องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 928

เมื่อประชาชนที่หิวโหยได้ยินว่ากองทัพฉินได้วางเสบียงอาหารเพื่อบรรเทาความหิวของพวกเขาเอาไว้ให้นอกกำแพงเมืองแล้ว พกเรารู้สึกเหมือนได้รับฟางเส้นสุดท้าย พยายามปีนขึ้นไปบนกำแพง เพื่อดูว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก

เมื่อมองไปรอบๆ เห็นเสบียงอาหารที่อาณาจักรฉินวางไว้ให้จนสูงราวกับภูเขา ประชาชนต่างพากันตื่นเต้น

“ดูเร็ว! มีอาหารมาให้จริงๆ ด้วย!”

“พวกเรารออะไรอยู่เล่า รีบไปหยิบเสบียงเร็ว!”

“แต่ฮ่องเต้เยี่ยนบอกว่า หากยอมจำนนจะต้องโทษประหารนะ!”

“สนใจเขาทำไม ฮ่องเต้ไม่รู้เรื่องหรอก เขากินอิ่มนอนหลับในวัง ใครจะมาสนใจความเป็นความตายของเรากัน มากินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

“ใครให้ข้ากินอิ่ม ข้าจะยอมจำนนต่อคนนั้น!”

มีประชาชนที่กล้าหาญบางคนไม่สนใจ รีบวิ่งออกไป เมื่อมาถึงที่ประตูถูกทหารยามจับตัวเอาไว้

“ฮ่องเต้เยี่ยนทรงมีบัญชา หากใครกล้ายอมจำนน ต้องโทษประหาร!”

ประชาชนที่หิวโหยมองผ่านประตูไปเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงประตู พูดออกมาอย่างทนไม่ไหวว่า

“นายท่าน! ถ้าพวกเราไม่ได้กิน พวกเราตายแน่! ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถิด!”

“พวกเราต้องกินข้าว ได้โปรดนายท่านช่วยปล่อยพวกเราให้ออกไปหาอะไรกินเถิด!”

ทหารยามยังคงไม่ยอมแพ้ ตะโกนสั่งออกไปว่า

“ถอยหลังไป ตอนอยู่คือชาวอาณาจักรเยี่ยน ตายไปก็เป็นผีแห่งอาณาจักรเยี่ยน ถ้าต้องตายถือว่าได้ตายเพื่ออาณาจักรเยี่ยนแล้ว! ถอยไป!”

ประชาชนที่หิวโหยไม่อาจทนได้อีกต่อไป อาหารอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้มีชีวิตรอด เขาพูดอย่างเหลืออด

“พวกสุนัขรับใช้ราชสำนัก ที่พวกเจ้ายังมีแรงยืนพูดอยู่ได้เพราะมีข้าวให้พวกเจ้ากิน แต่พวกเรากลับต้องอดตาย!”

“หากต้องตาย แต่ได้กินข้าว ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว!”

“ทุกคน รีบลุกขึ้นมา ออกไปกินข้าวกัน!”

“ลุย!”

ยิ่งประชาชนพูดยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น พวกเขาผลักบรรดาเจ้าหน้าที่และทหารออกไป

ในช่วงขณะหนึ่ง สถานการณ์เริ่มควบคุมยากขึ้นเรื่อยๆ ทหารยามที่เฝ้าประตูได้ฆ่าประชาชนเสียชีวิตไปหลายคน

“ฆ่ากัน พวกเขาฆ่ากันแล้ว!”

ประชาชนคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์นองเลือดเช่นนี้ พวกเขากลัวมากจนสติแทบหมดไป

ทหารยามที่เฝ้าเมืองชี้ไปที่ศพประชาชนที่ตายบนพื้นและประกาศกร้าวว่า

“แขวนคอพวกมันไว้บนกำแพงเมือง ให้พวกมันได้เห็นว่าหากยอมจำนนจะต้องตายเช่นนี้!”

“รับทราบ!”

ทหารยามยกดาบตัดหัวศพต่อหน้าประชาชน และขวนไว้บนกำแพงเมือง

“แต่ตอนนี้หนูกินไม่อิ่มนี่!”

เฝิงตู่ชะงักไปครู่หนึ่ง เขายื่นมือออกไปลูบหัวซวงเอ๋อร์แล้วพูดว่า

“เด็กน้อย วันนี้พูดถึงแต่เรื่องกิน รีบไปหยิบชามมาได้แล้ว รีบกินจะได้รีบนอน พอนอนเจ้าก็จะไม่หิวแล้ว”

ซวงเอ๋อร์ถอนหายใจและพูดอย่างหมดหนทาง

“เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบลงเสียที”

ทั้งสองคนทานอาหารกันเพื่อให้ร่างกายยังมีแรง จะได้เข้านอนเพื่อพักผ่อน

แม้ว่าซวงเอ๋อร์จะนอนอยู่บนเตียง แต่นางกลับนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่นึกถึงเสบียงอาหารที่กองทัพอาณาจักรฉินส่งมาให้

ยิ่งนางคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางยิ่งหิวมากเท่านั้น ยิ่งนอนไม่หลับ

ในที่สุดหลังจากที่นางนอนไม่หลับตนถึงเที่ยงคืน ก็ได้ยินเสียงกรนของพ่อ

นางหันกลับไปดูเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อหลับแล้วจริงๆ นางจึงลุกขึ้นจากเตียงเงียบๆ สวมรองเท้าและแอบออกไป

ซวงเอ๋อร์ใช้ประดยชน์จากความมืดมาถึงกำแพงเมือง เห็นว่าประชาชนที่หิวโหยหลายคนไม่ยอมแพ้ พวกเขาได้ขุดหลุมใต้กำแพงเมือง แอบวิ่งเหยาะๆ ออกไปหยิบอาหาร

นอกจากนี้ยังมีทหารยามบางคนแอบย่องออกไปหยิบอาหารด้วยเช่นกัน

เมื่อซวงเอ๋อร์เห็นว่ามีคนแอบออกไปจำนวนมาก นางจึงใช้ทักษะที่พ่อสอนปีนตรงไปยังกำแพงเมืองและวิ่งตรงไปที่เสบียงอาหารด้านนอกกำแพงทันที