องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 904

จวนอัครเสนาบดี

หลังจากที่ออกมาจากหอหม่านฮวาแล้ว โค้วจื่อหยวนก็ไปเดินเที่ยวซื้อของอยู่นานกว่าจะกลับจวนไป นางได้สั่งให้ห้องครัวจัดทำอาหารเป็นพิเศษ เพื่อที่คืนนี้จะได้ทำการเป่าหูอวี๋จื่อหมิงผู้เป็นสามี

จนกระทั่งถึงยามค่ำแล้ว อวี๋จื่อหมิงจึงจะกลับมายังจวน

โค้วจื่อหยวนรีบเดินไปต้อนรับแล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า

“ท่านสามี เหตุใดคืนนี้จึงลับมาดึกดื่นนัก รีบนั่งพักก่อนเถิด”

นางช่วยอวี๋จื่อหมิงถอดเสื้อนอกไปด้วย แล้วนำผ้าขนหนูมาให้อวี่จื่อหมิงเช็ดมือด้วย

อวี๋จื่อหมิงเดินมานั่งยังที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม จากนั้นก็พูดว่า “ก็เพราะเรื่องที่พระราชสำนักไงเล่า”

โค้วจื่อหยวนไม่ได้ถามตรงๆ แต่นางเทเหล้าใส่จอกให้อวี่จื่อหมิง

“ข้าทำเหล้าที่เจ้าชอบดื่มด้วย ดื่มสักจอกให้อุ่นร่างกายก่อนสิ”

อวี๋จื่อหมิงรับเหล้าที่ภรรยาส่งให้แล้วดื่มจนหมด เหล้าทั้งเผ็ดและร้อนได้ไหลลงไปในกระเพาะ ทำให้เขารู้สึกสบายขึ้นไม่น้อย

“สบายจริงๆ!”

เมื่อเห็นภรรยาที่อ่อนโยนน่ารักคีบอาหารให้แล้ว เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที เขาถือตะเกียบแล้วพูดว่า

“น่าแปลกจริงๆ ไม่ว่าจะมีเรื่องกวนใจแค่ไหน ขอเพียงได้กลับมาเห็นเจ้า ข้าก็รู้สึกมีความสุขมาก”

โค้วจื่อหยวนยิ้มแล้วถามขึ้นว่า “ท่านสามีทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยในพระราชสำนักงั้นรึ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วอวี๋จื่อหมิงก็รู้สึกอุ่นใจ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เรื่องนี้ทาข้าไม่ได้จริงๆ หลังจากสงครามที่อาณาจักรเยี่ยนเอาชนะอาณาจักรหลู่ได้แล้ว แถมยังได้ผลประโยชน์มาด้วย จึงได้เริ่มทำการสมัครกองกำลัง และอยากจะโจมตีอาณาจักรหลู่”

“หลายวันมานี้ข้าคอยห้ามอยู่หลายครั้ง หวังว่าฝ่าบาทจะไม่รีบดำเนินการเกินไป หากเป็นกับดักขึ้นมาก็คงยากที่จะถอนตัว แต่สุดท้ายกลับถูกฝ่าบาทด่าทอเสียได้”

โค้วจื่อหยวนแสร้งทำเป็นใสซื่อแล้วพูดว่า “เหตุใดจึงต้องห้ามเล่า ข้าขอพูดเลยนะ ว่าหากฝ่าบาทให้โอกาสดีๆเช่นนี้กับข้า ข้าจะไม่พลาดมัน”

นี่เป็นครั้งแรกที่อวี๋จื่อหมิงได้ยินภรรยาพูดอย่างเหิมเกริม เขารีบดึงมือของนางแล้วพูดเสียงเบาอย่างระมัดระวังว่า

“เรื่องเช่นนี้พูดมั่วไม่ได้ หากมีใครได้ยินเข้าต้องถูกประหารกันชั่วโคตรเชียวนะ!”

ทันใดนั้นโค้วจื่อหยวนก็พูดอย่างเป็นธรรมและว่าห้าวหาญว่า

“ที่จริงท่านเองก็รู้ว่าที่ฮ่องเต้อู๋มีทุกวันนี้ได้เพราะมีท่านคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ความรู้และความสามารถของท่านเหนือกว่าฮ่องเต้อู๋ทั้งนั้น ผู้ที่ไม่สนใจความเป็นอยู่ของชาวเมือง ไม่สนใจคำพูดอันชอบธรรมของเหล่าขุนนางผู้ภักดี เอาแต่คิดจะเป็นใหญ่ ฮ่องเต้เช่นนี้มีแต่จะทำให้อาณาจักรล่มสลาย!”

“ผู้ที่คำนึงถึงชาวเมือง สนใจในความสันติสุขต่างหาก จึงจะเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรหนึ่งพึงมี!”

คำพูดของต่างเซียวหว่านดังกึกก้องในหูของอวี๋จื่อหมิงอยู่นาน เขาอยู่ในตำแหน่งขุนนางในพระราชสำนักมาหลายปี ฮ่องเต้อู๋ไม่ได้ประพฤติดีต่อเขาเช่นเมื่อก่อน ด้านหนึ่งเพราะเกรงกลัวความสามารถของเขา อีกด้านก็เพราะความเห็นของเขาตรงข้ามกับฮ่องเต้อู๋อยู่เสมอ

แต่ความเห็นทุกประการของอวี๋จื่อหมิงนั้นคำนึงถึงชาวเมืองอาณาจักรอู๋ทั้งนั้น แต่กลับถูกฮ่องเต้อู๋สกัดกั้นอย่างจงใจ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าเขาเองก็คงไม่มีจุดจบที่ดีนักหรอก

คำพูดของภรรยาถือว่าได้ทำให้อวี๋จื่อหมิงได้สติขึ้นมา เขาคำนึงถึงชาวเมือง รักชาวเมืองเฉกเช่นลูกหลาน ไม่ว่าด้านไหนๆก็เหนือว่าฮ่องเต้อู๋ทั้งนั้น หากในช่วงหลายปีมานี้ไม่มีเขาคอยตามเช็ดตามล้างฮ่องเต้อู๋ แล้วอาณาจักรอู๋จะพัฒนาถึงเพียงนี้ได้อย่างไร

เมื่อคิดถึงกัวฮวายแห่งอาณาจักรเยี่ยนแล้ว ผู้ที่เป็นเพียงจอมยุทธแต่สามารถได้ครองบัลลังก์ เขาเองก็เกิดมีความคิดที่อันยิ่งใหญ่ขึ้นมา