องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 939

ในยามค่ำคืน ที่จวนเจ้าเมือง ณ หัวถิง

บัดนี้จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนกำลังเดินไปมาอยู่รอบๆหลังประตู

หลิวเชียนเชียนพึมพำว่า “จากในจดหมาย ท่านอ๋องควรจะถึงคืนนี้สิ”

จ้าวจือหย่าเองก็รู้สึกร้อนใจ แต่ก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์

“อย่าร้อนใจไปเลยน้อง ท่านอ๋องไม่อยากจะเป็นที่สะดุดสายตาในการกลับมาครั้งนี้ ระหว่างทางจึงเดินทางช้ากว่าหน่อย หลายปีมานี้เรารอมาได้ รออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้า “ท่านพี่พูดถูก”

ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ จู่ๆประตูหลังก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนหันไปมองพร้อมกัน และเห็นว่าฉินเหยียนถือไม้เท้า สวมชุดสีขาวกำลังเดินเข้าไปมา

“ไม่พบกันเสียนานเลยนะ เหล่าเมียรักของข้า!”

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนพากันอึ้ง เมื่อเห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจนแล้วว่าคืออ๋องเหยียน ทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของฉินเหยียนทันที

“ท่านอ๋องเพคะ!”

ฉินเหยียนทิ้งไม้เท้าแล้วกอดหญิงงามทั้งสองเอาไว้ “เมียรักทั้งสองคิดถึงข้ารึไม่?”

หลิวเชียนเชียนพูดด้วยน้ำตาที่ดีใจว่า “ในที่สุดท่านอ๋องก็กลับมาแล้ว!”

จ้าวจือหย่าจับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของฉินเหยียนแล้วพูดอย่างปวดใจว่า “ท่านอ๋องเหนื่อยแย่เลยนะเพคะ”

ฉินเหยียนเช็ดน้ำตาให้ทั้งสองคนแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หลายปีที่ข้าไม่อยู่นี้ คงลำบากพวกเจ้าน่าดู”

หลิวเชียนเชียนส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า “ไม่เลยเพคะ การได้ทำเพื่อท่านอ๋องคือความโชคดีของหม่อมฉัน!”

จ้าวจือหย่าสงบสติอารมณ์แล้วรีบพูดว่า “มัวแต่ดีใจ ท่านอ๋องเดินทางมาคงจะเหน็ดเหนื่อย รีบเข้าไปพักผ่อนก่อนเถิด ได้เตรียมน้ำอุ่นๆไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ชำระกายเพื่อคลายความเหนื่อยล้าก่อนนะเพคะ”

ฉินเหยียนโอบเอวพวกนางไว้แล้วเดินเข้าไปด้านใน

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนช่วยกันปรนนิบัติฉินเหยียนในการอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอร้อนลอยขึ้นเต็มห้องไปหมด

ฉินเหยียนนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วหลับตาพักผ่อน หลายปีมานี้เขาเดินทางไปทั่ว ไม่ค่อยได้มีโอกาสพักผ่อนอย่างสงบเช่นนี้เลย แต่เมื่อพักผ่อนแล้วก็นึกถึงลูกสาวที่โชคร้าย ที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนคนนั้น

จ้าวจือหย่านวดไหล่ให้ฉินเหยียนแล้วพูดอย่างปวดใจไปด้วยว่า “ท่านอ๋องผอมไปนะเพคะ”

ฉินเหยียนเองก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องน่าเศร้าใจ จึงได้เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า

“เรื่องตามหาลูกสาวข้าจะหาวิธีอีกภายหลัง แล้วหลายปีมานี้หัวถิงพัฒนาเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวจือหย่าเช็ดน้ำตาแล้วตอบกลับว่า “ทุกอย่างพัฒนาไปตามแผน ประชากรในหัวถิงมีเกินหนึ่งล้านคนแล้ว รายได้รวมต่อปีก็สูงกว่าเซียนตูอย่างมาก สูงมากกว่าที่คาดเอาไว้ก่อนหน้านี้เพคะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าเบาๆ “ไม่เลว มีพวกเจ้าสองคนคอยดูแลหัวถิง ข้าเองก็วางใจ”

จ้าวจือหย่าพูดต่อว่า “หัวถิงไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่ฮ่องเต้หลู่จู่ๆก็สละบัลลังก์ให้ท่าน มีชาวเมืองอาณาจักรหลู่มากมายที่มากราบคำนับ แต่ท่านไม่อยู่ในจวน หม่อมฉันและเชียนเชียน รวมถึงเหล่าขุนนางในพระราชสำนักเล็ก จึงได้คิดหาวิธีถ่วงเวลาเอาไว้ โชคดีที่บัดนี้ท่านกลับมาแล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเราคงไม่รู้จะทำอย่างไรดี”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ที่ข้ากลับมาครั้งนี้ก็เพื่อคลี่คลายเรื่องนี้ อาณาจักรจะไร้ฮ่องเต้ไม่ได้ ตำแหน่งฮ่องเต้จะว่างเอาไว้ตลอดไปไม่ได้ ในเมื่อได้ถ่วงเวลาเอาไว้แล้ว พิธีบรมราชาภิเษกกำหนดในอีกสามวัน”

จ้าวจือหย่าพูดอย่างตะลึงเล็กน้อยว่า “ท่านอ๋องเพิ่งจะเสด็จกลับมา จะพักผ่อนเสียก่อนรึไม่?”

หลิวเชียนเชียนเองก็พูดสมทบว่า “นั่นสิเพคะท่านอ๋อง ชุดในพิธีบรมราชาภิเษกยังตัดไม่เสร็จ จะไม่ดูรายละเอียดโดยรวมก่อนรึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่แยแสว่า “ไม่จำเป็นต้องมีพิธีหยุมหยิมพวกนั้นหรอก ก็แค่พอเป็นพิธีเท่านั้น รายละเอียดข้าจะบอกกับพวกเจ้าเอง”

ว่าแล้วฉินเหยียนก็ยืนขึ้น จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนรีบเข้ามาเช็ดร่างกายให้เขา แล้วสวมชุดสะอาด