องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 877

เมื่อเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่เห็นเนื้อแตงโมสีชมพูปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วก็พูดอย่างประหลาดใจว่า

“ไม่คิดเลยว่าผักชนิดนี้ด้านในจะน่าทานมากเช่นนี้!”

“เมื่อลองสูดดมแล้ว ยังได้กลิ่นหอมหวานสดชื่นที่ไม่เหมือนใครด้วย!”

ฟางเจาจวินหั่นแตงโมเป็นชิ้นๆแล้วแบ่งให้เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ แล้วอธิบายว่า

“แตงโมคือผลไม้ เนื้อแตงโมสีแดงนั้นมีน้ำอย่างมาก ทั้งหวานสดชื่น ถั่วสีดำบนเนื้อคือเม็ดแตงโม แตงโมจะเติบโตมาจากเม็ดแตงโม แต่ว่าตอนทานจะต้องคายเม็ดทิ้ง ไม่เช่นนั้นจะส่งผลต่อรสชาติ”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วนางก็หยิบแตงโมชิ้นหนึ่งแล้วทานให้ทุกคนดูเป็นตัวอย่าง

เมื่อเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่เห็นก็กัดคำโตตามนาง ทันทีที่น้ำแตงโมระเบิดออกในปาก เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ตาเป็นประกายทันที

“โอ้! แตงโมมีน้ำมากเพียงนี้เชียวรึ หวานกว่าน้ำผึ้งเสียอีก!”

“อร่อย อร่อยเกินไปแล้ว ทั้งสดชื่น กรอบ และมีน้ำมาก เป็นรสสัมผัสที่น่าประหลาดยิ่งนัก!”

“ราวกับได้ดื่มน้ำน้ำตาลเลย อร่อยจริงๆ!”

ในโบราณไม่ค่อยจะมีผักผลไม้เช่นนี้มากนัก การได้ทานผลไม้ที่มีความหวานและน้ำชุ่มฉ่ำ เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของพวกเขามาก

เมื่อทานเนื้อแตงโมหมดแล้ว เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็มองเปลือกแตงโมในมือแล้วถามว่า

“หัวหน้าคณะฟาง ทานเนื้อแตงโมหมดแล้วยังเหลือเปลือกอยู่เลย ทิ้งไปก็คงน่าเสียดาย”

ฟางเจาจวินยิ้มแล้วพูดว่า “แตงโมมีค่าทั้งหมดเลย ที่จริงเปลือกแตงโมก็ทานได้ ซอยแล้วนำไปปรุงรสก็จะมีรสสัมผัสที่สดชื่น เพียงแต่หลักๆจะทานเนื้อแตงโม ไว้โอกาสหน้าข้าจะให้พวกท่านได้ลองลิ้มลองอาหารว่างเปลือกแตงโม”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่พากันพยักหน้า บางคนได้แอบนำเม็ดแตงโมเก็บใส่กระเป๋าไป อย่างไรแตงโมล้วนมีค่าทั้งลูก ไว้กลับไปที่อาณาจักรหลู่แล้วจะทำการปลูกบ้าง ให้อาณาจักรหลู่ได้มีแตงโมทานเช่นกัน เมื่อทานแตงโมหมดแล้ว ฟางเจาจวินก็พาทุกคนเดินต่อไป ด้านหน้าคือสวนพริกขนาดใหญ่

ฟางเจาจวินแนะนำทุกคนต่อว่า “นี่คือพริก แม้สีสันสดใสและดูน่าทานอย่างยิ่ง แต่ความจริงแล้วกลับเผ็ดอย่างมาก ใช้ในการปรุงอาหาร ไม่แนะนำให้ทานสดๆเลย”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่มองพริกบนต้น พริกสีแดงสีเขียวนั้นดูน่าทานอย่างมาก

มีคนถามอย่างประหลาดใจว่า “พริกเผ็ดมากเลยงั้นรึ? ดูแล้วน่าทานอย่างมากเลยทีเดียว”

ฟางเจาจวินพยักหน้าแล้วพูดว่า “โปรดอย่าถูกรูปลักษณ์ภายนอกของมันหลอก มันเผ็ดมากจริงๆ แต่ก็ไม่ได้มากถึงเพียงนั้นหรอก หากพวกท่านสงสัยอยากจะลิ้มลองสักหน่อยก็ได้”

เมื่อได้ยินหัวหน้าคณะฟางพูดว่าลิ้มลองได้ เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ที่อดใจแทบไม่อยู่แล้วก็รีบไปเด็ดพริก พวกเขาดูแล้วพูดไปด้วยว่า

“สีสันสวยงามเช่นนี้ รสชาติต้องดีแน่นอน”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ที่เผ็ดจะแย่แล้วไม่ทันได้ถามว่ามันคืออะไร ก็รีบเด็ดองุ่นมาเคี้ยวกันใหญ่ น้ำองุ่นระเบิดออกในปาก แล้วดับความเผ็ดร้อนในปากของพวกเขาไปหน่อย

“ในที่สุดก็หายเผ็ดเสียที ข้ารู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลย!”

“หัวหน้าคณะฟาง เจ้าสิ่งที่ดับความเผ็ดได้คืออะไรกัน รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆอร่อยยิ่งนัก!”

ฟางเจาจวินจึงได้แนะนำว่า “นี่คือองุ่น นำเข้ามาจากทางตะวันตกเช่นกัน”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ทานความเอร็ดอร่อยขององุ่นไปด้วย แล้วบันทึกการแนะนำองุ่นของหัวหน้าคณะฟางไปด้วย หลังจากนั้น ฟางเจาจวินก็พาทุกคนเดินไปเยี่ยมชมด้านหน้าต่อ ทุกครั้งที่เดินไปยังสวนพืชผักก็ได้อธิบายอย่างใจเย็น เมื่อเดินจากเรือนกระจกนี้ไปยังเรือนกระจกถัดไปแล้วมองไป ก็พบทุ่งสีเหลืองทองอร่ามราวกับทะเลทอง!

“นี่คืออะไรรึ?”

ภาพอันตระการตานี้ทำให้เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ตกตะลึงมาก

ฟางเจาจวินยิ้มแล้วอธิบายว่า “นี่คือดอกผักน้ำมัน ดอกชนิดนี้จะนำมาคั้นน้ำมันโดยเฉพาะ เป็นน้ำมันพืชที่ดีต่อสุขภาพมากที่สุด”

เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่เบิกตากว้างทันที น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“พืชผักสามารถคั้นน้ำมันได้ด้วยงั้นรึ?”