องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 974

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนตามๆกัน

“เรือรบสามสิบจั้งรึ? จริงงั้นรึ?”

“เรือใหญ่มากขนาดนั้น จะมีคนต่อขึ้นมาได้จริงๆรึ?”

“ล้อเล่นรึไง? แค่มีคลื่นลมทะเลพัดมา เรือใหญ่เช่นนี้ก็ถล่มแล้ว”

ทุกคนแสดงสีหน้าประหลาดใจ ทุกคนในที่นี้ล้วนอยู่ในอุตสาหกรรมต่อเรือมาทั้งชีวิต รู้ว่ายิ่งเรือลำใหญ่จะเป็นอย่างไร เรือที่มีขนาดสามสิบจั้งขึ้นไปนั้น การทำให้มันลอยน้ำได้นั้นง่าย การจะเคลื่อนมันก็ไม่ยาก สิ่งที่ยากคือ ทะเลไม่ใช่กระแสน้ำนิ่ง เพียงแค่คลื่นเล็กน้อยก็อาจทำให้กลางเรือแตกหลายส่วนได้แล้ว

พวกเขาพยายามมาหลายรุ่นกว่าจะพัฒนาจนถึงสิบจั้งได้ บอกตรงๆว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่กล้ารับประกันว่าเรือของตนเองจะไม่เกิดแตกหักเมื่อเผชิญกับคลื่นทะเล

“หึ!” ทันใดนั้นเองก็มีชายชราที่นั่งอยู่ตำแหน่งหน้าสุดยิ้มอย่างดูถูก “ข้าว่าพวกเขาก็แค่เอาใจมวลชนเท่านั้น หลายปีมานี้อาณาจักรฉินราบรื่นมากเกินไป ควรจะมีปัญหาบ้างแล้ว!”

ชายชราตัวเล็กและผอม ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนไร้ความปรานี

“ตาเฒ่าจาง ที่กล่าวมานั้นมีเหตุผล คนพวกนี้มันพวกลอยชาย”

“ใช่แล้ว ข้าว่ากำลังทำเรื่องไร้สาระชัดๆ พวกเขาไม่มีทางสร้างเรือรบสามสิบจั้งได้หรอก ก็แค่ดีแต่เปลือก”

“เรือรบไม่ได้สร้างขึ้นมาได้ง่ายๆเหมือนพูดหรอกนะ”

“หึหึ ไม่ว่าพวกขาจะสร้างขึ้นมาได้หรือไม่ได้ ข้าว่าสุดท้ายจะต้องเปล่าประโยชน์ แล้วต้องมาขอคำสอนจากพวกเราแน่”

ทุกคนพากันถกเถียงไม่หยุดเกี่ยวกับการกระทำของอาณาจักรฉิน เห็นได้ชัดว่าดูถูกอย่างมาก

หวังจี้ตงถือน้ำชาแล้วฟังการถกเถียงของทุกคน ไม่ได้รบกวนอะไร

ทันใดนั้นเองชายชราแซ่จางคนนั้นก็มองหวังจี้ตงแล้วยิ้มพูดว่า

“เถ้าแก่หวัง เจ้าเชิญพวกข้ามา เจ้าลองพูดความเห็นในเรื่องนี้หน่อยสิ”

หวังจี้ตงได้ยินดังนั้นก็วางแก้วชาลงแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า

“ในเมื่อเถ้าแก่จางอยากจะฟังข้าพูด เช่นนั้นข้าก็ต้องพูดอยู่แล้ว อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินผู้นี้สติมีปัญหา คงไม่ได้อยากจะสร้างกองเรืออะไรหรอก ก็แค่สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาอยากมีชื่อเสียงเท่านั้น”

ชายชราแซ่จางพยักหน้าพูดว่า “อืม พวกข้าเองก็คิดเช่นนั้น”

“แต่ว่ามีอยู่อย่างที่เราต้องทำให้ชัดเจน คือในกลุ่มของเรา มีใครที่ไม่เป็นหนึ่งเดียวกับเรา” หวังจี้ตงกวาดตามองรอบๆ แววตาชั่วร้าย

“ตัวอย่างเช่นเจ้าเสิ่นเฟยนั่น ตอนที่พวกข้าไปตามเชิญของอาณาจักรฉิน อ๋องเหยียนได้เสนอราคาสูงเพื่อซื้อเราทั้งหกแห่ง พวกข้ายืนยันจะไม่ยอม อย่างไรเราต้องรับผิดชอบต่อคนอื่นๆในอุตสาหกรรมนี้ด้วย”

“ใช่ ไม่เพียงแต่จะต้องห้ามการกระทำที่เห็นแก่ตัวเท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เราต้องหาวิธีลงโทษคนเห็นแก่ตัวเช่นนี้”

“ข้าเสนอให้พวกเราทุกคนไปพังทลายอู่ต่อเรือของเขา จะแย่งคนงาน หรือแย่งผู้จัดหาวัสดุให้เขาก็ดี แย่งลูกค้า เราจะต้องทำให้อู่ต่อเรือของเขาจบเห่ ข้าไม่เชื่อหรอกนะว่าอาณาจักรฉินจะซื้ออู่ต่อเรือที่ใกล้จะล้มละลายเช่นนั้น!”

“ใช่ พวกเรามีจำนวนคนมากมายที่จะร่วมมือกัน ยังจะกลัวว่าจะจัดการเสิ่นเฟยไม่ได้อีกรึ?”

เหล่านักค้าขายรีบพากันออกความเห็นของตนเองกันอย่างดุเดือด

เมื่อหวังจี้ตงเห็นดังนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า

“ดี ในเมื่อทุกคนมีความเห็นเดียวกัน เช่นนั้นเราก็ไปทำให้อู่ต่อเรือของเสิ่นเฟยฉาวโฉ่ซะ ถึงตอนนั้นหากอาณาจักรฉินอยากจะสร้างกองเรือ ก็ต้องมาขอร้องพวกเราอยู่ดี! ถึงตอนนั้นจริงๆแล้วเรามาทำเงินไปด้วยกัน!”

“ฮ่าๆ......พูดได้ดี!”

ทุกคนพากันพูดสมทบแล้วหัวเราะเสียงดัง

ทันใดนั้นเองก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมาแล้วพูดว่า

“เถ้าแก่หวัง ในเมื่อเจ้าเป็นผู้เสนอเรื่องนี้ออกมา เช่นนั้นเจ้าเป็นผู้นำเรื่องเถิด เพียงแค่บอกมาว่าต้องทำอย่างไร พวกข้าทุกคนจะทำตามเจ้า”