องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 873

ฟางเจาเจวินยิ้มแล้วพูดว่า “ในอาณาจักรฉินของเรา ไม่ว่าจะในฤดูใบไม้ผลิหรือฤดูหนาว และไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือชาวเมือง ทุกๆครัวเรือนต่างก็มีผักใบเขียวทาน”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ตะลึงอย่างมาก แล้วเถียงกลับทันทีว่า

“เป็นไปไม่ได้สิ! แม้หิมะบนพื้นจะละลายหมดแล้ว แต่อุณหภูมิยังต่ำมาก ถ้าเอาลงดินไปจะแข็งตาย”

“ใช่ อย่างไรก็ต้องอีกสองเดือนจึงจะเป็นฤดูที่ปลูกผักได้”

ฟางเจาเจวินพูดอย่างใจเย็นว่า “ที่พวกท่านรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ นั่นเพราะในฤดูหนาวนั้นหนาวเหน็บอย่างยิ่ง จึงปลูกผักไม่ได้ แต่ปัญหานี้อ๋องเหยียนได้คลี่คลายไปนานแล้ว และได้สร้างเรือนกระจกขึ้นมาด้วย”

“เพียงแค่คอยควบคุมอุณหภูมิในเรือนกระจก ก็จะมีผักใบเขียวทั้งปี ดังนั้นหากอยากจะทานผักในฤดูหนาวจึงไม่ใช่เรื่องน่าเหลือเชื่ออะไร”

นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้ยินคำว่าเรือนกระจก ทุกคนต่างตะลึงจนเบิกตากว้างอ้าปากค้าง จึงพูดอย่างสงสัยว่า

“เรือนกระจกรึ? คืออะไรรึ?”

“มีผักทั้งปีเลยรึ? จริงรึเนี่ย!”

ไม่แปลกที่พวกเขาตกตะลึงกันขนาดนี้ ดังคำที่กล่าวว่ากฎแห่งสวรรค์ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ละฤดูต้องปลูกสิ่งที่เข้ากับฤดูนั้น แล้วจะมีผักทุกฤดูได้อย่างไร? พวกเขาถึงขั้นเริ่มสงสัยว่า หรือว่าเรือนกระจกจะเป็นสิ่งของบนสวรรค์งั้นรึ?

นักวิชาการอาณาจักรหลู่บางคนถามขึ้นอย่างสงสัยว่า

“หัวหน้าคณะฟาง เรือนกระจกที่ท่านกล่าวถึงนั้น ขอพวกข้าดูหน่อยได้รึไม่?”

“ใช่ๆๆ ของน่าอัศจรรย์เช่นนี้ ขอให้พวกข้าได้ดูเป็นขวัญตาหน่อยได้รึไม่?”

ฟางเจาเจวินพูดอย่างใจกว้างว่า “ไม่มีปัญหา เรามาทานหม้อไฟกันก่อน เมื่อทานเสร็จแล้ว ข้าจะพาทุกท่านไปเยี่ยมชม”

นางพูดไปด้วย แล้วคีบเนื้อวัวลงในหม้อไปด้วย

“เมื่อนำเนื้อวัวนี่ลงไปในหม้อซุปเผ็ดแดงนี่แล้ว รสชาติดีมากเลย ทุกท่านมาลิ้มลองดูสิ”

“นี่คือเนื้อวัวรึ?”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่อึ้งไปทันที!

วัวไถนาคือแรงงานหลักในการทำเกษตรกรรมเชียวนะ วัวไถนาหนึ่งตัวมีค่ามากยิ่งกว่าชีวิตมนุษย์ ไม่ว่าที่อาณาจักรใด การทานเนื้อวัวถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย!

“ทานไม่ได้ ทานไม่ได้!”

“กล้าฆ่าวัวทำนาทานเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าต้องถูกประหารสักกี่รอบ!”

ฟางเจาจวินอธิบายอย่างจริงจังว่า “ทุกท่านอย่ากระวนกระวายไปเลย วัวเหล่านี้ถูกเลี้ยงในฟาร์มปศุสัตว์ของเรา และตอนนี้เราไม่ต้องการวัวเพื่อไถนาอีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้วัวจึงเป็นอาหาร””

นักวิชาการอาณาจักรหลู่คิดตามไม่ทันเลยทีเดียว!

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่บางคนรู้สึกต่อต้านอยู่บ้าง จึงพูดอย่างลังเลว่า

“แต่อย่างไรการทานเนื้อวัวก็ผิดกฎ แล้วพวกข้าจะกล้าทานได้อย่างไรกัน?”

ฟางเจาจวินพูดอย่างสบายๆว่า “อาณาจักรฉินของเราทานเนื้อวัวไม่ผิดกฎ อย่างไรก็เป็นเนื้อวัวที่คนเลี้ยงเอาไว้ทาน ก็เหมือนกับเนื้อไก่ เป็ด ห่าน สามารถทานได้ตามสบาย อีกอย่างเนื้อวัวมีปริมาณมาก คุณภาพดี มีการขายในท้องตลาด วางใจแล้วทานเถิด”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็คีบเนื้อวัวทาน แล้วเคี้ยวอย่างพอใจ

เหล่านักวิชาการที่เดิมทียังรู้สึกเกรงกลัวอยู่ เมื่อเห็นหัวหน้าคณะฟางทานเนื้อวัวอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว รวมถึงกลิ่นหอมที่โชยมา ทำให้พวกเขาน้ำลายไหลอย่างควบคุมไม่ได้

อย่างไรหัวหน้าคณะฟางก็เอ่ยปากแล้วว่าทานเนื้อวัวที่อาณาจักรฉินไม่ผิดกฎ หากพลาดอาหารรสเลิศเช่นนี้ไปแล้วกลับอาณาจักรหลู่ไป ก็จะไม่ได้ทานอีกแล้ว และแล้วเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็คีบเนื้อวัวในหม้อออกมาทานคำโตๆทั้งที่ยังร้อนๆอยู่

“ซีด รสชาตินี้ เหตุใดจึงสุดยอดเพียงนี้?”

ฟางเจาจวินหัวเราะแล้วพูดว่า “เพราะหม้อทางนี้คือรสหมาล่า เส้นและเครื่องเทศบางชนิดถูกส่งมาจากทางตะวันตก จะมีรสชาติที่เผ็ดกว่าเล็กน้อย”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ส่วนใหญ่ได้ลิ้มรสเนื้อวัวเป็นครั้งแรก รสสัมผัสที่นุ่มนวลและมันเยิ้มเต็มปากของพวกเขา ยิ่งผสมกับรสชาติเผ็ดร้อนแล้ว พวกเขารู้สึกว่าเนื้อวัวกำลังเต้นอยู่บนลิ้นของพวกเขาเลยล่ะ!

“อร่อย! อร่อยมาก!”

“ที่แท้เนื้อวัวก็อร่อยมากเพียงนี้เชียวรึ!”