สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1473

คนของหออักษรเจียงเซียงคิดไม่ถึงแน่นอนว่าหลินหยางมีร่างเทพยุทธในตำนาน!

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ พวกเขายังจะสู้ไปเพื่ออะไร!

ไม่เพียงแต่พวกเขา คนของสำนักสวรรค์ส่วนใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องนี้

เจียงซูหงไม่อยากเชื่อ เธอเบิกตากว้างมองหลินหยาง ยกแขนขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นกว้างเข็มเงินใส่กลางหว่างคิ้วของหลินหยาง

ทว่า…

ติง…

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

เข็มเงินกระแทกใส่กลางหว่างคิ้วของหลินหยาง ราวกับกระแทกใส่แผ่นเหล็ก เข็มเงินหักเป็นสองท่อนโดยตรง ตกลงสู่พื้นอย่างเชื่องช้า

เจียงซูหงตกตะลึง

เธอมองเข็มเงินสองท่อนที่ตกอยู่บนพื้นด้วยสายตาเหม่อลอย หลังจากนั้นกัดฟันแน่นสะบัดข้อมืออีกครั้ง

ฟิ้ว!

เข็มเงินบินออกไปอีกเล่ม

ทว่าผลลัพธ์ที่ได้…ยังคงทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวัง

ทันทีที่กระแทกใส่ร่างกายของหลินหยาง มันหักเป็นสองท่อนอีกครั้ง!

เห็นภาพนี้ เจียงซูหงไม่กล้าสงสัยอีกแล้ว

เธอรู้ดีว่าตนเองมีพลังแค่ไหน และรู้จักเข็มเงินของตนเองเป็นอย่างดี แต่มันกลับไม่สามารถทะลวงร่างกายของหลินหยาง

ถึงอีกฝ่ายไม่ใช่ร่างเทพยุทธ แต่มันก็ใกล้เคียงแล้ว!

“หัวหน้าอาจารย์เจียง จะต่อหรือเปล่า?”

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

เจียงซูหงอ้าปาก สมองว่างเปล่าไปหมด หันไปมองทางหลินหยาง ไม่รู้ควรตอบอย่างไรดี

“หลินหยาง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

อาวุโสสองรีบก้าวออกมากวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“วางใจได้อาวุโสสอง ผมไม่เป็นอะไร” หลินหยางพยักหน้า

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

อาวุโสสองหันไปพูดกับเจียงซูหง “หัวหน้าอาจารย์เจียง! ลูกศิษย์ของผมน่าจะ…ชนะแล้วมั้ง? คราวนี้คุณยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”

ในขณะที่กำลังพูด แม้กระทั่งอาวุโสสองก็แทบตอบสนองพฤติกรรมของตนเองไม่ทันด้วยซ้ำ

เมื่อกี้ยังตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง หลินหยางกลับพลิกสถานการณ์อย่างกะทันหัน

ความแตกต่างระดับนี้ ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับความจริง

“ฉัน…ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว!” เจียงซูหงกัดฟัน มองดูลูกศิษย์ที่นอนอยู่บนพื้น เธอไม่ยอมแพ้ไม่ได้

“ดังนั้นหนังสือเป็นตาย…ถือเป็นโมฆะแล้วใช่หรือเปล่า?” ลูกศิษย์คนหนึ่งรีบถาม

เจียงซูหงกําหมัดกัดฟันแน่น

แต่ท้ายที่สุดเธอก็พยักหน้า ตะคอกด้วยความโกรธ “ใช่!”

“เยี่ยม!”

“เยี่ยมไปเลย!”

ลูกศิษย์ของวังเวหาตะโกนออกมาด้วยความดีใจทันที!

อาวุโสสองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเช่นกัน เขาหันไปพูด “หลินหยาง ขอบคุณมาก ครั้งนี้โชคดีที่มีคุณอยู่”

“อาวุโสสองไม่ต้องเกรงใจ” หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย

“อาวุโสสอง คุณร้ายกาจมาก คิดไม่ถึงว่าจะมีลูกศิษย์ที่ครอบครองร่างเทพยุทธแบบนี้! บอกฉันได้หรือเปล่าว่าคุณทำได้ยังไง?” เจียงซูหงพูดเสียงแหบ

“เรื่องนี้…คงบอกไม่ได้” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

เพราะด้วยวัยของหลินหยางมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะสามารถครอบครองร่างเทพยุทธ

