องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 906

อาณาจักรอู๋ ณ หอหม่านฮวา

หลิวหรูซือได้รับจดหมายจากโค้วจื่อหยวนและต่งเซียวหว่าน ว่าแผนการยุยงขุนนางใหญ่ทั้งสองสำเร็จแล้วก็รีบส่งจดหมายลับไปนัดเจอเถาซงจือทันที

เมื่อเถาซงจือได้รับแล้ว ก็ได้มาที่ห้องท้องฟ้าหมายเลขหนึ่งที่หอหม่านฮวา เขาเห็นหลิวหรูซือแล้วประสานมือคารวะ

“คุณชายหลิวรอนานเลย”

หลิวหรูซือไม่พูดรำลึกใดๆ นางพูดเข้าประเด็นทันทีว่า “ท้องพระคลังทั้งเงินและเสบียงของอาณาจักรอู๋อยู่ในกำมือของเจ้าใช่รึไม่?”

เถาซงจือพูดว่า “ใช่แล้ว ตั้งแต่ที่ฮ่องเต้อู๋ให้ข้าเป็นเสนาบดีกรมพระคลัง เสบียงและเงินทองทั้งหมดของอาณาจักรอู๋ก็อยู่ในกำมือของข้า สามารถดำเนินแผนการได้ตลอด”

หลิวหรูซือพยักหน้า “ดีมาก บัดนี้อัครเสนาบดีอวี๋จื่อหมิงและแม่ทัพใหญ่หวังไข่ ทั้งสองได้คิดการกบฏแล้ว ทันทีที่ฮ่องเต้อู๋ออกคำสั่งให้โจมตีอาณาจักรหลู่ ทั้งสองก็จะกบฏ”

“ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวมีคำสั่งให้เจ้าทำตามแผน ใช้อำนาจในการช่วยให้สองคนนั้นล้มพระราชสำนักอาณาจักรอู๋ ทำให้อาณาจักรอู๋ล่มสลาย”

เถาซงจือเผยสีหน้าที่ตื่นเต้น เขาไม่ใช่ผู้เล่าเรียนยากจนขี้กลัวคนนั้นอีกต่อไปแล้ว นับตั้งแต่ที่ได้ฟังท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวเล่าเรื่องการใช้ใบชาในการล้มอาณาจักรแล้ว มันส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมาก

จากนั้นเขาก็ได้ทำตามคำสั่งของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัว ให้สร้างร้านเรื่องแก้วในอาณาจักรอู๋ เมื่อสร้างหอสมบัติแล้ว ก็ได้พัฒนาขึ้นทีละขั้นจนมาถึงตำแหน่งเสนาบดีกรมพระคลัง ไม่ว่าจะจะร่างกายหรือจิตใจ ก็ได้รับการเปลี่ยนแปลงใหม่

วางแผนที่อาณาจักรอู๋มานานหลายปี เขาไม่เคยลืมหน้าที่ของตนเองเลย รอเพียงเวลาที่จะล้มอาณาจักรอู๋ บัดนี้ได้ถึงเวลาแล้ว ในที่สุดก็สามารถดำเนินขั้นตอนสุดท้ายแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น เขาประสานมือคารวะแล้วพูดว่า

“ขอรับ ข้าน้อยจะไม่ทำให้ต้องผิดหวัง!”

เมื่อเถาซงจือไปแล้วหลิวหรูซือก็ได้เดินมาที่หน้าต่าง แล้วมองเหล่าชาวเมืองที่เดินไปมา ที่กำลังดิ้นรนเพื่อความเป็นอยู่ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย นางถอนหายใจแล้วพูดว่า

“จะเกิดการเปลี่ยนแปลงแล้ว”

......

