องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 88

ฉินเหยียนยิ้มแล้วโยนเงินแท่งให้กับผู้ดูแลศาลพักม้า พร้อมพูดเสียงเบาว่า

“นี่คือการแสดงความเคารพต่อท่าน สหายข้าผู้นี้เพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้กฎ ทำให้ขายหน้าไปได้ ช่วยกรุณาหน่อยละกันนะ อีกไม่กี่วันหากเตี๊ยบบุ๊งมาถึงแล้วเราจะไปทันที จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้”

ดังคำกล่าวที่ว่าเงินสามารถทำได้ทุกอย่าง ตั้งแต่โบราณจนปัจจุบัน ก็ยังไม่มีเรื่องที่เงินแก้ปัญหาไม่ได้

ผู้ดูแลศาลพักม้าเห็นว่าฉินเหยียนพูดจาไพเราะ แถมยังจ่ายหนัก จึงไม่ทำให้ลำบากใจอีก และแล้วเขาก็รับเงินแท่งไว้แล้วพูดอย่างเกรงอกเกรงใจมากขึ้น “ค่อยคุยกันได้หน่อย รีบทำเตี๊ยบบุ๊งละกัน”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบพระคุณมากท่าน”

จากนั้นเขาก็โบกมือ และแล้วคนนับร้อยก็ได้เข้าไปยังศาลพักม้าสำเร็จ ศาลพักม้าเปรียบเสมือนเมืองเล็กๆ มีพื้นที่หลายพันตารางเมตร

มีร้านขายของราวสิบกว่าร้าน มีทั้งโรงเหล้า ร้านอาหาร แผงขายน้ำชา ร้านค้า โรงรับจำนำ ร้านตีเหล็ก และคอกม้าครบถ้วน เรียกได้ว่า ถึงแม้นกกระจอกจะตัวเล็ก แต่ก็มีอวัยวะภายในครบถ้วน!

เมื่อถึงเวลากลางคืน ทุกคนก็ได้มายังโรงเหล้าของศาลพักม้า ชั้นที่หนึ่งเป็นที่สำหรับพักทานอาหาร มีผู้คุ้มกันขนส่งรวมถึงคนเร่ขายมากมายกำลังพูดคุยและดื่มเหล้ากันอยู่

บริกรเดินมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้นว่า “ลูกค้ากี่ท่านขอรับ พักทานอาหารหรือค้างคืนขอรับ?”

ฉินเหยียนวางเงินสิบหนึ่งตำลึงเงินลงบนโต๊ะแล้วพูดเสียงเรียบว่า “จัดห้องให้พวกข้าหน่อย ให้สหายของข้าได้พักห้องที่กว้างขวาง”

บริกรตาเป็นประกายทันที แม้จะบอกว่าผู้คุ้มกันจ่ายหนัก แต่จ่ายหนักมากขนาดนี้หาได้ยากมาก เขารับเก็บเงินเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วพาพวกฉินเหยียนเดินไปยังชั้นสอง

“ขอรับ ทุกคนเชิญทางนี้!”

เมื่อเปิดห้องกันเรียบร้อยแล้ว บริกรก็ได้ลงไปต้อนรับลูกค้าที่ไปๆมาๆต่อ

เหล่าทหารหัวกะทิฉวยโอกาสตอนที่คนไม่ทันสังเกต พาจ้าวจีเอ๋อร์ไปยังห้องนอนของฉินเหยียน

จ้าวจีเอ๋อร์ได้คิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆนาๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉินเหยียนจะพานางมาที่ศาลพักม้า สถานที่ที่ทั้งสกปรกและเหม็นเช่นนี้ นางถามขึ้นว่า “ เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า “ที่พาเจ้ามาที่นี่ ก็เพราะจะให้เจ้ามาเห็นว่าข้าจับไส้ศึกอาณาจักรจ้าวของเจ้าไงล่ะ นางทาส!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วเขาก็ยื่นมือไปจับใบหน้าของจ้าวจีเอ๋อร์

จ้าวจีเอ๋อร์หลบอย่างตื่นตระหนก แต่มือเท้าของนางถูกมัดเอาไว้ ดิ้นไม่หลุดและตอบโต้ไม่ได้

ฉินเหยียนหลุดหัวเราะออกมาแล้วชักมือกลับ “ยังคิดจะขัดขืนอีกนะ จะบอกความจริงให้นะ พอตกมาในเงื้อมมือของข้าแล้ว นอกจากยอมรับชะตากรรมแล้วเจ้าไม่มีทางเลือกอื่น”

จ้าวจีเอ๋อร์อึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อก่อนนางไม่เพียงแต่จะมีความงามที่ล่มเมืองได้ มีหุ่นสวยอย่างที่สุด แถมยังเป็นหญิงในฝันชายอาณาจักรจ้าว มีคนมากมายที่พยายามอยากได้นางมาครอง

ฉินเหยียนเทเหล้าหนึ่งจอก จากนั้นก็จิบหนึ่งคำ

จิ๊ สาเกนี่ไม่มีรสชาติเลย ฉินเหยียนมองไปรอบๆและฟังเนื้อหาที่เหล่าลูกค้าพูดคุยกัน เห็นได้ชัดว่าชายร่างใหญ่สองคนข้างๆที่อยู่โต๊ะข้างๆร่วมโต๊ะกัน กำลังคุยแก้เขินกันอยู่

“สหาย พวกเจ้าจะไปที่ไหนรึ?”

เมื่ออีกฝ่ายถามมาจุงได้ตอบกลับด้วยภาษาถิ่นว่า “ที่ๆข้าจะไปไกลมากเลยล่ะ ดูรองเท้าข้าสิ ก่อนออกมาเมียข้าให้มา ดูตอนนี้สิพื้นรองเท้าจะชำรุดแล้ว!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วยังยกเท้าขึ้นให้อีกคนดูด้วย

ชายอีกคนก็เป็นชายที่หยาบกระด้างเช่นกัน เขาคร่อมเท้าคนๆนั้นเพื่อดูอย่างตั้งใจ “โอ้ จริงด้วย จะเสียแล้วนะเนี่ย นี่เจ้าเดินทางมาไกลแค่ไหนกันเนี่ย!”

ชายร่างใหญ่ที่พูดภาษาถิ่นพูดอย่างภาคภูมิว่า “นี่ข้าไม่ได้อยากจะโม้หรอกนะ ข้าเดินทางจากแมนจูถึงด่านเจียยวี่ พอถึงที่นี่ถึงจะได้พัก ในระหว่างทางข้าพบเจออันตรายมากมาย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะดาบหลิวเย้ของข้า คงตายไปในระหว่างทางแล้ว”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้เอาดาบหลิวเย่ขึ้นมาวางบนโต๊ะ ถามยังใช้นิ้วมือดีดให้มีเสียงดังขึ้นที่ตัวดาบด้วย ใบมีดส่งเสียงคมชัด

ชายหยาบกระด้างมองดาบหลิวเย่อย่างอิจฉาแล้วพูดอย่างตะลึงว่า “โอ้ ดาบนี่ดูแล้วสุดยอดไปเลย!”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็เงยหน้ามองไปยังดาบหลิวเย่ของชายร่างใหญ่ทันที ประสาทสัมผัสที่เฉียบไวของเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติทันที