องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 989

เสิ่นเฟยพยักหน้าอย่างอารมณ์ดีและพูดว่า

“ชื่อเสียงชองจางฝูนั้นไม่เลว เขาเป็นคนน่าเชื่อถือในการทำธุรกิจ ในเมื่อเขาบอกว่าอย่าช้าที่สุดคือวันมะรืน ข้าเกรงว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะมีไม้ส่งเข้ามาให้แล้ว”

“เจ้ากลับไปแจ้งคนงานให้กลับมาทำงาน และไปที่ท่าเรือเพื่อเอาของ ข้าจะจ่ายค่าแรงสองเท่า”

เสิ่นเฟยไม่สนใจเรื่องนี้มากเท่าไร ในตอนนี้เงินไม่ใช่เรื่องสำคัญของเขา

“ขอรับ”

อาจารย์หลี่ขานรับ และวิ่งจากไปทันที

...

ตอนกลางคืน ฉินเหยียนและกลุ่มของเขาลงมาจากรถ มองไปที่กำแพงเมืองสูงที่อยู่ไม่ไกล ในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“อ๋องเหยียน ด้านหน้าเป็นอำเภอเมืองหัวถิงแล้วเพคะ”

หยางจิ่นซิ่วรายงาน

“อืม”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม

“เส้นทางที่เหลือพวกเราเดินเท้ากันเถิด ข้าไม่อยากเดินเข้าเมืองแล้วต้องให้คนมาคอยคุกเข่าคำนับข้า”

“เพคะ อ๋องเหยียน” หยางจิ่นซิ่วตอบรับอย่างรวดเร็ว

“ไปกันเถิด”

ฉินเหยียนทักทายทุกคนและเดินไปยังประตูเมือง

มีเพียงหลิวเชียนเชียนเท่านั้นที่แยกจากกลุ่มไปจัดการเรื่องของตัวเอง

เมื่อนางมายังหัวถิง นางมีเรื่องของสำนักเฉาที่ต้องจัดการ หากจัดการเรื่องนี้เสร็จสิ้น จะได้มีเวลาอยู่กับอ๋องเหยียนมากขึ้น

ไม่นาน ทั้งกลุ่มก็เดินมาถึงประตูเมือง

ฉินเหยียนนำทางทุกคนมาที่ประตูเมืองและได้เจอกับทหารยาม หลังจากเจรจากันอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เข้าไปในเมืองได้สำเร็จ

หลังจากเข้าไปในเมือง ทุกคนก็เริ่มหาโรงเตี๊ยมเพื่อปักหลัก อย่างไรก็ตามการเดินทางที่เหนื่อยยากในวันนี้ แม้ว่าเขาต้องการชมโรงต่อเรือเสิ่นซื่อ แต่พวกเขาก็ต้องการพักผ่อน

ฉินเหยียนไม่ได้บอกให้เสิ่นเฟยรู้เกี่ยวกับความคิดของเขา ประการแรก เพราะต่างคนต่างยุ่ง ประการที่สองเขามาถึงที่นี่แล้ว เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อน พักผ่อนให้ร่างกายฟื้นตัวก่อนแล้วค่อยไปตรวจสอบก็ยังทัน ดีกว่าถามไปถามมา ได้แต่เรื่องไร้สาระ

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ท้องฟ้ามืดสนิท จ้างจือหย่าดูแลฉินเหยียนตอนอาบน้ำ เขากำลังมีความสุขกับหญิงงามข้างกาย แต่กลับถูกหยางจิ่นซิ่วขัดจังหวะ

“อ๋องเหยียน นายหญิงหลิวมีเรื่องรายงานให้ทราบเพคะ”

“รายงานด่วนเรื่องอะไรกัน? ฉินเหยียนเลิกคิ้ว

“นายหญิงหลิวส่งจดหมายลับมา แจ้งว่าตอนที่นางเข้าไปจัดการกับสำนักเฉาในพื้นที่ นางได้ยินคนพูดถึงเรื่องโรงต่อเรือเสิ่นซื่อมาอย่างหนาหู นางจึงคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญ จึงรีบรายงานให้อ๋องเหยียนทราบเพคะ!”

“เอ๋? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโรงต่อเรือเสิ่นเฟยอย่างนั้นหรือ? ถึงได้รีบร้อนเช่นนี้?”

จ้าวจือหย่าอดไม่ได้ที่จะบ่น

หยางจิ่นซิ่วขมวดคิ้วแน่นครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“อ๋องเหยียน จะให้คนของเราไปเตือนพวกเขาหรือไม่เพคะ?”

“ไม่ต้อง อาณาจักรฉินทุรกิจอย่างยุติธรรมมาโดยตลอด นั่นเป็นเพราะว่าอาณาจักรฉินของพวกเรามีความยุติธรรม นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคนจำนวนมากถึงเต็มใจเข้าร่วมทำธุรกิจด้วย ถ้าข้าส่งคนไปเตือน ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ขากเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”

ฉินเหยียนส่ายหน้า คิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“เอาเช่นนี้เสียแล้วกัน หูหนิว เจ้าเรียกพี่เจ็ดมาที่นี่ ให้มาเจรจากับข้า.. ช่างเถิด ข้าไปเองเสียดีกว่า”

ฉินเหยียนยืนขึ้น สวมรองเท้าเดินออกไป

ในไม่ช้า ฉินเหยียนมาที่ประตูห้องของฉินอวี่และเคาะประตู

หลังจากนั้นไม่นานประตูถูกเปิดออก ฉินอวี่ประหลาดใจเมื่อเห็นฉินเหยียน เขาถามออกไปว่า

“น้องสิบสี่ ดึกขนาดนี้แล้วมีเรื่องอันใดหรือ?”

“เรื่องใหญ่ไม่น้อย พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“ได้ เจ้าเข้ามาก่อนเถิด”

ทั้งสองนั่งลง ฉินเหยียนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังอย่างรวบรัด ฉินอวี่โกรธมากในทันที