สามวันผ่านไป

ฮ่องเต้อู๋ได้ออกคำสั่งให้กองกำลังทหารหนึ่งแสนนายไปโจมตีหัวถิงแห่งอาณาจักรหลู่ ในขณะที่กองทัพหนึ่งแสนนายของอาณาจักรอู๋ใกล้จะถึงชายแดนอาณาจักรอู๋และอาณาจักรหลู่ ก็เกิดความโกลาหลขึ้นภายในของพระราชสำนักอาณาจักรอู๋

เถาซงจือผู้เป็นเสนาบดีกรมพระคลังร่วมมือกันกับอวี๋จื่อหมิง และแม่ทัพใหญ่หวังไข่ กองกำลังทั้งสามฝ่ายก่อกบฏ มุ่งเป้าที่พระราชสำนักอาณาจักรอู๋ เมื่อลอบสังหารฮ่องเต้อู๋แล้วก็ได้ล้มล้างอำนาจ

ไม่นานอาณาจักรอู๋ก็เกิดความโกลาหลขึ้น เสนาบดีกรมพระคลังเถาซงจือได้ครอบครองเสบียงและเงินทองอาณาจักรอู๋ อัครเสนาบดีอวี๋จื่อหมิงควบคุมกองกำลังภายในทั้งหมด ส่วนแม่ทัพใหญ่หวังไข่ก็ครองครองอำนาจทางทหารทั้งหมด

ในขณะที่ทั้งสามควบคุมเงิน การเมือง และกองกำลังของอาณาจักรอู๋ ก็สังวรกันและกัน กลายเป็นกองกำลังสามฝ่ายที่ทรงอำนาจ

พระราชสำนักถูกล้มอำนาจ ทำให้อาณาจักรอู๋ตกอยู่ในสถานการณ์โกลาหล ทุกอย่างไม่เหมือนสิ่งที่มันควรจะเป็น ไม่ว่าที่ใดก็สามารถพบเห็นการปล้นจี้ ทำร้ายและมีการข่มเหงกัน บางคนก็วิ่งหนีไปมาราวกับหนูที่กำลังเอาชีวิตรอด บางคนก็ลงมือทำร้ายกันเพียงเพื่อจะได้อิ่มท้อง

ว่าแล้วก็ดึงต่งเซียวหว่านมากอดแล้วหอมแก้มนาง

ต่างเซียวหว่านนั่งบนขาของหวังไข่แล้วทุบหน้าอกของสามีเบาๆ จากนั้นก็พูดอย่างเขินอายว่า

“ไม่มีระเบียบเอาซะเลย”

จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องถามขึ้นว่า “ท่านสามี ความโกลาหลในตอนนี้จะสงบลงเมื่อไรงั้นรึ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วหวังไข่ก็แสดงสีหน้าลำบากใจ เขาถอนหายใจยาวๆแล้วพูดว่า

“อาณาจักรไร้ฮ่องเต้ ก็เหมือน เรือขาดหางเสือ เกิดความวุ่นวายไปทั่ว พอหยุดฝั่งหนึ่งได้ อีกที่ก็เกิดขึ้นอีก ข้าว่ามีแต่รอให้ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ ออกคำสั่ง จึงจะหยุดความโกลาหลนี้ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งเซียวหว่านก็แสร้งลุกออกจากอ้อมกอดของหวังไข่อย่างตื่นตระหนกแล้วถามกลับว่า

“ท่านสามี ท่านว่าจะเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่แห่งอาณาจักรอู๋งั้นรึ?”

เมื่อหวังไข่เห็นว่าต่งเซียวหว่านตื่นตระหนกมากจึงพูดอย่างสงสัยว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว อาณาจักรจะไร้ฮ่องเต้ไม่ได้ แต่บัดนี้ฮ่องเต้อู๋ถูกลอบสังหารแล้ว ต่อให้ตอนนี้จะอยู่ในสถานการณ์แบ่งทั้งสามฝ่าย แต่อำนาจทหารเป็นของข้า ใครมีความสามารถที่สุดก็จะได้ครองบัลลังก์ ก็เห็นกันชัดเจนแล้วไม่ใช่รึ?”