องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 859

ตอนเย็น

พระอาทิตย์ลับฟ้า เมฆที่ลุกไหม้บนท้องฟ้าสะท้อนให้เห็นว่าพระอาทิตย์กำลังลาลับฟ้า

ฉินเหยียนและคนอื่นๆ ขี่ม้ามุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ของผู้ว่าราชการจังหวัด ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไป พวกเขาว่าทั้งจวนถูกประดับประดาเต็มไปด้วยผ้าและโคมไฟสวยงาม

จวนผู้ว่าราชการจังหวัดหลังใหญ่นี้ มีบรรยากาศที่คึกคัก มีเสียงร้องเพลง เต้นรำ และเสียงคนตะโกนกันอย่างสนุกสนาน

วันนี้สิ่งที่ฉินเหยียนไม่คาดคิดนั่นคือ ในจวนไม่มีทหารยามคอยเฝ้าจวนอยู่เลย ประตูเปิดกว้าง ไม่กลัวว่าจะมีคนแปลกหน้าบุกเข้ามา

“พวกเขามั่นใจหรืออะไรกัน?”

ฉินเหยียนลงจากม้า พวกนางทั้งสองตามเขาไปอย่างใกล้ชิด

เมื่อทั้งสามเดินมาถึงประตู พวกเขาเห็นตัวอักษรแสดงแสดงความยินดีขนาดใหญ่แปะอยู่ที่ประตู

“อะไรกัน วันนี้ในจวนผู้ว่าฯ มีจัดงานแต่งงานอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อผลักประตูเข้าไป ก็พบกับบรรยากาศที่คึกคัก

มีคนมากมายเต็มลาน อย่างน้อยก็หลายร้อยคน ทุกคนร่วมกันดื่มฉลอง

“ยินดีกับท่านผู้ว่าฯ ด้วย ทุกวันได้เจอเจ้าบ่าวและเจ้าสาวคนใหม่ ท่านได้เป็นเจ้าบ่าวในทุกวัน! ฮ่าๆๆ...”

บรรดาแขกทั้งลานกว้างนั้นหัวเราะ โดยไม่รู้ว่าฉินเหยียนและพวกของเขาเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ

“ทุกวันได้เจอเจ้าบ่าวและเจ้าสาวคนใหม่ ได้เป็นเจ้าบ่าวในทุกวัน?”

หยางจิ่นซิ่วกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว นางเป็นคนแรกที่เข้าใจความหายของประโยคนี้

บังเอิญว่ามีลูกน้องคนหนึ่งเดินผ่านมา เขาเห็นคนแปลกหน้าสามคน จึงถามอย่างหยิ่งยโสว่า

“พวกเจ้าสามคน มาทำอะไร?

แม้ว่าจะเป็นแค่ลูกน้อง แต่ท่าทางเขาช่างเย่อหยิ่ง อีกทั้งยังได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา

“พวกเรามา...”

ฉินเหยียนกำลังจะพูด หยางจิ่นซิ่วหยุดเขา และตอบกลับอย่างดุดันว่า

“ท่านผู้ว่าฯล่ะ?”

“ท่านผู้ว่าฯ อยู่ในห้องหอน่ะสิ กำลังมีความสุขกันเลย อึก”

หยางจิ่นซิ่วตบเขาจนสลบ คนในลานกว้างนั้นไม่มีใครสังเกตเห็น พวกเขายังคงดื่มเหล้ากันอย่างสนุกสนาน

“พวกเราฆ่าพวกมันให้หมดเถิด!”

หยางจิ่นซิ่วพูดด้วยความโกรธ ขอแค่อ๋องเหยียนออกคำสั่ง นางจะทำให้จวนผู้ว่าฯนี้กลายเป็นสีแดงเลือด

“อย่าเพิ่งรีบร้อน”

ฉินเหยียนมีท่าทีสงบ

ในเวลานี้

หัวหน้าร่างผอมบางเดินออกมาจากจวนผู้ว่าฯ ตามมาด้วยลูกน้องร่างสูงใหญ่อีกเจ็ดแปดคน พร้อมกับอุ้มเด็กผู้หญิงออกมาด้วย ปรากฎตัวที่ทางเข้าห้องโถง

“เงียบ”

หัวหน้าที่ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิงยกมือขึ้น ทั้งโถงนั้นตกอยู่ในความเงียบ มีชายที่เทาไม่ได้สติตะโกนเสียงดัง แต่กลับถูกคนข้างๆ ตบหัวทันที

“หุบปาก นายท่านกำลังให้ความเมตตาเจ้าอยู่”

จากนั้นทั้งลานกว้างตกอยู่ในความเงียบ

แต่การฆ่าล้างได้เกิดขึ้นแล้ว ลูกธนูนั้นไม่อาจหยุดยั้งได้

“ปึกๆๆ”

ลูกธนูที่อันตรายพุ่งขึ้นไปในอากาศ ฆ่าพวกคนชั่วทุกคนโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

มีคนร้องและส่งเสียงเตือนว่ามีศัตรูกำลังโจมตี!

แต่เพียงแค่อ้าปาก ยังไม่ทันได้ส่งเสียง ลูกธนูก็แทงเข้าไปที่คอของเขาทันที

ในชั่วพริบตา แขกมากกว่าสิบคนในลานกว้างนั้นล้มลง

หัวหน้าที่ผอมแห้งแก้มตอบหน้าเหมือนลิงเห็นศัตรู เขาผลักทหารและส่งให้ไปฆ่าศัตรูทันที ส่วนตนกลับวิ่งเข้าไปด้านใน

เสียงกรีดร้องยังคงดังก้องในหู เขาเพิ่งจะเปิดประตูหลังและคิดจะตะโกน

“ท่านผู้ว่าฯ”

ฉึก”

หอกแทงทะลุหน้าอก ดึงเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาไปในทันที

เขามองไปที่หอกที่ปักคาอกเขาอยู่ มองดูเลือดที่ไหลออกมา

“ฉึก”

หอกปักเข้าลึกลงไปอีก หัวหน้าคนนั้นลงล้มไปกับพื้น

หยางจิ่นซิ่วรีบวิ่งเข้าไปในลานด้านหลัง ตามด้วยฉินเหยียน เข้าไปในจวนที่หรูหราของผู้ว่าฯทันที

คิดไว้ไม่มีผิด หากลานด้านหน้าเป็นสถานที่ไว้ดื่มและเต้นรำกันแล้ว ลานด้านหลังคือดินแดนแห่งสวรรค์ของผู้ชายอย่างแท้จริง