ในมุมมองของเจียงซูหง หลินหยางไม่มีทางครอบครองร่างเทพยุทธของจริง ที่เขาบอกว่าเป็นร่างเทพยุทธ ก็แค่ต้องการข่มขวัญเธอเท่านั้น แต่ถึงมันจะเป็นของปลอมก็ตาม ความแข็งแกร่งทางด้านร่างกายของหลินหยางยังคงน่าสะพรึงกลัวมาก เจียงซูหงคิดว่าอาวุโสสองต้องใช้สมบัติทางธรรมชาติที่ล้ำค่ากระตุ้นความแข็งแกร่งของหลินหยางแน่นอน

“ไม่พูดเหรอ? ช่างเถอะ นี่เป็นความลับของพวกคุณ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แต่น่าเสียดาย ลูกศิษย์ที่เพียบพร้อมแบบนี้กลับโดนพิษเป็นรุมเร้า น่าเสียดายจริงๆ” เจียงซูหงหรี่ตาลงพูด

ทันทีที่สิ้นเสียง หลินหยางไออย่างกะทันหัน ยิ่งไปกว่านั้นยังกระอักเลือดออกมาจากปากเล็กน้อย

“หลินหยาง!”

อาวุโสสองรีบตะคอก จากนั้นช่วยฝังเข็มให้หลินหยาง

“อาวุโสสอง ผมไม่เป็นอะไร” หลินหยางรีบพูด

“อะไรนะ?”

“แบบนี้ไม่เท่ากับอาวุโสใหญ่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่กลับไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วย?”

“ไร้…ไร้น้ำใจเกินไปแล้ว!”

“มองดูพวกเราเกือบตายเนี่ยนะ?”

ลูกศิษย์ทุกคนโกรธมาก

“อาวุโสสอง ผมว่าอย่าไปดีกว่า คุณกับอาวุโสใหญ่มีปมขัดแย้งกันแล้ว ที่เรียกคุณไปแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน บางทีเขาอาจจะหาข้ออ้างเล่นงานคุณก็ได้” หลินหยางก้าวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ถ้าเป็นแบบนั้น วังเวหาของผมไม่เท่ากับเป็นกบฏหรอกเหรอ? ขัดคำสั่งอาวุโสใหญ่แบบนี้ คนทั้งสำนักต้องกีดกันพวกเราแน่นอน”

“ถึงคุณไป เขาก็ยังคงเห็นคุณเป็นเสี้ยนหนามอยู่ดี” หลินหยางพูดต่อ

“หลินหยาง คุณไม่รู้รายละเอียดของเรื่องนี้ ถึงเขาต้องการเล่นงานผม ก็ต้องมีข้ออ้าง ถ้าหากผมไม่ไป มันจะกลายเป็นข้ออ้างสำหรับเขา แต่พวกคุณไม่ต้องไป ผมจะบอกว่าพวกคุณได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องพักรักษาตัว”

อาวุโสสองพูดจบ หันไปพูดกับลูกศิษย์คนนั้น “นำทาง”

“รับทราบ อาวุโสสองเชิญทางนี้”

ลูกศิษย์คนนั้นพูด จากนั้นเดินนำหน้าด้วยความเคารพ

“อาจารย์!”

“อาวุโสสอง!”

ลูกศิษย์ทุกคนพากันตะโกน

ทว่า…มันไม่มีประโยชน์!

ไม่นาน อาวุโสสองเดินออกจากวังเวหา

ลูกศิษย์ทุกคนเริ่มรู้สึกกังวลใจ

“ทุกคน พวกคุณคิดเห็นยังไง? จะปล่อยให้อาวุโสสองไปเสี่ยงอันตรายทั้งแบบนี้เหรอ?” ลูกศิษย์คนหนึ่งก้าวออกมาตะโกนเสียงดัง

“ศิษย์พี่จาง คุณคิดว่าพวกเราควรทำยังไงดี?” มีลูกศิษย์คนหนึ่งถาม

“ยังต้องถามอีกเหรอ? พวกเราไปวังไร้ปรารถนา! ผมเชื่อว่าถ้าอาวุโสใหญ่เห็นพวกเราไปกันทั้งหมด เขาไม่กล้าทำอะไรอาวุโสสองแน่นอน!” ศิษย์พี่คนนั้นพูด

“ได้ พวกเราไป!”

“ไป ไปวังไร้ปรารถนา!”

ทุกคนตะโกนเสียงดัง จากนั้นเดินออกไปข้างนอก