องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 878

ฟางเจาจวินพูดอย่างจริงจังว่า “พืชสามารถคั้นน้ำมันได้อยู่แล้ว ปัจจุบันอาณาจักรฉินของเราก็ทานน้ำมันพืชเป็นส่วนใหญ่”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่เพิ่งเคยได้ยินว่าสามารถใช้พืชผักในการคั้นน้ำมันได้เป็นครั้งแรก จึงถามอย่างเหลือเชื่อว่า

“มันอัศจรรย์เพียงนั้นเชียวรึ?”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่รีบพากันเดินมากลางดอกผักน้ำมัน จากนั้นก็โน้มตัวลงเพื่อสังเกตดอกที่สามารถนำมาคั้นน้ำมันได้ บนใบไม้สีเขียวประดับด้วยดอกกลีบสีทอง งดงามยิ่งนัก หากอยู่ริมถนน พวกเขาคงคิดไม่ถึงแน่นอนว่าดอกไม้ที่งดงามเพียงนี้จะสามารถนำมาคั้นน้ำมันได้

เมื่อเห็นเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่มองดูอย่างตั้งใจแล้ว ฟางเจาจวินก็พูดว่า

“น้ำมันที่เราทานก่อนหน้านี้ล้วนเป็นน้ำมันที่นำมาจากสัตว์ เช่นน้ำมันหมู แต่น้ำมันชนิดนี้ทานมากแล้วไม่ดี ทำให้อ้วนง่าย เมื่ออ้วนมากเกินไปจะทำให้มีโรคมาก เช่นไขมันเกาะตับ ความดันโลหิตสูงเป็นต้น ดังนั้นเมื่อเราทานอาหารเสร็จ จึงมักดื่มชาเพื่อชำระล้างกระเพาะ”

“แต่น้ำมันน้ำมันเรปซีดแตกต่างออกไป การทานน้ำมันชนิดนี้สามารถลดโรคที่เกิดจากไขมันได้อย่างดี มีประโยชน์มากมายด้วย”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ฟังไม่เข้าใจว่าอะไรคือไขมันเกาะตับ อะไรคือความดันโลหิตสูง แต่เมื่อมองเนื้อส่วนเกินบนร่างกายของตนเองแล้ว ทุกคนล้วนมีพุงใหญ่กันหมด จึงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

แต่นี่ก็ทำให้พวกเขาได้รู้ว่าน้ำมันเรปซีดที่คั้นออกมาจากดอกผักน้ำมันนี้ คือสมบัติที่มีประโยชน์ต่อร่างกายมาก จึงพูดอย่างชื่นชอบว่า

“เป็นเพียงดอกผักน้ำมันเล็กๆ แต่กลับมีประโยชน์มากขนาดนี้ อัศจรรย์ อัศจรรย์เกินไปแล้ว!”

“หากต่อไปทานน้ำมันเรปซีดทุกวัน ก็มีชีวิตยืนยาวเลยสิ!”

ฟางเจาจวินใช้มือปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆพูดว่า

“ดังคำที่กล่าวว่า โรคมาจากสิ่งที่ทาน คอยระมัดระวังการทานจะช่วยได้อย่างมาก ไปกันเถิด ด้านหน้านี้คือสวนมันฝรั่งที่พวกท่านตั้งตารอคอยมากที่สุด”

เมื่อได้ยินว่าด้านหน้าคือสวนมันฝรั่งแล้ว เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ยิ่งตื่นเต้น

“ดีจริงๆ ในที่สุดก็จะได้เยี่ยมชมสวนมันฝรั่งแล้ว!”

เมื่อทุกคนมาถึงสวนมันฝรั่งแล้ว ฟางเจาจวินก็พูดว่า “นี่คือมันฝรั่งที่ทานกับหม้อไฟเมื่อครู่นี้”

เมื่อเห็นต้นกล้ามันฝรั่งที่มีเพียงใบเขียวชอุ่มแต่ไม่มีผล เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็พูดด้วยความผิดหวังว่า

ฟางเจาจวินยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว มันฝั่งไม่มีความพิเศษอะไรเลย ที่มีก็คือผลผลิตมาก อีกทั้งเก็บรักษาง่าย เพียงแค่เก็บมันฝรั่งไว้ที่ที่แห้ง จะเก็บครึ่งปีก็ไม่ใช่ปัญหา หากมันฝรั่วแตกหน่อออกมา ก็นำไปฝังลงดิน มันก็จะมีมันฝรั่งโตขึ้นอีกหลายสิบลูก”

“อัศจรรย์จริงๆเลย”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ฟังแล้วจดบันทึกไปด้วย และคิดไว้ว่าหากเยี่ยมชมเสร็จแล้วจะขอมันฝรั่งจากหัวหน้าคณะฟางสักหน่อย แล้วนำกลับไปปลูกที่อาณาจักรหลู่ หลังจากนั้นเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ได้เห็นพืชผักผลไม้ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนจากการนำทางของฟางเจาจวิน

ไม่ว่าจะเป็นแครอท มะเขือยาว ทับทิม แคนตาลูป ฯลฯ ทุกผักและผลไม้ประหลาดได้เปิดโลกทัศน์ของพวกเขาอย่างมาก แม้ว่าจะเดินชมอยู่ในเรือนกระจกเป็นครึ่งวัน เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเดิม

ฟางเจาจวินพูดอย่างใจเย็นว่า “เรือนกระจกของคณะเกษตรศาสตร์นั้นมีหลายร้อยหลัง มีการเพาะปลูกพืชผักผลไม้ที่หลากหลาย บางอย่างก็เอาไว้ทานผลของมัน บางอย่างก็เก็บไว้ทำเมล็ดพันธุ์ จะนำไปปลูกเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เช่นนี้ก็จะมีอาหารที่ไม่มีวันขาดแล้ว”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ยังคงตื่นเต้นอย่างมาก เพราะของในเรือนกระจกล้วนเป็นของที่พวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปหมด

มีคนถามอย่างตั้งตารอคอยว่า “หัวหน้าคณะฟาง ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวให้พวกข้าเดินทางมาเพื่อศึกษา ไม่ทราบว่าท่านจะยินดีสอนเทคนิคในเรือนกระจกให้พวกข้าได้รึไม่?”

“นั่นสิ โปรดท่านหัวหน้าคณะฟางช่วยสั่งสอนด้วยเถิด!”