องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 991

“ทุกคนต่างรอกันทั้งนั้น ข้าคิดว่าเถ้าแก่เสิ่นคงเข้าใจดี เจ้าไม่ได้ต่อแถวด้วยซ้ำ หากข้าให้เจ้าเข้าไปก่อน เช่นนั้นธุรกิจข้าจะเป็นอย่างไรต่อไปเล่า?”

เสิ่นเฟยขมวดคิ้วขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คาดคิดว่าจะยุ่งยากขนาดนี้

เขาต้องรออีกนานแค่ไหนกัน?

ถ้าพรุ่งนี้อู่ต่อเรือยังไม่เริ่มทำงาน จะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นกับเขาได้

ดังนั้นตอนนี้เขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำต้องทำตาม อีกทั้งพยายามตีสนิทกับหัวหน้าเฝิง

“นี่ หัวหน้าเฝิง ข้ากำลังลำบาก ช่วยข้าหน่อยไม่ได้หรือ เอาอย่างนี้ข้าจะไม่ให้ความช่วยเหลือของเจ้าต้องสูญเปล่า เจ้าบอกราคามาช่วยให้ข้าสะดวกขึ้นหน่อยได้หรือไม่ เจ้าเองก็รุ้ดีว่าข้าเองก็ไม่ได้ง่าย”

“เหอเหอ”

หัวหน้าเฝิงยิ้มและโบกมือ

“เถ้าแก่เสิ่น เราสองคนเป็นอะไรกัน มาพูดเรื่องเงินให้เสียความรู้สึกกันทำไมเล่า”

เสิ่นเฟยรู้สึกหนาวขึ้นมา พูดไปหลายอย่างแล้ว แต่กลับยังไม่ต้องการเงิน แปลกมาเลยทีเดียว

เขาไอแห้งๆ แล้วพูดต่อ

“หัวหน้าเฝิง เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจ เจ้าแค่แอบให้พื้นที่ข้าเงียบๆ ข้าจะไม่บอกคนอื่นว่าข้าแอบใช้ทางลัด”

เขารู้ดีว่าหัวหน้าเฝิงคนนี้ต้องอยากได้สิทธิพิเศษแน่ๆ

ตามที่คาดเอาไว้ เมื่อได้ยินคำพูดของเสิ่นเฟย สีหน้าของหัวหน้าเฝิงกลับเปล่งประกายความดีใจออกมา แต่แล้วเขากลับถอนหายใจและส่ายหน้า พร้อมกับพูดออกมาอย่างทุกข์ใจ

“ไอหย่า ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก เถ้าแก่เสิ่น ข้าบอกตามตรง น้าคนที่สามของข้าเพิ่งคลอดลูก บังเอิญว่าต้องการใช้เงินอยู่พอดี เห็นว่าเป็นเถ้าแก่เสิ่นนะขอรับ ข้าถึงจัดการให้ หากเป็นคนอื่นข้าไม่ทำให้หรอกนะ”

หน้าของเสิ่นเฟยกระตุกไปเล็กน้อย เขาแอบสาปแช่งจิ้งจอกตรงหน้าในใจ แต่ยังคงอดทนและตอบกลับไปว่า

“หัวหน้าเฝิง พวกเราต้องเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เจ้ามีเงื่อนไขใดเล่า รีบเสนอข้ามา”

เขาไม่กลัวหัวหน้าเฝิงจะขออะไรใหญ่โต เพราะเขาเองก็มีต้นไม้ใหญ่อย่างอาณาจักรฉินให้พึ่งพา สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้เขาต้องรักษาผลประโยชน์ของตัวเองก่อน

เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฟยมีสีหน้ามีความสุขมากเขาชี้ไปตรงพื้นที่โล่งๆ ข้างๆท่าเรือแล้วพูดขึ้นว่า

“พื้นที่ตรงนั้นค่อนข้างกว้าง ไม่ทราบว่าพอได้หรือไม่?”

เสิ่นเฟยมองตามไปที่หัวหน้าเฝิงชี้ พบว่าพื้นที่ตรงนั้นว่างเปล่า เหมือนกำลังสร้างแท่นสูง มีกองไม้วางอยู่รอบๆ แม้ว่าจะดูรกเล็กน้อย แต่เรือน่าจะเข้ามาได้

อีกอย่างก็แค่ย้ายสินค้า รกไปนิดหน่อยก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมาก

“ได้ ข้าจะขอใช้หนึ่งวัน บอกมาเลยว่าเจ้าต้องการเท่าไร?”

เสิ่นเฟยกัดฟันถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ

“หนึ่งวัน หนึ่งหมื่นเหรียญ”

หัวหน้าเฝิงเรียกร้องมากเกินไป หนึ่งหมื่นเหรียญ ตำแหน่งของท่าเรือนี้ไม่ได้พิเศษอะไร แถมยังโทรมมาก เห็นได้ชัดว่าเขาแค่ลองเสนอราคานี้มาเฉยๆ หนึ่งหมื่นเหรียญนี่มันเป็นการขู่กรรโชกชัดๆ!

แต่ปัญหาตอนนี้ เสิ่นเฟยเลือกได้หรือ? เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นี่ถือว่าไม่คุ้ม

หัวหน้าเฝิงยืนอยู่ที่นั่นจ้องไปที่เสิ่นเฟยและถามออกไปว่า “ไหนเงินรึ?”

เสิ่นเฟยหยิบเงินหนึ่งหมื่นเหรียญออกมาจากกระเป๋าอย่างยากเย็น ยื่นให้แล้วพูดว่า

“นี่เงินของเจ้า ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม!”

หัวหน้าเฝิงเอื้อมมืออกไปหยิบเงิน หลังจากตรวจสอบแล้วว่าจำนวนเงินถูกต้อง เขาก็เก็บใส่ในกระเป๋าและพูดว่า

“เรียบร้อย ก่อนวันพรุ่งนี้ ท่าเรือหมายเลขเจ็ดให้เถ้าแก่เสิ่นลงของ!”

“ขอบคุณมาก”

“ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องเกรงใจ เถ้าแก่เสิ่นเดินทางปลอดภัย”

เสิ่นเฟยหันหลังกลับ แต่เขากลับรู้สึกโกรธในใจเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าและสาปแช่งด้วยความโกรธ

“ไอ้คนสารเลว ขึ้นราคาหน้าด้านๆ ร้ายกาจที่สุด!”

ตอนนี้เขาถูกต้อนให้จนมุม มิฉะนั้น ด้วยนิสัยของเขา เขาไม่มีทางทำเช่นนี้อย่างแน่นอน มิหนำซ้ำอาจจะด่าออกไปแล้ว เรื่องแบบนี้หากเรื่องนี้ถูกเล่าต่อ คงไม่ใช่เรื่อน่าฟังเท่าไหร่

อย่างไรก็ตาม เสิ่นเฟยรู้ดีว่าเงินจำนวนนี้ต้องถูกใช้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้คนงานของเขาจะต้องมารอ ทำให้เสียเวลาไปอีกวันอีก สำหรับเขาแล้ว ยิ่งเสียเวลามากเท่าไหร่ ยิ่งไม่ใช่เรื่องดี

เขาเดินหน้าตรงไปยังท่าเรือ ระหว่าทางมีคนทักทายเขาทีละคน น่าเสียดาที่เสิ่นเฟยไม่มีเวลาสนใจและขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย

เสิ่นเฟยพาคนของเขามารอที่ท่าเรือหมายเลขเจ็ด