องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 940

เมื่อฉินเหยียนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็นั่งตรงหน้ากระจก จ้าวจือหย่าหวีผมให้เขา หลิวเชียนเชียนได้นำมีดโกนหนวดมาเพื่อเตรียมจะโกนหนวดให้เขา

“อย่าโกน!”

หลิวเชียนเชียนหยุดมือ แล้วถามอย่างไม่เข้าใจว่า

“หนวดของท่านอ๋องยาวมากแล้ว หากไม่โกนจะดูชรานะเพคะ”

ฉินเหยียนมองกระจกแล้วจับหนวดของตนเอง จากนั้นก็พูดอย่างพอใจว่า

“ต้องการให้ดูชราผ่านโลกมาโชกโชนนี่แหละ!”

จ้าวจือหย่าเองก็โน้มน้าวว่า “ในพิธีราชาภิเษกจะมีชาวเมืองมากมายเข้าเฝ้านะเพคะ โกนจะดีกว่ารึไม่?”

ฉินเหยียนยืนยันจะไม่โกน “พวกเจ้าไม่เข้าใจ หนวดเครานี้แสดงถึงเวลาที่ยาวนาน ห้ามโกน!”

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนทำอะไรไม่ได้ จึงเลิกโกนไป

ในขณะที่จัดการผมเล็กๆตรงหน้าผากจ้าวจือหย่าก็เดิมอ้อมไปมาอยู่เบื้องหน้าของฉินเหยียน กลิ่นหอมของหญิงสาวซึมซาบเข้าไปในหัวใจ ฉินเหยียนดึงจ้าวจือหย่าเข้ามากอดแล้วสูดกลิ่นกายหอมๆของนางอย่างตะกละ

ใบหน้าของจ้าวจือหย่าแดงขึ้นมาทันที นางพูดอย่างเขินอายว่า “ท่านอ๋องอย่าล้อเล่นสิเพคะ ใกล้จะเสร็จแล้วนะเพคะ”

ฉินเหยียนไม่สนใจหรอกนะ เขาอุ้มจ้าวจือหย่าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า

“ช่างมันสิ ทำเรื่องสำคัญดีกว่า!”

เมื่อเดินไปข้างที่นอนแล้วก็โยนจ้าวจือหย่าลงบนที่นอน

หลิวเชียนเชียนปล่อยผ้าม่านที่นอนลงอย่างรู้งาน แม้อ๋องเหยียนจะสมรสกับนางด้วย แต่อย่างไรตำแหน่งของนางก็ไม่เท่าท่านพี่จือหย่า นางย่อตัวแล้วจะเดินจากไป

“นี่ก็ดึกแล้ว ท่านอ๋องและท่านพี่พักผ่อนเถิด ข้าขอตัวก่อน”

ในขณะที่นางกำลังจะไป ฉินเหยียนก็ได้จับแขนของนางเอาไว้ “จะไปทำไมกัน มาด้วยกันเลย!”

เขาได้ดึงนางเข้ามาด้านในม่านทั้งที่ยังตั้งตัวไม่ได้

“ท่านอ๋องร้ายเกินไปแล้วเพคะ!”

เมื่อขาเตียงโยก การต่อสู้บนที่นอนสามคนได้เริ่มขึ้น

......

วันถัดมา

ฉินเหยียนนอนหลับจนตื่นสาย

จ้าวจือหย่าที่กำลังเตรียมอาหารเช้า เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนลุกขึ้นก็รีบเดินไปข้างที่นอน

“ท่านสามีตื่นแล้วรึ นอนหลับสบายดีรึไม่?”

ฉินเหยียนกอดเอวของนางแล้วพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “มีพวกเจ้าสองคนคอยปรนนิบัติข้า ต้องสบายอยู่แล้ว”

จ้าวจือหย่าหน้าแดงทันที นางทุบไหล่ของเขาเบาๆ “บ้า!”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ล้อเจ้าเล่นแล้ว แล้วเหตุใดจึงไม่พบหลิวเชียนเชียนล่ะ?”

จ้าวจือหย่าช่วนเปลี่ยนชุดให้แล้วพูดไปด้วยว่า “เชียนเชียนเริ่มไปเตรียมเรื่องพิธีราชาภิเษกตามคำสั่งแต่เช้าแล้วเพคะ ท่านอ๋องมีอะไรจะรับสั่งนางงั้นรึ?”

“เพคะ”

ไม่นาน หลิวเชียนเชียนก็ได้พาตัวแทนของอ๋องเหยียนมา

ในช่วงหลายปีมานี้ ตัวแทนได้เลียนแบบท่าทีของฉินเหยียนได้ดีมาก รูปลักษณ์เองก็มีความคล้ายคลึง เมื่อมองแวบแรกก็มีมาดของอ๋องเหยียนอยู่บ้างจริงๆ

แต่เมื่อได้อ๋องเหยียนตัวจริงและตัวปลอมได้พบกัน ก็ได้ทำให้เข้าใจถึงความแตกต่างอย่างชัดเจน

เมื่อตัวแทนได้เห็นอ๋องเหยียน แรงกดดันของอ๋องเหยียนก็ได้เข้าครอบงำหมด เขารู้สึกว่าตนเองเป็นราวกับตัวตลก รีบประสานมือคารวะคำนับว่า

“เข้าเฝ้าท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวพ่ะย่ะค่ะ ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์อายุยืนหมื่นปีหมื่น หมื่นปีพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนมองพิจารณาแล้วโบกมือว่า “ไม่ต้องมากพิธี จะว่าไปเจ้าแต่งตัวคล้ายข้าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย!”

ตัวแทนเสียวสันหลังวาบ เขารีบพูดว่า “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์คือผู้ที่สูงส่ง กระหม่อมเป็นเพียงคนธรรมดา จะเทียบกับท่านได้อย่างไร”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าคิดเช่นนี้ไม่ถูก ทุกคนล้วนมีจมูกหนึ่งตาสองข้างเหมือนกัน เหตุใดเจ้าจึงต้องดูถูกตนเองด้วยเล่า?”

ตัวแทนยิ่งรู้สึกละอาย เขารีบพูดว่า “ขอบพระทัยในการสั่งสอนของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์พ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนพูดให้บรรยากาศไม่ตึงเครียด “หลายปีมานี้เจ้าปลอมตัวเป็นข้าได้คล้ายคลึงอยู่บ้าง ได้ยินผู้คุมหอหลิวบอกว่าเจ้าทำงานไหวพริบดี ระหว่างนี้เจ้าก็เป็นตัวแทนข้าไปก่อน อีกสามวันให้หลังในวันพิธีราชาภิเษก เจ้าไปกับข้า เปิดเผยตัวตน ถือว่าได้บอกกล่าวกับเหล่าชาวเมืองด้วย”

การได้เดินทางไปด้วยกันกับท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เก้าดอกบัวนั้นถือเป็นข่าวดีอย่างมาก ตัวแทนรีบประสานมือคารวะพูดว่า

“ขอบพระทัยในความเมตตาของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อตัวแทนไปแล้ว ฉินเหยียนก็ได้มอบหมายรายละเอียดงานกับจ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนอีก เมื่อทั้งสองได้ยินแล้วก็ได้ไปปฏิบัติตามหน้าที่ของตน รอเพียงวันพิธีราชาภิเษก