องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 930

เฝิงตู่ไม่รู้ว่าซวงเอ๋อร์กำลังคิดอะไรอยู่ จึงถามกลับ

“ลูกคิดว่าพวกเขาเป็ฯคนดีหรือคนเลวกันล่ะ?”

ซวงเอ๋อร์คิดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น และตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“แม้ว่ากองทัพอาณาจักรฉินจะบุกอาณาจักรเยี่ยน แต่พวกเขาแค่ล้อมเมืองเราไว้ ไม่ได้เข่นฆ่าพวกเรา ประชาชนในเมืองต่างหิวโหย เขายังส่งเสบียงอาหารมาให้อีก”

“ประชาชนในเมืองต่างพูดว่า นอกจากอาณาจักรเยี่ยนแล้ว เมืองอื่นๆ ได้เข้ารวมกับอาณาจักรฉิน อีกทั้งไม่ถูกอาณาจักรฉินทำร้าย ทุกคนกลับกินอิ่ม อีกทั้งยังแบ่งพื้นที่ทำบ้านให้อีก”

เฝิงตู่เองก็ได้ยินเรื่องพวกนี้มาเช่นกัน เมืองอื่นในอาณาจักรเยี่ยนต่างเข้ารวมกับอาณาจักรฉินแล้ว หลังจากที่ยอมจำนนพวกเขาทั้งกินอิ่มนอนหลับ มีชีวิตที่สุขสบายขึ้น

การกระทำที่มีเมตตาของอาณาจักรฉินทำให้ประชาชนในอาราจักรเยี่ยนชื่นชมมาก

ซวงเอ๋อร์พูดต่อ

“แต่อาณาจักรเยี่ยนกลับบังคับไม่ให้ประชาชนออกไปหยิบอาหาร แม้ว่าประชาชนต้องตาย เขาก็ไม่สนใจ อีกทั้งยังถูกตัดคอแขวนไว้ที่กำแพงเมืองให้ประชาชนกลัวอีก”

“จากที่หนูได้เปรียบเทียบแล้ว หนูคิดว่าอาณาจักรฉินไม่ใช่คนเลวเลย”

เฝิงตู่ลูบหัวซวงเอ๋อร์และพูดด้วยความรัก

“ซวงเอ๋อร์วิเคราะห์เก่งมาก ในโลกนี้เป็นเรื่องยากที่จะแยกแยะความดีและความชั่ว ความดีและความชั่วนั้นขึ้นอยู่กับใจมนุษย์”

ซวงเอ๋อร์พยักหน้าตาม

“พ่อ ในเมื่ออาณาจักรฉินเห็นแก่ประชาชน รอให้สถานการณ์สงบแล้ว พวกเรากลับไปใช้ชีวิตที่อาณาจักรฉินกันดีหรือไม่เจ้าคะ ครั้งสุดท้ายที่เราไปเมืองเซียนตูเพื่อหาอาหารอร่อยๆ กิน ซวงเอ๋อร์ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่เลย!”

“เจ้าเด็กตะกละ ได้ พ่อรับปากเจ้า ข้าจะพาเจ้าไปเห็นอาณาจักรฉินว่าเขาอยู่กันอย่างไร รุ่งเริงขนาดไหน พ่อรับรองว่าจะให้เจ้ากินจนพุงแตกไปเลย!”

เฝิงตู่ยิ้มและคิดในใจ เขาหวังว่าความวุ่นวายนี้จะจบลง ทั้งเจ็ดอาณาจักรในจิ่วโจวกลายเป็นของอาณาจักรฉินทั้งหมด

เมื่อพูดถึงเดินทางไปยังอาณาจักรฉิน เขาพลันคิดถึงองค์ชายที่ปล้นคนรวยช่วยคนจนกับเขา คนที่ทำสัญญาสิบปีกับเขาเอาไว้ ชายคนนั้นคือองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉิน

ไม่ได้เจอเขามานานหลายปีแล้ว ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ

...

