ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห นิยาย บท 6
“นี่แก!”
หลิ่วชิงเหอไม่ใช่เด็กสาวไม่รู้ความ เธอเข้าใจสิ่งที่ฉู่เฉินต้องการสื่อในทันที!
เขายังคิดจะอาทิตย์ครั้งเหรอ!
“ไม่มีทาง! แกรีบไปให้พ้น! ฉันคิดหาวิธีเองได้!” หลิ่วชิงเหอกล่าวอย่างโกรธๆ
ไอ้สัตว์เดรัจฉานสมควรตาย คิดจะข่มขู่เธองั้นเหรอ
“ให้ฉันไปให้พ้น? เธอคิดดีแล้วเหรอ หลิ่วชิงเหอ บนโลกนี้คนที่สามารถช่วยลูกสาวของเธอได้ มีแค่ฉันฉู่เฉินคนนี้คนเดียว”
ฉู่เฉินยิ้มอย่างไม่ยี่หระ “ก่อนจะถึงวันศุกร์หน้า ทบทวนให้ดี ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็ติดต่อมา ฉันจะฝังเข็มให้ลูกสาวของเธอ ถือโอกาสฝังให้เธอด้วยสักสองสามเข็ม”
ฮ่าๆๆ!
พูดจบ ฉู่เฉินหัวเราะเสียงดัง เขาเห็นสีหน้าดำทะมึนของหลิ่วชิงเหอแล้วรู้สึกสะใจสุด ๆ
หลิ่วชิงเหอขมวดคิ้วสวยแน่น นิ้วเรียวชี้ไปทางประตู ก่อนตวาดเสียงเกรี้ยว “ไสหัวไป! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้! อย่าบังคับให้ฉันต้องเปลี่ยนใจ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!”
ฉู่เฉินหัวเราะในลำคอ เขากวาดมองกล่องยากล่องหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะพูดว่า “ถ้าเดาไม่ผิด นั่นคือยาน้ำที่พวกเธอได้จากการจับฉันแช่มาเป็นเวลาสามปี จากนั้นก็เอาไปตุ๋นเป็นยาลูกกลอนสินะ?”
หลิ่วชิงเหอขมวดคิ้ว ไม่ตอบคำถาม
ชั้นบน หลิ่วหรูเยียนเพิ่งเปลี่ยนใส่ชุดกระโปรงสั้นสดใสงดงาม และเดินลากรองเท้าแตะลงมา
บนเรียวขาอันขาวเนียนดุจหยก ถูกหุ้มด้วยถุงน่องสีดำบางๆ ดูเย้ายวนใจมาก
“ไอ้คนแซ่ฉู่ แกยังไม่ไปอีกเหรอ? ทำไม หรือคิดจะหมายตายาอายุวัฒนะที่พวกฉันแม่ลูกคิดค้นขึ้นมา?”
หลิ่วหรูเยียนแสยะยิ้ม
“จะบอกอะไรให้นะ แค่มียาอายุวัฒนะนี้ อีกไม่นานฉู่ซื่อกรุ๊ป ก็ต้องเปลี่ยนชื่อมาเป็นหลิ่วซื่อกรุ๊ปแล้ว!”
“และฉันหลิ่วหรูเยียน ก็จะกลายเป็นราชินีแห่งวงการยาจีน!”
“ส่วนแก ฉู่เฉิน แกจะกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต เหมือนกับข้างในเป้ากางเกงของแกที่ไม่มีวันโงหัวขึ้นได้อีก ถูกพวกเราสองแม่ลูกเหยียบไว้ใต้เท้ายังไงล่ะ!”
“ฮ่าๆๆ!”
ฉู่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาเหี้ยมเกรียม มองหลิ่วหรูเยียนที่หยิ่งยโส กล่าวว่า “หลิ่วหรูเยียน เห็นแก่ที่เมื่อกี้แม่ของเธอปรนนิบัติฉันเป็นอย่างดี ฉันขอเตือนอะไรเธออย่างหนึ่ง ยาอายุวัฒนะที่เธอพูดถึงน่ะ ถ้าไม่มีวิธีการฝังเข็มของฉันร่วมด้วย มันก็คือยาพิษ! อย่าว่าแต่เป็นอมตะเลย แค่กินเข้าไปก็จะตายทันที!”
“พูดเหลวไหลอะไรของแก!”
หลิ่วหรูเยียนตวาด “ฉันทุ่มเทกายใจเพื่อคิดค้นยานี้มาตั้งสามปี มันสามารถทำให้เป็นอมตะได้ แม้แต่คนที่ป่วยหนักใกล้ตายก็ยังยืดชีวิตไปได้อีกตั้งห้าปี! คืนพรุ่งนี้ ฉันจะเผยแพร่และโปรโมตยาตัวนี้ให้คนทั้งเมืองรู้ผ่านงานชุมนุมวงการแพทย์ของตระกูลกู้แห่งจิงตู!”
