องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 909

หญิงทั้งสองพูดถึงชีวิตที่อยู่ในอาณาจักรอู๋หลายปีมานี้ ใช่ชีวิตอยู่กับสามีมานานหลายปี หากจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่จริง ดังนั้นทั้งสองจึงได้มาขอทางรอดจากหลิวหรูซือโดยไม่สนใจอะไร

“หรูซือ ตอนนั้นเราฝึกซ้อมด้วยกัน มีชื่อเสียงด้วยกันที่อาณาจักรจ้าว เส้นทางนี้ไม่ง่ายเลย เห็นแก่ความเป็นพี่น้องของเรา ช่วยเราหน่อยเถิดนะ”

“ใช่แล้ว ช่วยขอร้องกับอ๋องเหยียนได้ด้วยเถิด สามีของพวกเราไม่ต้องการความร่ำรวย ขอเพียงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข”

“ช่วยขอความเมตตาให้พวกเราด้วยเถิดนะ”

ทั้งสองคำนับ ใช้ศีรษะกระแทกกับพื้นเสียงดัง

หลิวหรูซือไม่ได้ตอบตกลง แต่กลับเดินไปยังชั้นหนังสือ แล้วหยิบมีดสั้นด้ามหนึ่งออกมา จากนั้นก็เดินไปหาหญิงทั้งสองแล้วแสดงมีดออกมา

“มีดเล่มนี้มีนามว่ามีดพิพากษา คือของที่ทางหอกฎหมายแห่งตำหนักอ๋องเหยียนสร้างขึ้นมา พวกเจ้าเป็นไส้ศึกอยู่ด้านนอกมานาน ไม่รู้ถึงการใช้งานของมัน”

หลิวหรูซือนั่งลงแล้วเล่นมีดพกไปด้วยพูดไปด้วยว่า

“มีดพิพากษามีดพิพากษา ความหมายตามชื่อของมัน ไม่ว่าจะเป็นใครที่เป็นคนของตำหนักอ๋องเหยียน หากคิดจะขัดขืนคำสั่งของอ๋องเหยียน ก็ต้องให้สหายใช้มีดเล่มนี้ในการทำให้กลับมาสู่ระเบียบ”

“ติ๊ง” จู่ๆมีดพกก็ตกลงบนพื้น หลิวหรูซือมองด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า

“เกียรติและความเสื่อมเสียของตนเอง จะนำมาเหมารวมกับใต้หล้าได้อย่างไร พวกเจ้าทั้งสองคือสหายของข้า และเป็นนางกำนัลระดับสามของตำหนักอ๋องเหยียน ผู้ที่ทำการใหญ่จะไม่หวั่นไหวต่อเรื่องเล็กน้อย แต่หากเจ้าทั้งสองยังไม่ได้สติ ข้าจะขอใช้มีดเล่มนี้ ช่วยให้พวกเจ้ากลับคืนสู่ระเบียบ”

หญิงทั้งสองจ้องมองมีดด้านหน้าแล้วสับสนไปหมด แผนก็คือแผน ได้วางแผนมานานเจ็ดแปดปี แล้วจะเปลี่ยนแปลงเพื่อความรู้สึกส่วนตัวได้อย่างไรกัน แต่หากทำตามแผนต่อไปแล้วเป็นไปตามเรื่องราวของเฉินหย้วนหย้วนที่อาณาจักรจ้าว พวกนางต้องสังหารสามีของตนเองด้วยมือของตนเอง ความรู้สึกหลายปีจะลงมือไปได้อย่างไรกัน?

“ยังไม่ยืนขึ้นอีกรึ อยากตายงั้นรึ?” หลิวหรูซือตะคอกอย่างเข้มงวด “อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ!”

หญิงทั้งสองอึ้งอยู่นาน สุดท้ายต่งเซียวหว่านก็ได้เคลื่อนไหว นางไม่ได้ยืนขึ้น แต่ได้ดึงมีดเล่มนั้นออกมาจากพื้น

“หากพี่ใจร้ายเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็ยินดีตายเพื่อสามีข้า ข้าขอคืนชีวิตให้แก่อ๋องเหยียน!”

ว่าแล้วก็จะฆ่าตัวตายเพื่อไถ่โทษ

“อย่านะ!” โค้วจื่อหยวนกำลังจะห้าม แต่หลิวหรูซือก็ได้ใช้เท้าเตะมีดกระเด็นไป

“ในเมื่อเข้าใจกันแล้ว เช่นนั้นก็ฟังข้า เรามาหารือกันว่าจะแบ่งดินแดนอาณาจักรอู๋อย่างไร”

“เชิญรับสั่งมาได้เลยเจ้าค่ะ”

และแล้วก็ได้ตัดสินทิศทางของอาณาจักรอู๋ในอนาคตด้วยคำสั่งของหลิวหรูซือ การแย่งชิงบัลลังก์ย่อมนำไปสู่การนองเลือดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ฮ่องเต้อู๋พอใจในสภาพปัจจุบันไม่คิดเปลี่ยนแปลง คิดไปเองว่ากำลังอยู่ในการวางแผนโจมตีหัวถิง แต่แผนก็ถูกระงับไปตลอดกาล ยังไม่ทันได้โจมตี หวังไข่ผู้ที่ครอบครองกองกำลังทหารก็ได้คัดค้าน ขุนนางใหญ่แห่งพระราชสำนักอวี๋จื่อหมิงได้ยึดอำนาจพระราชสำนัก ล้มฮ่องเต้อู๋ สุดท้ายก็ได้นำฮ่องเต้อู๋ไปแขวนคอตายอยู่ในพระราชวัง

และแล้วดินดาอาณาจักรอู๋ก็ไร้ฮ่องเต้ ในขณะที่แต่ละอาณาจักรกำลังจ้องตาเป็นมัน ภายในอาณาจักรอู๋ก็ได้ปล่อยข่าวออกมา

ดรรชนีเดียวขวางฟ้า ขุนนางใหญ่อวี๋จื่อหมิง ได้ประกาศต่อใต้หล้าว่าจะติดตามเถาซงจือ

หวังไข่ผู้ครอบครองกองทัพทหารใหญ่ ได้นำพากองกำลังสยบต่อเถาซงจือ

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อาณาจักรอู๋ก็ได้เปลี่ยนราชวงศ์ ฮ่องเต้องค์ใหม่ เถาซงจือผู้ที่ครอบครองเงินและเสบียงทั้งอาณาจักร ได้เจริญก้าวหน้า กลายเป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรอู๋!