ทะเลสาบในอาณาจักรเยี่ยน

พระอาทิตย์สีทองส่องแสงประกายบนทะเลสาบ

ทันใดนั้นพลันมีชายคนหนึ่งโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลสาบ สะบัดผมสีดำขลับที่มีหยดน้ำใสราวกับเพชรที่หยดลงมาบนกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขา

คนนี้มิใช่ใครอื่น เขาคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินที่ไม่ได้ปรากฏตัวในจิ่วโจวมานานมากแล้ว

ฉินเหยียนล้างหน้าตน ข้างๆ เขามีหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงกำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่เช่นกัน

ฉินเหยียนและพวกนางเดินทางเป็นเวลาหลายปีเพื่อตามหาลูกสาว เดินทางข้ามน้ำข้ามภูเขามาหลายพันลี้ ถูกหิมะ ลม ฝนและแดดทำให้รูปลักษณ์พวกเขาไม่เหมือนเดิม

หลังจากที่ทั้งสามล้างฝุ่นบนร่างกายจนหมด หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงรอให้ฉินเหยียนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ

ฉินเหยียนสวมเสื้อคลุมสีขาว เขารู้สึกสดชื่นขึ้น ยืนอยู่ข้างทะเลสาบ ชื่นชมเคราของตัวเองผ่านเงาสะท้อนในทะเลสาบ

เข้าสาวเท้าก้าวใหญ่ไปข้างหน้า หยิบกิ่งไม้จากพื้นถือไว้ในมือและพูดกับตัวเองว่า

“ตอนนี้ข้าเป็นพระเยซูเจ้าแล้วจริงๆ!”

หยางจิ่นซิ่วและเวี่ยชิงมองไปที่อ๋องเหยียนที่สวมเสื้อคลุมสีขาว มีเครา ในมือมีไม้เท้า แม้ว่าภาพนี้จะดูแปลกตาเล็กน้อย แต่ราศีของอ๋องเหยียนยังไม่เปลี่ยนแปลง ยังดูโดดเด่นดังเดิม

ฉินเหยียนยืดตัวตรงแล้วพูดขึ้นว่า

“ในเมื่อกลับมายังที่ราบภาคกลางแล้ว ข้าจะใช้เงินของอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน ให้พวกเขาเห็นว่านักปราชญ์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร ไปกันเถิด!”

...

ในเวลาเดียวกัน

มีข่าวว่าอาณาจักรฉินได้ล้อมอาณาจักรเยี่ยนไว้จนหมดแล้วกระจายไปทั่วเจ็ดอาณาจักรในจิ่วโจว

เรื่องกองกำลังรถถังที่แข็งแกร่งของอาณาจักรฉินกลายเป็นประเด็นร้อนให้ประชาชนในจิ่วโจวถกเถียงกัน

“อาณาจักรฉินโจมตีอาณาจักรเยี่ยน ส่งกองทัพทหารและปิดล้อมเมืองต่างไ ในอาณาจักรเยี่ยน โดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งเดือน ช่างแข็งแกร่งเสียจริง!

“กั๋วฮวาย คนชั่วคนนั้นกลับหนีกลับไปยังเมืองหลวงอาณาจักรเยี่ยน ทำตัวเหมือนกับสุนัขที่กำลังจะจนตรอก”

“อาณาจักรฉินปิดล้อมเมืองหลวงเอาไว้หมดแล้ว พวกเขาแค่ปิดล้อมแต่ไม่ได้โจมตี ให้โอกาสยอมจำนนโดยที่ไม่ต้องเข่นฆ่า แต่กั๋วฮวายกลับปฏิเสธ อีกทั้งยังฆ่าประชาชนที่ออกไปเอาเสบียงอาหารอาณาจักรฉิน อีกทั้งยังตัดคอแขวนไว้ที่กำแพงเมือง ทำให้ประชาชนรู้สึกหวาดกลัว”

“อาณาจักรฉินร้องเพียงครั้งเดียว กลับทำให้ทุกคนตะลึง ข้าว่าหลังจากอาณาจักรเยี่ยนถูกทำลายแน่นอน พวกเรารอดูได้เลย”