องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 860

ลานด้านหลังมีสวนดอกไม้ ต้นไม้ รวมไปถึงสวนหินที่สร้างขึ้นอย่างงดงาม จวนใหญ่หลายหลังล้วนตกแต่งอย่างหรูหราเช่นนี้

แต่บนดอกไม้และต้นไม้มีชุดชั้นในของหญิงสาวพาดกระจายอยู่ทุกที่ มีเด็กสาวจำนวนนับไม่ถ้วนถูกผูกติดอยู่กับก้อนหิน

ในบ่อน้ำไม่มีปลาสวยงามเลยสักตัว แต่กลับเป็นเด็กหญิงที่นอนขดตัวอยู่ในน้ำและร้องไห้

เด็กสาวบางคนเสียสติ สิ่งเปลือยกายไปรอบๆ และตะโกนว่า

“พวกคนชั่ว!”

หยางจิ่นซิ่วเคยเห็นภาพที่น่ารังเกียจเช่นนี้มาก่อน แต่ไม่คิดว่าจะน่ารังเกียจได้ถึงเพียงนี้

นางเดินตรงไปยังห้องหลัก เปิดประตูเห็นเด็กสาวถูกมัดไว้ในห้องที่จัดโคมไฟประดับประดาอย่างสวยงาม อายุเด็กสาวในห้องน่าจะประมาณสิบสองสิบสามปี

นางถูกมัดไพล่หลังรั้งคอ ถูกแขวนตัวอยู่บนคาน

ชายร่างอ้วนถือแส้ มองไปที่หยางจิ่นซิ่วที่บุกเข้ามาด้วยสายตาตกใจ

“เจ้าเป็นใคร ถึงได้กล้าบุกเข้ามาให้ห้องหอข้า รนหาที่ตายเสียแล้ว!”

เขาโบกแส้ ร้องเสียงแหลม และเดินตรงไปยังหยางจิ่นซิ่ว

หยางจิ่นซิ่วหลบ เสียงแส้ดังในหูนาง

ถ้าโดนแส้ฟาดเข้าร่างกาย มันต้องทิ้งรอยแผลเป็นไว้อย่างแน่นอน

“แส้ช่างคมอะไรเช่นนี้!”

ชายคนี้ไม่ใช่คนดี แสงเย็นวาบแวบขึ้นมาในสายตาของหยางจิ่นซิ่ว นางรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อข้าอีกฝ่าย

แต่ผู้ว่าฯ กลับมีความสามารถพอตัว ดูเหมือนว่าเขาชอบใช้แส้เป็นชีวิตจิตใจ เขาเหวี่ยงแส้ไปมาอย่างคล่องมือ ป้องกันตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ ในขณะเดียวกันก็ก้าวมาข้างหน้าขัดขวางหยางจิ่นซิ่ว

“เพียะ”

เสียงดังของแส้ที่กระทบกับพื้น หยางจิ่นซิ่วกระโจนออกไปไกลหลายเมตรก่อนที่จะถอยกลับมาตั้งรับ

เมื่อเห็นว่าแขนของนางถูกแส้ฟาด ทิ้งรอยแผลที่น่ากลัวเอาไว้ หากนางหลบไม่ทัน แขนข้างนั้นคงไม่อาจใช้งานได้อีก

ผู้ว่าฯ ร่างอ้วนเดินออกมา ยิ้มให้หยางจิ่นซิ่ว

“สาวน้อย เจ้าหนีรอดจากแส้ของข้าไปได้ เจ้าต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“คนที่จะฆ่าเจ้าอย่างไรเล่า!”

หยางจิ่นซิ่วยกปลายหอกขึ้นและพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

“เพียะ เพียะ”

แส้ยาวลอยไปในอากาศ ทำให้หยางจิ่นซิ่วไม่อาจเข้าไปใกล้ได้เลย

ในบรรดาอาวุธทั้งสิบแปดชนิด แส้ยาวเป็นศัตรูตัวร้ายของอาวุธสั้น โดยเฉพาะหอกยาว สามารถถูกคุมให้อยู่กับที่ ไม่มีช่องว่างให้ตอบโต้

“เพียะ”

หยางจิ่นซิ่วตีลังกากลับอีกครั้ง ถอยหลังไปสองสามก้าว ฉินเหยียนเข้ามาประคองได้ทัน

“เจ้าสู้เขาไม่ได้เลยหรือ?”

เขาคุกเข่าลงและล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าบนกองเลือด มีเลือดไหลออกมา

“ถุย พวกขยะ”

ฉินเหยียนเป่ากระบอกปืน ถือปืนพกไว้ในมือ มองกลับไปยังหยางจิ่นซิ่ว นางปิดปากด้วยความตกใจ และพูดออกมาว่า

“กลับไปทำให้ข้ากระบอกหนึ่งเถิด”

ในที่สุดนางก็ยอมรับว่าปืนฆ่าคนได้เร็วว่าหอกของนาง

ผู้ว่าฯ เสียชีวิต แขกในลานกว้างบางคนตาย บางคนบาดเจ็บ ทั้งจวนผู้ว่าฯ เต็มไปด้วยเลือด พวกเขาทั้งสามทำความสะอาดลานกว้างและช่วยเหลือเด็กผู้หญิงที่ถูกมัด ตาย และรอดชีวิตออกมาได้กว่าสี่ร้อยคน ทุกคนล้วนอายุน้อยและยังไม่บรรลุนิติภาวะ

“ฆ่าพวกเขาเช่นนี้ ช่างเอาเปรียบพวกเขาจริง!”

เมื่อเซี่ยชิงเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่น่าสงสารมากมาย นางอดไม่ได้ที่จะแทงไปที่ศพเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของตัวเอง

“รีบช่วยเด็กๆ ออกมาเถิด อย่าให้พวกคนผิดหนีไปได้ หากมีข่าวแจ้งและมีคำสั่งกระจายไปยังกองทัพเขตชายแดน พวกเราทั้งสามอาจจะหนีไม่รอด!”

“ผลร้ายแรงที่สุดคือต่อสู้จนตายปด้วยกันทั้งสองฝ่าย!”

หยางจิ่นซิ่วปากพูดเช่นนี้ มือกระทำเรื่องที่ตรงไปตรงมา นางหยิบธนูยิงไปบนท้องฟ้าบอกคนในเมืองให้มาที่จวนผู้ว่าฯ เพื่อช่วยเด็กๆ ออกไป

ไม่นาน

ที่ประตูจวนผู้ว่าฯ มีชายชราสองสามคนเห็นเลือดไหลเจิ่งนองเต้ไปทั้งลานบ้าน พวกเขาบุกเข้ามาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นลูกสาวของตนอยู่ที่สวนด้านหลัง พวกเขาถึงกับต้องหลั่งน้ำตาออกมา

“ลูกสาวที่รักของข้า เหตุใดเจ้าถึงกลายเป็นเช่นนี้ ถูกทำร้ายจนร่างกายเจ็บปวดถึงขนาดนี้ ข้าไม่มีวันยอมให้พวกมันตายดีแน่!