องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 905

ค่ายอาณาจักรอู๋

บัดนี้แม่ทัพใหญ่หวังไข่แห่งอาณาจักรอู๋กำลังฝึกฝนทหารหลายหมื่นคนอยู่ เขาออกคำสั่งอย่างน่าเกรงขามว่า

“ฟัน!”

เหล่าทหารต่างถือดาบแล้วพากันปฏิบัติ

“ยื่นแขนตรง ฟัน!”

ทันใดนั้นเอง ก็มีทหารยามรีบวิ่งมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพขอรับ มีคนมาหาท่านที่หน้าประตูขอรับ”

หวังไข่เงยหน้าไปมองที่หน้าประตูค่าย แล้วเห็นหญิงสาวสวมหมวกปกปิดใบหน้าเอาไว้ แต่เขาก็มองออกทันทีว่าคนที่มาคือภรรยาของเขา ต่งเซียวหว่าน

ภรรยามือหนึ่งถือตะกร้า อีกมือโบกมือให้เขาไปด้วย

หวังไข่ดีใจมาก ระยะนี้เขาไม่ได้กลับบ้านเพราะต้องคอยฝึกฝนทหาร ทำให้เขาไม่ได้เจอภรรยา คิดถึงจะแย่แล้ว เขาหันหน้าไปพูดกับเหล่าทหารอย่างเข้มงวดว่า

“ฝึกฝนต่อไป!”

จากนั้นก็รีบเดินไปหาภรรยาแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้ามาได้อย่างไร?”

ต่างเซียวหว่านพูดอย่างออดอ้อนว่า “ท่านไม่ได้กลับหลายวัน ยังไม่ให้ข้ามาเยี่ยมอีกรึ?”

หวังไข่รู้สึกดีใจมาก แต่ก็พยายามหักห้ามความตื่นเต้นเอาไว้ เขาพาต่งเซียวหว่านเขาไปในเต็นท์แล้วก็กอดเอวอุ้มนางขึ้น

ต่งเซียวหว่านอุทานแล้วรีบกอดคอของหวังไข่เอาไว้ จากนั้นก็พูดอย่างเขินอายว่า

“นี่คือค่ายทหารเชียวนะ อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามสิ!”

หวังไข่โยนต่งเซียวหว่านลงบนที่นอนอย่าง แล้วพูดอย่างน่าเกรงขามว่า

“ค่ายทหารคือถิ่นของข้า ใครจะกล้าหือกับข้า!”

ต่งเซียวหว่านใบหน้าแดงก่ำ นางถือตะกร้าแล้วพูดว่า “ข้าทำอาหารที่ท่านชอบมาให้ จะลองทานก่อนรึไม่?”

หวังไข่ยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า “ข้าวทานเมื่อไรก็ได้ แต่วันนี้ข้าจะทานเจ้าก่อน!”

เขานำตะกร้าในมือของต่งเซียวหว่านไปวางมั่วๆ จากนั้นก็กระโจนกดร่างของต่งเซียวหว่านลงกับที่นอนราวกับหมาป่าที่หิวโหย ทั้งสองคนอารมณ์ติดอย่างรวดเร็ว เมื่อเสร็จกิจแล้วก็นอนกอดกันอย่างเหนื่อยล้า

หวังไข่ยังคงลูบไล้ไปยังร่างกายของต่งเซียวหว่าน

“ถุยๆๆ! อย่าพูดแบบนั้นสิ!”

หวังไข่จูบริมฝีปากของต่งเซียวหว่านแล้วปลอบใจว่า “เจ้าไม่เชื่อใจข้ารึ หากข้านำกองทัพอยู่แนวหน้า บางทีอาจมีความเป็นได้ที่จะชนะบ้าง อย่างไรทหารของข้าก็ทำสงครามเคียงข้างข้ามานาน เข้าขากันอย่างยิ่ง ต่อให้จะแพ้ ข้าก็สามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย ไม่ปล่อยให้เจ้าต้องเป็นม่ายอยู่คนเดียว!”

ต่งเซียวหว่านพูดต่อว่า “ในสนามรบเกิดเรื่องเปลี่ยนแปลงได้มากมาย อาวุธมากมาย แล้วท่านจะถอยออกมาอย่างปลอดภัยได้อย่างไร? อีกอย่างนะท่านสามีรู้ความหมายของ การมีผลงานเหนือนายรึไม่? หากท่านเอาชนะหัวถิงได้จริงๆ แล้วฮ่องเต้อู๋จะยอมให้ท่านเป็นแม่ทัพใหญ่ได้อีกนานแค่ไหน? ”

คำพูดนี้ทำให้หวังไข่เกิดวุ่นวายใจขึ้นมา ที่เขาได้อยู่ในตำแหน่งนี้ เพราะฮ่องเต้อู๋เกรงกลัวว่าแม่ทัพที่คุ้มครองอาณาจักรจะโดดเด่นเกินตัวเอง จึงได้ใส่ร้ายให้โทษกับแม่ทัพใหญ่คนนั้นเอง จากนั้นก็สังหารทั้งตระกูล เมื่อไร้ความกังวลแล้วฮ่องเต้อู๋จึงจะให้หวังไข่ขึ้นตำแหน่ง เป็นแม่ทัพใหญ่

หากครั้งนี้หวังไข่เอาชนะหัวถิงได้จริงๆ มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีจุดจบเหมือนแม่ทัพคนก่อน เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วหวังไข่ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา เขาพูดอย่างอกสั่นขวัญหายว่า

“แล้วเจ้าหมายความว่า?”

ต่งเซียวหว่านกระซิบข้างหูของเขา ดวงตาของหวังไข่ปรากฏความตกตะลึงมากขึ้นเรื่อยๆ

ต่งเซียวหว่านสายตาหนักแน่นแล้วพูดว่า “ท่านสามี ผู้ที่ชนะเป็นกษัตริย์ ผู้แพ้คือโจร จะทางไหนก็ตาย เช่นนั้นก็ลองดูสักตั้งดีกว่า!”

คำพูดนี้ราวกับความมั่นใจที่ทำให้หวังไข่รู้สึกสงบลง

ใช่แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตาย ลองดูสักตั้ง เพื่อตำแหน่งอันสูงส่งนั้น!