ออกคำสั่งให้หญิงสาวในอาณาจักรเยี่ยนที่อายุตั้งแต่สิบหกปีถึงสี่สิบปีไปยังเยี่ยนจิงเพื่อถูกคัดเลือก เขาต้องการเลียนแบบอาณาจักร เมืองเปี้ยนจิง ที่สร้างหอหม่านฮวาเป็นครั้งแรก

“นี่ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ แต่จุดประสงค์ที่กั๋วฮวายทำเช่นนี้คือการเลือกหญิงงามที่สุดในอาณาจักรเยี่ยนเพื่อสร้างความบันเทิงให้แก่ตนเอง เรื่องที่เขาทำเกินไป ส่วนผู้หญิงที่ไม่ได้รับคัดเลือกทั้งหมดจะกลายเป็นรางวัลให้กับบรรดาแม่ทัพที่ภักดีต่อเขา”

เรื่องนี้ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนในอาณาจักรเยี่ยนมากขึ้น พวกขุนนางเอาแต่ร้องรำทำเพลง แต่ประชาชนทั่วไปใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น

“ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้างความเสียหายในครั้งนี้ขึ้นมา แค่กังวลว่าความผิดพลาดจะเกิดขึ้นอีกครั้ง โศกนาฏกรรมของอาณาจักรจ้าวที่เกิดขึ้นในอาณาจักรเยี่ยน ราชสำนักออกคำสั่งให้ทุกคนเข้ารับราชการทหาร ผู้ชายทุกคนถูกเกณฑ์เข้ากองทัพ”

“เมื่อเวลาผ่านไป อาณาจักรเยี่ยนจะกลายเป็นเหมือนกับอาณาจักรจ้าวในตอนนั้น เหลือเพียงแค่คนแก่ คนป่วยและคนพิการ”

ฉินเหยียนถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง

“เลียนแบบคนอ่ชื่น แต่คนเลียนแบบกลับไม่เข้าใจวิธีการเหล่านั้น”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างเย็นชา

“นี่ไม่ใช่การเลียนแบบอาณาจักรฉิน นี่เป็นข้อแก้ตัวให้เขาทำเรื่องไร้ยางอายต่างหาก”

ตอนนี้อาณาจักรเยี่ยนอยู่ในความสับสนวุ่นวายมากกว่าอาณาจักรจ้าวหลายร้อยเท่า หรือไม่อาจจะแย่กว่านั้นเสียอีก

ผลที่ตามมาหลังจากนี้ กลุ่มที่นำโดยแม่ทัพกั๋วฮวายจะกลายเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดในแต่ละพื้นที่ แบ่งพรรคแบ่งพวก สร้างปัญหาให้ราชสำนัก คนที่มีอำนาจก็จะใช้กำลังบังคับผู้หญิงเพื่อสนองความต้องการของตนเอง หากเป็นเช่นนี้ ขาวเป็นดำ ความดีความชั่วไม่อาจแยกความแตกต่างได้ อาณาจักรเยี่ยนถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องทำลายตัวเอง

ตามที่เจ้าของร้านอธิบาย กั๋วฮวายได้ใช้นโยบายเก็บภาษีที่ค้างชำระ

ภาษีที่สูงเกินไปและภาษีเบ็ดเตล็ดที่เพิ่มขึ้น ในตอนแรกเริ่มที่ประชาชนไม่มีโอกาสได้ทันตอบโต้ ก็ถูกจัดการทันที หากประชาชนไม่ยอมจ่ายเงิน เช่นนั้นใช้หัวประชาชนเป็นการจ่ายแทน หากขาดเพียงแค่หนึ่งตำลึง จะถูกนำตัวมาทำงานในศาลเป็นเวลาหนึ่งปี ซึ่งเท่ากับว่าเป็นการขายชีวิตให้กับราชสำนัก

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน มีทหารกลุ่มหนึ่งออกมาลาดตระเวน ส่งเสียงดังไปทั่ว

เจ้าของร้านตกใจมากจึงรีบปิดประตู ขอร้องบรรพบุรุษและเทพเจ้าว่าอย่าให้ทหารพวกนั้นมาหาเขาเลย

อาจเป็นเพราะเทพเจ้ายังฟังคำขออยู่บ้าง ทหารกลุ่มนั้นไม่เดินเข้ามาที่ร้นเหล้าของเขา แต่กลับบุกไปยังโรงแรมบริเวณใกล้เคียง หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาตะโกนว่าอู่ซื่อ พาตัวหญิงสาวออกจากโรงแรม พวกนางดูเหมือนจะอายแค่สิบเอ็ดสิบสองปีเท่านั้น

หยางจิ่นซิ่วมองผ่านทางหน้าต่างและถามออกมาว่า

“ไม่ใช่ว่าจับหญิงสาวอายุสิบหกปีขึ้นไปหรอกหรือ?”

เจ้าของร้านพูดอย่างเศร้าใจว่า

“ผู้ว่าราชการจังหวัดชอบคนอายุน้อย ยิ่งเด็กยิ่งชอบ พวกผู้ชายที่ผ่านอะไรมามาก นิสัยไม่ต่างอะไรจากเหมือนสัตว์เดรัจฉาน!”

ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกัน

หลังจากช่วยเด็กผู้หญิงได้แล้ว หญิงชราก็วิ่งออกมาจากบ้าน กอดหลานสาวและกล่าวขอบคุณ

“ทุกคนออกมาเถิด เมื่อเจอกับความไม่ยุติธรรม ต้องช่วยกันต่อสู้”

ฉินเหยียนรู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก เมื่อเขาเห็นว่าคนที่เดินออกมานั้นส่วนใหญ่เป็นคนแก่ คนป่วยและคนพิการ

ความจริงแล้ว เขาไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่นเลย แต่ดูเหมือนว่าจะทำเช่นนั้นไม่ได้

“หูหนิว เซี่ยชิง ไปหาผู้ว่าราชการจังหวัดกับข้า ไปดูเสียว่าเขาเป็นใครกัน!”

“รับทราบ”

พวกนางทั้งสองมีรังสีอาฆาตแผ่ออกมาอย่างท่วมท้น

พวกเขาทั้งสามขึ้นหลังม้าและมองไปที่ประชาชนที่ต้องทนทุกข์ทรมานต่างกล่าวว่า

“ใครเป็นคนทำ คนนั้นต้องรับผิดชอบ พวกข้าจะไปที่จวนผู้ว่าราชการจังหวัดเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ถ้าพวกเจ้ามีญาติพี่น้องที่ถูกขังในจวนของเขา คืนนี้หลังเที่ยงคืนพวกเราจะไปรับตัวพวกเขากลับมา”

“ไป!”

พวกเขาทั้งสามขี่ม้าและฟาดแส้พร้อมออกเดินทาง มีชายชราและผู้หญิงสองสามคนคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อขอบคุณ