องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 994

ได้ยินหวังจี้ตงพูดจบ บรรดาคนในห้องต่างแสดงสีหน้าพอใจ

“เหอเหอ หากเป็นเช่นนี้ เจ้าเสิ่นเฟยคนกระจอกนั่นจะเอาอะไรมาสู้กับพวกเรา!”

“ใช่น่ะสิ ครั้งนี้เขาหมดทางสู้แน่!”

“ไม่เพียงแต่หมดทางสู้เท่านั้น มันจะต้องได้เห็นอู่ต่อเรือของตัวเองล่มสลายกับตาตัวเอง!”

ยิ่งพวกเขาพูดมากเท่าไร ก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น

หวังจี้ตงยิ้มเล็กน้อย จากนั้นยื่นมือออกไปบอกให้ทุกคนเงียบ หลังจากคนอื่นเงียบแล้ว เขาก็พูดต่อว่า

“แต่เรื่องนี้ ยงต้องให้พวกเจ้าทุกคนให้ความร่วมมือ หากต้องการให้ท่าเรือในอาณาจักรอู๋ร่วมมือกัน พวกเราต้องเตรียมเงิน เงินจำนวนนี้คงไม่มีทางให้ข้าออกคนเดียวหรอกใช่หรือไม่?”

หลังจากได้ยินคำพูดของหวังจี้ตง ทุกคนตอบกลับทันที

“เถ้าแก่หวังไม่ต้องกังวล เงินจำนวนนี้ พวกเราช่วยเจ้าออกแน่นอน!”

“ใช้ เงินจำนวนนี้ พวกเราทุกคนช่วยกันในจำนวนเท่าๆ กัน คงไม่ใช่เงินจำนวนมากอะไรหรอก”

“เหอเหอ ธุรกิจที่ทำเงินได้มากขนาดนี้ ใครบ้างไม่อยากทำเล่า!”

ทุกคนต่างเห็นด้วยและดูมีความสุขที่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องดังกล่าว

หวังจี้ตงพยักหน้า จากนั่นสั่งลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขา

“ไปคิดหาวิธีมา ไม่ว่าจะต้องใช้นกพิราบส่งจดหมายหรือให้คนส่งข่าว ต้องใช้วิธีการที่เร็วที่สุด เพื่อให้ท่าเรืออาณาจักรอู๋ช่วยพวกเราจัดการกับเสิ่นเฟย!”

“ขอรับ”

ลูกน้องคนนั้นพยักหน้า

หลังจากสั่งงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว หวังจี้ตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ เรื่องนี้ขอให้ทุกคนรีบไปจัดการ สำหรับเสิ่นเฟยและอาณาจักรฉิน ข้าเชื่อว่าพวกมันไม่ใช่คนโง่ และจะต้องมีมาตรการตอบกลับในเร็วๆ นี้แน่ อีกอย่างท่าเรืออาณาจักรอู๋ก็ไม่ใช่คนโง่ เขาต้องช่วยพวกเราจัดการคนที่ทำผิดกฎอย่างแน่นอน เช่นนั้นพวกเราต้องรีบจัดการโดยเร็วที่สุด”

“ไม่ต้องกังวลเถ้าแก่หวัง พวกเราจะทำให้เต็มที่!”

ทุกคนให้คำสัญญา

หวังจี้ตงพยักหน้า จากนั้นโบกมือพร้อมพูดว่า

“เอาล่ะ เช่นนั้นเรื่องนี้จัดการตามที่พวกเราคุยกันไว้ แยกย้ายได้!”

หลังจากที่ทุกคนจากไป หวังจี้ตงก็หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่อาจรู้ได้ว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่

...

ในเวลาเดียวกัน เสิ่นเฟยยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หลังจากวันวุ่นวายได้ผ่านไป ไม้จำนวนมากถูกส่งกลับไปยังโรงต่อเรือ ทำให้เขาโล่งใจได้อีกเปราะหนึ่ง

จางฝูเองก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง เช้าวันรุ่งขึ้น ไม้ทั้งหมดถูกส่งมายังท่าเรือ เพื่อรอให้มีคนเข้ามาขนย้ายไป

คาดว่าเขาจะยุ่งอย่างนี้ไปอีกห้าหรือหกวัน

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” เสิ่นเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่าวันนี้หัวหน้าเฝิงดูผิดปกติเล็กน้อย

หัวหน้าเฝิงหัวเราะเหอเหอ แสดงสีหน้าขี้โกงและอธิบายช้า”

“เถ้าแก่เสิ่น ความจริงแล้วเมื่อเช้านี้มีคนกลุ่มหนึ่งต้องการใช้พื้นที่ท่าเรือนี้ เขาให้ราคาสูงกว่าที่เจ้าให้ พวกเขายินดีจ่ายเงินห้าหมื่นเหรียญให้ข้า หากเจ้าจ่ายไหว เจ้าก็ใช้ท่าเรือนี้ต่อไปได้”

“ถ้าเจ้าคิดว่าแพงเกินไป เช่นนั้นเจ้าต้องยกท่าเรือให้ข้าและจัดการให้เรียบร้อยภายในครึ่งชั่วโมง”

เสิ่นเฟยเบิกตากว้างในทันที

ห้าหมื่นเหรียญ? โลภมากเกินไปแล้ว

“ว่าอย่างไร? เถ้าแก่เสิ่น หากเจ้าตกลงข้าจะได้ไปปฏิเสธเขา เจ้าใช้ท่าเรือนี้ต่อได้” เมื่อเห็นเสิ่นเฟยไม่พูด หัวหน้าเฝิงก็กดดันเขาต่อ

เสิ่นเฟยขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงต่ำ

“หัวหน้าเฝิง เจ้าทำเช่นนี้ไม่ใจร้ายกันเกินไปหน่อยหรือ?”

หัวหน้าเฝิงส่ายหน้า ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“เกินไปหรือ? เถ้าแก่เสิ่น ข้าเป็นพ่อค้าทำธุรกิจ ในการทำธุรกิจจะสนใจแต่คนที่ให้ราคาสูงเท่านั้น หากเจ้าทำธุรกิจโดยยึดหลักศีลธรรม เช่นนั้นธุรกิจเจ้าก็จะอยู่ต่อไปได้ไม่นาน!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาหันไปมองลูกน้องที่อยู่ข้างๆ เขา แล้วสั่งว่า

“พวกเจ้าคิดว่าที่ข้าพูดนั้นมีเหตุผลหรือไม่?”