“อีกอย่าง ฉันเชิญอดีตผู้บัญชาการเว่ยของเขตทหารระดับมณฑลมาเพื่อทดลองยาแล้วด้วย ถึงตอนนั้นพวกเราสองแม่ลูกก็จะกลายเป็นเศรษฐีใหม่ที่มาแรงที่สุดในเจียงจง! แกไม่ต้องมาเล่นลูกไม้ตื้นๆ ข่มขู่! ฉันไม่กลัวสักนิด!”
หลิ่วหรูเยียนด่าเป็นชุด วางมาดหยิ่งผยองหนักกว่าเดิม
“เชื่อหรือไม่ก็ตามใจ”
ฉู่เฉินพูดอย่างเย็นชา
“ใต้ฟ้านี้ มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้วิธีแก้พิษของยานี่”
“ฉันอยากรู้นัก ถึงตอนนั้นเธอจะมาขอร้องฉันยังไง!”
พูดจบ ฉู่เฉินสาวเท้าจากไป ทิ้งหลิ่วหรูเยียนที่กำลังโกรธจัดและหลิ่วชิงเหอที่สีหน้าหนักอึ้งไว้ข้างหลัง
“ถุย! ไอ้ขยะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ขอร้องแกงั้นเหรอะ! ฝันไปเถอะ!” หลิ่วหรูเยียนด่าไล่หลัง
หลิ่วชิงเหอที่อยู่ข้างๆ สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก
ยาพิษเหรอ?
เมื่อครู่ เหมือนฉู่เฉินจะพูดว่ายาที่ได้จากการจับเขาแช่น้ำไม่สามารถดื่มโดยตรงได้ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นพิษ
ตอนนี้หลิ่วหรูเยียนใช้ยาน้ำนี้ในการทำยาอายุวัฒนะขึ้นมา อย่างนั้นยาอายุวัฒนะก็มีพิษด้วยเหรอ?
“หรูเยียน แม่ว่าเลื่อนโปรเจกต์ยาอายุวัฒนะออกไปก่อนเถอะ เราหาทีมวิจัยศึกษาดูให้ละเอียดก่อนดีกว่า” หลิ่วชิงเหอเอ่ย
“แม่ แม่เป็นอะไรไป? แม่ก็เชื่อที่ไอ้ขยะนั่นพูดด้วยเหรอ? มันแค่จะขู่ให้เรากลัวเท่านั้นแหละ!” หลิ่วหรูเยียนตะโกน เธอหยิบยกรายงานผลการทดลองที่ยาวเป็นหางว่าวขึ้นมา แล้วพูดว่า “แม่ดูสิ นี่คือรายงานผลการทดลองที่ผ่านการตรวจสอบมาแล้ว ในนี้บอกว่าไม่มีพิษ”
“แม่ แม่คอยดูนะ คืนพรุ่งนี้ พวกเราสองแม่ลูกจะต้องกลายเป็นที่โจษจันแน่ๆ!”
“แค่มียาอายุวัฒนะอยู่ พวกเราก็สามารถสร้างหลิ่วซื่อกรุ๊ปที่เหนือกว่าฉู่ซื่อกรุ๊ปได้แล้ว!”
หลิ่วชิงเหอขมวดคิ้วสวย มองรายงานผลการทดลองในมือ บอกว่า “แม่อาจจะคิดมากไปเอง ลูกทำให้เต็มที่เถอะ”
“ค่ะ” หลิ่วหรูเยียนยิ้มรับ
จากนั้นหลิ่วหรูเยียนก็ออกจากคฤหาสน์ไป หลิ่วชิงเหอย้อนกลับไปที่ห้องน้ำ บ้วนปากอยู่สิบกว่าครั้ง ถึงค่อยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ฉันจะฆ่าแก!”
หลิ่วชิงเหอสบถ ก่อนจะยกโทรศัพท์โทรหาป้าอู๋ “ป้าอู๋ ฆ่าฉู่เฉินซะ!”
“ค่ะ คุณผู้หญิง” ป้าอู๋รับคำสั่ง
……
ขณะเดียวกัน
ณ เจียงจง คฤหาสน์หรูหลังหนึ่ง
ในห้องน้ำชั้นสอง
กู้รั่วเสวี่ยเอนหลังอยู่ในอ่างอาบน้ำ เผยให้เห็นลำคอยาวระหงและกระดูกไหปลาร้าอันขาวเนียน ยอดเขาอวบอิ่มสองลูกที่ลอยไหวไปตามกระแสน้ำ ยิ่งชวนให้ลุ่มหลง
โดยเฉพาะผิวขาวเนียนดุจน้ำนมนั่น เมื่ออยู่ใต้แสงไฟแล้วเปล่งประกายแวววาวราวกับเล่นแสงได้
เธอเหม่อมองเพดานด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น
จู่ๆ ก็เสียครั้งแรกไปทั้งอย่างนี้แล้ว
หลังออกจากโรงแรมตอนเช้า มาจนถึงตอนนี้ สมองของกู้รั่วเสวี่ยก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของผู้ชายที่ชื่อฉู่เฉิน
และบนตัวเธอก็ยังมีรอยฟันที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ให้เห็นอีก
ความบริสุทธิ์ยี่สิบสามปีที่ผ่านมาของเธอ หายวับไปกับตากับอารมณ์พลุ่งพล่านในคืนเดียว
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห