ผมคือหมอเทวดา นิยาย บท 7

ลั่วอู๋ฉางเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต อดกลั้นไม่ลงมือ ข่มความโมโหไว้แล้วพูดขึ้น “แม่ ต้องทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ?”

“ขากถุย! ใครแม่แก ไม่ดูตัวเองว่าฐานะอะไร แกคู่ควรเหรอ?”

หยางจวิ้นหาวหยิบบัตรเครดิตแบล็กการ์ดขึ้นมา พูดอย่างดูถูก “ของบ้าบออะไร ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ ต้องเป็นของปลอมแน่ นี่......ยังมีขยะอะไรอีก?”

เขาหยิบกระเป๋าเข็มหนังกวางขึ้นมาดู คิดว่าเป็นเศษโลหะ

“เอามาให้ฉัน!” ลั่วอู๋ฉางโมโหอย่างถึงที่สุด

หยางจวิ้นหาวไม่เพียงไม่คืนให้ แต่กลับโยนลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบ “ขยะเหมือนกับนักโทษอย่างนาย!”

ลั่วอู๋ฉางข่มความโมโหไว้ไม่อยู่อีกต่อไป กำหมัดแน่นจนข้อนิ้วเสียงดังขึ้นมา

“สารเลว!”

ง้างมือตบลงไปที่ใบหน้าของหยางจวิ้นหาว

“เพี๊ยะ!”

หยางจวิ้นหาวล้มลงกับพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งแดงก่ำขึ้นมาอย่างเร็ว

“คนเนรคุณที่เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันติดคุกแทนนาย นายไม่ซาบซึ้งในบุญคุณ แถมยังเอาแต่พูดว่านักโทษ! พ่อแม่นายไม่สอนให้นายรู้จักมารยาท ฉันสอนเอง!”

“กล้าตบลูกฉัน ฉันสู้ตายแล้ว!” สวีชุ่ยหลานร้องตะโกน แยกเขี้ยวยิงฟันจะเข้ามาข่วน

ลั่วอู๋ฉางหันมาทันที ดวงตาอาฆาตแค้น เย็นชาเคร่งขรึม เอ่ยปากอย่างโมโห “ไสหัวไป!”

ดวงตาที่น่าหวาดกลัว!

สวีชุ่ยหลานตกใจจนหน้าซีดขาสั่น ล้มลงกับพื้นโดยตรง

หยางจวิ้นหาวถือโอกาสหยิบแจกันดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา กัดฟันด้วยสีหน้าโมโห เล็งไปที่หัวของลั่วอู๋ฉาง “แกไปตายซะเถอะ!”

“หยุดนะ!”

เสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งดังขึ้น สาวสวยเพริศพริ้งคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่ประตู ด้านหลังตามมาด้วยบอดี้การ์ดรูปร่างแข็งแกร่งกลุ่มหนึ่ง

หน้าตาที่สวยเพริศพริ้ง รูปร่างผอมสูง หอคอยทั้งสองตรงหน้าอกเหมือนภาพวาดที่สมจริงสมจัง ขายาวถุงน่องสีดำที่ทั้งเรียวทั้งยาว แซงหน้านักแสดงที่มีแฟนคลับเยอะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน