ผมคือหมอเทวดา นิยาย บท 8

"แกร่ก!"

ขาทั้งสองข้างของหยางจวิ้นหาวหักออก ปรากฏเป็นมุมที่แปลกประหลาด ข้อต่อกระดูกแทงทะลุเนื้อ เลือดไหลอาบทันที

“อ๊าก! ขากู......”

หยางจวิ้นหาวเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เสียงร้องโอดครวญดังก้องอยู่ภายในห้อง

สวีชุ่ยหลานรีบโผเข้าไปหาลูกชาย พูดตะโกนเสียงดังลั่น “ผู้หญิงบ้า แกกล้าทำกับลูกชายฉันแบบนี้ได้อย่างไร!”

พูดไปพูดมา เธอก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจะโทรไปเรียกตัวช่วย แต่ถูกบอดี้การ์ดปัดจนกระเด็น ตกลงบนพื้นจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“จำเอาไว้ ห้ามดูถูกคุณมังกรลั่ว อยากแก้แค้น มาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันชื่อเกาชิงเหยียน!”

เกาชิงเหยียนน้ำเสียงเย็นชา พูดทีละคำ “โยนพวกมันสองคนออกไป ห้องนี้ไม่อนุญาตให้ใครรบกวนทั้งนั้น”

“ลั่วอู๋ฉางแกมันสารเลว มองดูลูกชายฉันถูกหักขา พวกแกชายหญิงสารเลวต้องตายแน่ ตระกูลของพวกเราไม่มีทางปล่อยแกไป คอยดู......”

เหล่าบอดี้การ์ดมองข้ามทั้งสองที่โหวกเหวกโวยวาย หิ้วปีกแล้วพาออกไปข้างนอก

ในห้องกลับสู่ความเงียบสงบอย่างรวดเร็ว เกาชิงเหยียนพูดอย่างเคารพ “คุณลั่ว ฉันพาคุณพ่อไปส่งที่โรงพยาบาลแห่งที่หนึ่งตามอำเภอใจ ท่านไม่โกรธใช่ไหมคะ?”

ทางด้านโรงพยาบาลไม่เพียงมีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ ยังมีช่องทางพิเศษ และปัจจัยต่าง ๆ ก็ดีกว่า

“ไม่เป็นไร”

ลั่วอู๋ฉางแสดงความเข้าใจ ที่มีกฎว่ารับการรักษาแต่ไม่ออกไปรักษานอกสถานที่ เป็นเพราะเมื่อก่อนเขาอยู่เรือนจำ ถึงแม้เขาเป็นราชาไร้มงกุฎ แต่ก็เป็นเพราะสถานะนักโทษ ออกไปตามใจชอบไม่ได้

ดังนั้น ผู้ป่วยให้เขารักษาอาการ จึงมีทางเลือกเดียวคือมาให้รักษาด้วยตนเอง

ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกันแล้ว ก็ต้องทำการปรับเปลี่ยนอยู่แล้ว

ประเด็นคือพาคนไข้ส่งเข้ามารักษาในโรงแรม เห็นได้ว่าไม่เหมาะสมอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน