องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 993

คนเหล่านี้ทำงานหนักที่ท่าเรือเพื่อหาเลี้ยงชีพมาเป็นเวลานาน โดยปกติแล้วไม่มีทางได้รับค่าข้างที่สูงถึงขนาดนี้ อีกทั้งเรื่องเลี้ยงอาหารยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีแน่นอน

กลุ่มคนงานเริ่มตื่นเต้น

เมื่อเสิ่นเฟยได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกของคนงาน พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าเขา แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงพ่อค้าคนหนึ่ง แต่โรงต่อเรือเสิ่นซื่อเป็นของเขา เขาไม่เคยดูแลลูกน้องไม่ดี

มิฉะนั้นเขาที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรอู๋ ไม่มีทางที่คนในอาณาจักรจะไม่เคยได้ยินเรื่องของเขา ไม่มีทางที่โรงต่อเรือจะเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ในสถานที่สิ้นหวังอย่างอาณาจักรหลู่ยังคงล่าหาคนผิด มีเพียงคนเดียวที่ถูกเลือกให้โดนหักหลัง

“สมแล้วที่เป็นเถ้าแก่เสิ่น เขาไม่ใช่คนที่พูดมากกับลูกน้อง”

“ใช่ ช่างน่าเสียดาย พวกเราไม่ได้มีชีวิตที่ดีขนาดนั้น โชคก็ไม่ดีด้วย”

“เฮ้อ หากมีโอกาส ใครจะอยากอยู่กับเถ้าแก่เสิ่นเล่า?”

“ใช่ ช่างมันเถอะๆ ทำงานก่อนเถิด ทำให้ให้เสร็จ พวกเราจะได้หาอะไรมารองท้อง”

ชายสูงอายุมีกล้ามตบไม้ที่อยู่บนไหล่เขาแล้วถอนหายใจ

เสิ่นเฟยไม่รู้เลยว่าคนอื่นมีความเห็นต่อเขาอย่างไร เขาในตอนนี้นั่งอยู่บนพื้นโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเอง กำลังนั่งกินซาลาเปากับคนงานคนอื่นๆ”

...

ในเวลาเดียวกัน บ้านตระกูลหวังที่อยู่ไกลจากอาณาจักรอู๋

หวังจี้ตงรีบรียกคณะกรรมการกรมการขนส่งทุกคนให้เข้ามาพบ

“เถ้าแก่หวัง เจ้ารีบร้อนขนาดนี้มีเรื่องด่วนอะไรหรือ?”

มีคนขมวดคิ้วถาม

“อืม มีเรื่องที่ข้าอยากบอกพวกเจ้า แต่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเรามานั่งคุยกันก่อนเถิด”

หวังจี้ตงพยักหน้า และเดินนำพาคนอีกสองสามคนไปยังห้องโถงและนั่งลงทันที

เขาจัดโต๊ะเก้าอี้ไว้เรียบร้อยแล้ว โบกมือให้ทุกคนนั่งลงแล้วพูดเสียงเข้ม

“ข้าเพิ่งได้ข่าว เสิ่นเฟย เจ้าตัวปัญหาคนนั้น ไม่รู้ว่าไปรู้จักมักจี่กับจางฝูได้อย่างไร จางฝูให้สัญญากับเขาว่าจะส่งมอบไม้จำนวนสองร้อยตันให้เขาในเช้านี้!”

“หืม!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนอ้าปากค้างพร้อมกันและมีสีหน้าประหลาดใจ

ส่งไม้จำนวนสองร้อยตันภายในหนึ่งวัน เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

หวังจี้ตงส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อยและพูดต่อ

“จางฝู เขาทำธุรกิจค้าไม้ที่อาณาจักรฉู่ ไม่คิดว่าครั้งนี้จะเดินทางมายังอาณาจักรอู๋ ในตอนแรกข้าเองก็กลัวว่าเสิ่นเฟยจะติดต่อกับจางฝู เขาจึงส่งคนไปติดต่อเขาหลายต่อหลายครั้ง ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะติดต่อกันจริงๆ!”

“เสิ่นเฟยกับจางฝูร่วมมือกัน จะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ของเราในอนาคต!” มีคนพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

หวังจี้ตงโบกมือแล้วพูดอย่างใจเย็น

“นี่ไมใช่เรื่องในอนาคตอีกต่อไป ในสายตาข้าตอนนี้ เรื่องนี้เร่งด่วนอย่างมาก พวกเราลงทุนลงแรงไปมากมายเพื่อให้โรงต่อเรือเสิ่นซื่อตกที่นั่งลำบาก ผลที่ตามมาคือการที่พวกเราทำไปทั้งหมดกลับสูญเปล่า!”

“ถูกต้อง ตอนนี้เสิ่นเฟยต้องส่งคนมารอของแล้วเป็นแน่!”

ทุกคนต่างพูดคุยกันไปมา

หวังจี้ตงหรี่ตา ในสายตาเขามีความร้ายกาจซ่อนอยู่ เขาพูดขึ้นมาว่า

“ข้ามีแผน แต่ไม่แน่ใจว่าพวกเจ้าอยากลองดูหรือไม่?”

“แผนอะไรรึ?”

“บอกข้ามา”

หวังจี้ตงสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ในเมื่อจางฝูคิดอยากจะส่งไม้จากเยี่ยนเป่ยมายังอาณาจักรอู๋ ขนส่งทางรถไม่ใช่วิธีที่เขาเลือกอย่างแน่นอน เขาจะต้องใช้ขนส่งทางน้ำ ต้องทำให้สินค้าของเขาไม่มีทางมาเทียบท่าเรือได้!”

ทันใดนั้นทุกคนต่างพยักหน้าอย่างเข้าใจและพูดขึ้นมาว่า

“เป็นความคิดที่ดีมาก! คนบนท่าสนใจแต่เรื่องเงิน พวกเราหยุดเขาได้แน่ๆ!”

หวังจี้ตงพยักหน้าแล้วพูดว่า

“อืม ไม้ของจางฝูต้องผ่านอาณาจักรฉู่ก่อนที่จะถึงอาณาจักรอู๋ จากนั้นมาถึงท่าเรือที่อาณาจักรอู๋ ตอนนี้พวกเราช้ากว่าเขาไปหนึ่งก้าว หากคิดจะหยุดเขา ทำได้แค่ยึดไม้ที่ท่าเรือเท่านั้น”

“หาทางโน้มน้าวท่าเรืออาณาจักรอู๋ไม่ให้เรือของจางฝูเข้ามา ขอแค่ยึดเวลาได้สักสองวัน โรงต่อเรือเสิ่นเฟยต้องย่อยยับแน่!”