สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1442

บนสนามประลอง

หลินหยางกระหน่ำหมัดใส่ใบหน้าของไป๋ฮ่าวซินอย่างต่อเนื่อง

ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่รู้จักเหนื่อย!

แม้แขนทั้งสองข้างของไป๋ฮ่าวซินไม่สามารถขยับ แต่กำลังภายในของเขาไม่ได้ถูกจำกัดด้วย และเท้าก็ยังสามารถขยับได้

เขายกหัวเข่าขึ้นกระแทกใส่แผ่นหลังของหลินหยางอย่างแรง

ปัง!

หลินหยางโดนจู่โจมจากด้านหลัง เขาเจ็บปวดจนตัวเกร็ง ยิ่งไปกว่านั้นยังกระอักเลือดออกมา

แต่เขาไม่ได้หยุด ยังคงกระหน่ำหมัดใส่ไป๋ฮ่าวซิน

ไป๋ฮ่าวซินโดนชกจนปากแตกจมูกหัก บนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

แต่ทั้งสองฝ่ายไม่มีท่าทีที่จะหยุด ยังคงกระหน่ำโจมตีใส่อีกฝ่าย

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังก้องไปทั่วนอกตำหนักผู้กล้า

ผู้คนที่อยู่โดยรอบไม่กล้าพูดอะไร

วินาทีนี้ กำลังอยู่ในช่วงจุดเดือด

ขึ้นอยู่กับว่าใครสามารถยืนหยัดได้เป็นคนสุดท้าย

ใครเป็นคนปล่อยมือก่อน คนนั้นก็คือ…ผู้แพ้!

นี่คือมุมมองของคนที่อยู่โดยรอบ

แต่ในความเป็นจริง ไป๋ฮ่าวซินรู้ดี เขาจะเอาอะไรไปสู้? นี่เป็นแผนของหลินหยาง!

อีกฝ่ายไม่ได้ดูอ่อนแออย่างที่แสดงออกมาให้เห็น! กลับกัน! เขาแข็งแกร่งมาก!

พลังของเขาแข็งแกร่งจนน่าตกใจ!

อีกฝ่ายจงใจแกล้งทำเป็นอ่อนแอมาโดยตลอด!

ไป๋ฮ่าวซินเย็นวูบในใจ

ยิ่งไปกว่านั้นด้วยระยะที่ประชิด! อีกฝ่ายสามารถใช้เข็มเงินได้อย่างสะดวก!

จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงเข็มเงินที่แปลกประหลาดนี่!

ไม่เช่นนั้นต้องแพ้อย่างไม่มีข้อสงสัย!

ไป๋ฮ่าวซินคำรามพร้อมกับต้องการผลักหลินหยางออก

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไร…มันกลับไม่มีประโยชน์!

พละกำลังของหลินหยาง…มันมากเกินไป!

“คุณ…กำลังแสดง! ใช่หรือเปล่า! คุณไม่ได้ป่วยตั้งแต่แรก อาการบาดเจ็บพวกนี้…มันไม่มีผลต่อคุณ! คุณกำลังแสดง! ใช่หรือเปล่า?” ไป๋ฮ่าวซินเบิกตากว้างถาม

แต่หลินหยางไม่ได้ตอบคำถามของเขา ยังคงกระหน่ำหมัดใส่ใบหน้าของไป๋ฮ่าวซิน

แต่ครั้งนี้ตอนที่หลินหยางยกหมัดขึ้น ไป๋ฮ่าวซินสามารถมองเห็นระหว่างนิ้วของเขามีเข็มเงินเล่มหนึ่ง…

“เข็มเงิน…”

ลมหายใจของไป๋ฮ่าวซินสั่นสะท้าน อ้าปากต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ภาพตรงหน้าของเขาเริ่มมืด กำลังจะหมดสติ

เขาพยายามทำให้ตนเองตื่นตัว แต่มันกลับทำไม่ได้

ก่อนหมดสติ เขาสบตาเข้ากับดวงตาของหลินหยาง

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในตอนแรก ตอนนี้มันกลับดูนิ่งสงบและลึกซึ้ง…

วินาทีนี้ ในที่สุดไป๋ฮ่าวซินก็มั่นใจความคิดของตนเองแล้ว

คนคนนี้…แกล้งแสดงมาโดยตลอด!

เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย!

กลับกัน…เขาแข็งแกร่งมาก…แข็งแกร่งจนเวอร์!

“ศิษย์พี่ไป๋!”

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลตะโกนเสียงดัง

แต่…ไป๋ฮ่าวซินไม่ได้ยินแล้ว

ขาของเขาลดลงพื้นทีละนิด ร่างกายไร้เรี่ยวแรง เปลือกตาทั้งคู่เริ่มปิดลง สุดท้ายนอนนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว

ผลแพ้ชนะออกมาแล้ว…

การหมดสติของไป๋ฮ่าวซินหมายความว่าหลินหยางเป็นฝ่ายชนะการต่อสู้!

แต่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ยังตอบสนองไม่ทัน

โดยเฉพาะลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิล ทุกคนมองตาค้าง

สมองของแต่ละคนว่างเปล่าไปหมด

พยัคฆ์ขาวไป๋ฮ่าวซิน หนึ่งในสี่ผู้กล้าศักดิ์สิทธิ์…แพ้แล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้นแพ้ให้กับคู่ต่อสู้แบบนี้?

เป็นไปได้ยังไง?

อีกฝ่ายแค่ชกเขาไม่กี่หมัด ทำไมเขาถึงหมดสติไปโดยตรงแบบนี้?

ในสายตาของทุกคน ไป๋ฮ่าวซินควรจะแข็งแกร่งมากกว่านี้

“อาวุโสสาม ‘ตำราเทพลำพอง’ เป็นของสำนักสวรรค์นิรันดร พวกเราจะได้พบกันอีกแน่นอน!”

เจิ้งฮั่นซานยกมือขึ้นคำนับอาวุโสสาม จากนั้นพาลูกศิษย์ของตนเองไปจากที่นี่

“เยี่ยม!”

เสียงโห่ร้องดังขึ้นอีกครั้ง

อาวุโสสามยังคงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ขมวดคิ้วแน่น

ส่วนหลินหยางหวั่นไหวเล็กน้อย

ตำราเทพลำพอง?

ที่คนพวกนี้มาหาเรื่องถึงสำนักสวรรค์นิรันดร เพื่อของสิ่งนี้?

เนื่องจากมีเหล่าลูกศิษย์รายล้อม หลินหยางจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าตำหนักผู้กล้าด้วยท่าทางที่อ่อนแรง

“อาวุโสและเจ้าตำหนักทุกท่าน ศิษย์ทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว!” หลินหยางยิ้ม

สีหน้าของเจิ้งถงหยวนเคร่งขรึม ในแววตาเต็มไปด้วยเจตนาแห่งการฆ่า เขาแค่อยากกระโดดลงไปฉีกร่างหลินหยางเดียวนี้

อาวุโสสามไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูด “หลินหยาง คุณทำดีมาก! ครั้งนี้ถือว่าคุณได้สร้างความดีความชอบให้สำนักสวรรค์นิรันดรครั้งใหญ่! ผมจะไปรายงานอาวุโสใหญ่แน่นอน จะได้ขอให้เขามอบรางวัลให้คุณ”

“รางวัลอะไร? สำนักสวรรค์นิรันดรช่วยผม มีบุญคุณต่อผม ผมก็แค่ตอบแทนบุญคุณเท่านั้น”

“คุณคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว เอาล่ะ ดูแล้วอาการบาดเจ็บของคุณก็ไม่เบา คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ อีกเดี๋ยวอาวุโสห้าจะไปรักษาให้คุณ!”

“ไม่จำเป็นเลย แค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย”

“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” อาวุโสสามพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“รับทราบ ขอบคุณอาวุโสสาม”

หลินหยางยิ้มเล็กน้อย หันหลังแล้วเดินจากไป

“แยกย้ายกันได้แล้ว”

อาวุโสสามโบกมือ ลูกศิษย์ทุกคนพากันแยกย้าย

หน้าตำหนักผู้กล้ากลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

แต่อาวุโสสามกลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน เขากำลังจ้องทิศทางที่หลินหยางเดินจากไป

“อาวุโสสาม แม้หลินหยางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ฉันว่ามันเป็นแค่บาดแผลภายนอก ทำไมต้องให้ฉันไปรักษาให้เขาด้วย?” อาวุโสห้าไม่เข้าใจจึงก้าวออกมาถาม

“ผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง” อาวุโสสามพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“หมายความว่ายังไง?”

“ผมอยากให้คุณตรวจสอบพิษเป็นในร่างกายหลินหยาง! ผมอยากรู้ว่าอาการของเขาเป็นยังไง!” อาวุโสสามพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

หลังจากได้ยิน ทุกคนเข้าใจความหมายของอาวุโสสามทันที