องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 992

หลังจากรอได้ประมาณสิบห้านาที มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาถามเขา

“ไม่ทราบว่าท่านคือเถ้าแก่เสิ่นหรือไม่?”

เสิ่นเฟยเหลือบมองอีกฝ่าย พยักหน้าและตอบกลับอย่างสงสัย

“ใช่!”

ชายวัยกลางคนคนนั้นยิ้มในทันที

“ในที่สุดก็เจอท่านเสียที”

เสิ่นเฟยมองไปที่ท่าทีของชายวัยกลางคน เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“มีเรื่องอันใดหรือ?”

“คือเรื่องเป็นอย่างนี้”

ชายวัยกลางคนพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ข้าเป็นคนของเถ้าแก่จาง เขาให้ข้ามาส่งไม้ให้ถึงมือท่าน เรือมาถึงด้านหน้านี้แล้ว ท่านลองดูเสียว่าเราจะจัดการสินค้าอย่างไรดี?”

“มาถึงแล้วหรือ?”

สีหน้าเสิ่นเฟยเต็มไปด้วยความสุข ไม้ส่งมาไวมากเลยทีเดียว

เขารีบสั่งว่า

“รีบนำเรือมาจอดที่นี่ ข้าได้เช่าพื้นที่นี้เอาแล้ว ไม่ต้องต่อแถวรอแล้ว พวกเจ้ารีบปล่อยเรือมาที่ท่านี้ได้เลย!”

เถ้าแก่จางจัดการได้ดีมาก สินค้ามาส่งถึงเขาได้ในระยะเวลาอันสั้น

ชายวัยกลางคนคนนั้นพยักหน้า วิ่งไปเรียกคนของเขาทันที

ในไม่ช้า เรือบรรทุกไม้ก็มาเทียบที่ท่าเรือ

เมื่ออาจารย์หลี่เห็น เขารีบเรียกช่างให้มารับไม้ไปทันที

“พวกเจ้าอย่ามั่วแต่ยืนอึ้งอยู่เลย รีบไปขนไม้เถิด!”

อาจารย์หลี่โบกมือให้ช่างและพูดอย่างตื่นเต้น

เสิ่นเฟยทำหน้าที่ตรวจสอบไม้ทุกชิ้นเพื่อดูว่าตรงตามมาตรฐานหรือไม่

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาตระหนักได้ว่าการขนย้ายของดำเนินการช้ามาก

เขามีคนงานแค่สิบคนกับไม้สองร้อยกว่าตัน หากต้องขนไปที่โรงต่อเรือ เขาจะขนไปได้อย่างไรกัน?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เสิ่นเฟยลากตัวหัวหน้าหลี่มาทันที

“เจ้าไปหาคนงานที่ต้องการทำงานมาให้ข้า หามาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ค่าแรงข้าจะให้มากกว่าคนอื่นยี่สิบเปอร์เซ็นต์พวกเราต้องรีบขนไม้ให้ไวที่สุด”

หลังจากใช้เงินไปจำนวนมาก ตอนนี้เสิ่นเฟยยอมใช้วิธีนี้

อาจารย์หลี่อึ้งและพูดอย่างลังเล

“เถ้าแก่เสิ่น หากทำเช่นนี้เราไม่ขาดทุนตายเลยหรือ? การขนส่งครั้งนี้ใช้เงินไปมากแล้วนะขอรับ”

เสิ่นเฟยส่ายหน้าและตอบกลับว่า

“ไม่ต้องกังวล เจ้าทำตามที่ข้าแนะนำก็พอ!”

“ขอรับ ข้าจะไปหาคนงานมาเพิ่มเดี๋ยวนี้!”

อาจารย์หลี่พยักหน้า ในเมื่อเสิ่นเฟยพูดเช่นนี้ เขาก็ทำได้แค่ต้องทำตาม

อีกอย่างท่าเรือนี้ มีหลายคนงานต้องการค่าจ้างรายวันอยู่แล้ว

“เถ้าแก่เสิ่น... นี่ท่าน... ดูแลพวกเขาดีเกินไปแล้วหรือเปล่า?”

อาจารย์หลี่มองเงินปึกหนึ่งในมือ กลืนน้ำลายลงคอและถามอย่างลังเล

เสิ่นเฟยยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ข้าจ้างพวกเขาให้มาช่วย จะไม่ให้ข้าดูแลพวกเขาอย่างดีได้อย่างไร? อีกอย่าง พวกเขาทำงานหนักขนาดนี้ ต้องให้พวกเขากินให้อิ่มสิถึงจะถูก!”

อาจารย์หลี่เคาะลิ้น เถ้าแก่เสิ่นช่างเป็นคนดีเสียจริง!

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่าเสิ่นเฟยมีความกล้าหาญ เขาจึงยิ้มและพูดว่า

“ได้ขอรับ ข้าจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้”

“เจ้าไปเถิด!”

เสิ่นเฟยโบกมือให้เขารีบไป หันหน้ากลับมาดูคนงานที่กำลังขนย้ายไม้

ไม่นานอาจารย์หลี่ก็กลับมาพร้อมกับเกวียนที่เต็มไปด้วยซาลาเปาร้อนๆ และกาน้ำชา

หลังจากที่อาจารย์หลี่หยุดลากเกวียน เขาก็ยืนขึ้นบนเก้าอี้อีกครั้ง ใช้มือเคาะกะละมังแล้วตะโกนออกไปว่า

“ทุกคนหยุดพักก่อน รีบมาหาอะไรกินเถิด เถ้าแก่เสิ่นบอกว่าช่วงบ่ายอาจจะร้อน พวกเรามาพักผ่อนกันสักเล็กน้อยและค่อยเริ่มขนต่อช่วงบ่าย!”

ทันทีที่อาจารย์หลี่ตะโกนออกไป คนที่กำลังขนไม้ต่างพากันหยุดในทันที หันหน้ามาทางเขา สายตาพลันเป็นประกาย

“อาหารหรือ? เรื่องจริงใช่หรือไม่?”

“เถ้าแก่เสิ่นใจดีมาก เขาให้พวกเราไปกินข้าว!”

“บ้าจริง ข้าทำงานหาเงินมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอเถ้าแก่ใจดีขนาดนี้”