สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1474

“หลินหยาง คุณจะไปด้วยหรือเปล่า?” มีคนหันมาถาม

หลินหยางกลับส่ายหัว “เรื่องนี้คงต้องปล่อยให้อาวุโสสองเป็นคนจัดการ ถึงพวกคุณไปก็มีแต่จะสร้างปัญหา หรือพวกคุณคิดว่าคนของวังเวหาสามารถข่มขวัญพวกอาวุโสใหญ่? มันก็ไม่ต่างอะไรกับการนำไข่ไปกระทบหิน”

“หลินหยาง ถ้าหากคุณกลัวก็รออยู่ที่นี่!”

“ใช่แล้ว แข็งแกร่งมากขนาดนี้ แต่กลับรักตัวกลัวตาย!”

“คุณรู้หรือเปล่าว่าเพื่อพิษเป็นในร่างกายของคุณ อาวุโสสองยอมทุ่มเทมากแค่ไหน? คุณกับใจจืดใจดำแบบนี้”

“น่าผิดหวัง!”

“คนเห็นแก่ตัว!”

เหล่าลูกศิษย์พากันตำหนิ

หลินหยางส่ายหัว เขาหันหลังเดินจากไปโดยไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้น

อันที่จริงเรื่องของวังเวหามันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขามากนัก ที่เขายื่นมือเข้ามาช่วย นั่นเป็นเพราะเห็นแก่อาวุโสสองพยายามช่วยขจัดพิษในร่างกายของเขา มันก็เหมือนกับการชดเชยเท่านั้น

ตอนนี้เรื่องของหออักษรเจียงเซียงจบแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

ลูกศิษย์ที่เหลือก็ไม่ได้ห้าม ทุกคนตรงไปที่วังไร้ปรารถนาทันที

กลับถึงที่พัก ชิวซ่านยังคงนั่งอยู่ตรงประตู สีหน้าท่าทางของเธอดูกังวลมาก

“พี่หลิน คุณกลับมาแล้ว?” เห็นหลินหยางกลับมาอย่างปลอดภัย ชิวซ่านรีบลุกขึ้นพูดด้วยความดีใจ

“อืม”

หลินหยางพยักหน้า เดินเข้าไปในห้องโดยตรง จากนั้นเริ่มเก็บข้าวของ

“หลินหยาง นี่คุณจะไปไหน?” ชิวซ่านมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

หลินหยางยิ้มแล้วพูด “ชิวซ่าน ผมควรไปจากที่นี่แล้ว”

“ไปจากที่นี่?” ชิวซ่านประหลาดใจ

“ใช่ พิษเป็นในร่างกายของผมถูกขจัดหมดแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องอยู่สำนักสวรรค์นิรันดรต่อ! ที่นี่ไม่สงบ ผมควรไปได้แล้ว” หลินหยางพูด

“เรื่องนี้…”

ชิวซ่านไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี

เห็นเพียงหลินหยางเก็บข้าวของเสร็จ เดินออกจากประตูโดยตรง

เขาได้สมบัติทางธรรมชาติที่อยู่ในห้องเมตตาธรรมมาแล้ว สามารถทำหลิวหรูซือกลับไปรักษาต่อที่เจียงเฉิน สำนักสวรรค์นิรันดรซับซ้อนลึกซึ้งมากเกินไป ถ้าหากอยู่ต่อจะมีปัญหาเพิ่มขึ้น

ชิวซ่านเงียบไม่พูดอะไร

“อ๋อ ใช่แล้ว หนังสือเล่มนี้มอบให้คุณ” ในตอนนั้นเอง หลินหยางนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน เขาหยิบตำราโบราณเล่มหนึ่งออกมา

ชิวซ่านหันไปมอง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “นี่คือ… ‘ทักษะเข็มพญาหงส์’ ? มันเป็นตำราที่อยู่ในห้องเมตตาธรรมนะ!”

“ใช่ ดังนั้นคุณต้องแอบศึกษา มันสามารถช่วยเพิ่มทักษะการแพทย์ของคุณ จะให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นชีวิตคุณจะตกอยู่ในอันตราย!” หลินหยางพูด

ชิวซ่านได้ยินแล้วลังเลสักพัก แต่ไม่นาน เธอยื่นมือออกไปรับ ‘ทักษะเข็มพญาหงส์’ อย่างกะทันหัน จากนั้นรีบเก็บมัน

เพราะเธอรู้ ถ้าหากไม่มีตำราเล่มนี้ ทั้งชีวิตของเธอคงเป็นได้แค่ลูกศิษย์ธรรมดาคนหนึ่งของสำนักสวรรค์นิรันดร แต่ถ้าหากเธอสามารถเรียนรู้วิชาเข็มเงินในตำราเล่มนี้ อนาคตของเธอจะสดใส…

“ขอบคุณ…พี่หลิน…” ชิวซ่านลังเลสักพัก พูดเสียงเบา

“ชิวซ่าน เส้นทางที่เหลือคุณต้องเดินเอง ระวังตัวให้มากด้วย” หลินหยางพูดเสียงแหบ หันหลังแล้วเดินจากไป

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน

“ศิษย์พี่หลิน! ศิษย์พี่หลิน!”

คนกลุ่มนั้นตะโกนมาแต่ไกล

หลินหยางหันไปมอง พบว่าผู้มาคือลูกศิษย์ของวังเวหา!

แต่สภาพของพวกเขาในตอนนี้สะบักสะบอม เสื้อผ้าฉีกขาด มีบาดแผลตามร่างกายไม่น้อย แต่หลินหยางถึงกับตกตะลึง

“นี่พวกคุณไปทำอะไรมา?” หลินหยางขมวดคิ้วถาม

“ศิษย์พี่หลิน! เกิดเรื่องแล้ว! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! พวกศิษย์พี่หลี่กำลังสู้กับพวกศิษย์พี่ของวังไร้ปรารถนา อาวุโสใหญ่โกรธมาก ถามหาความรับผิดชอบกับวังเวหา! พวกศิษย์พี่สั่งให้พวกเรามาเชิญคุณไปช่วย” ลูกศิษย์กลุ่มนั้นรีบพูดด้วยความร้อนใจ

“อยู่ดีๆไปสู้กันได้ยังไง?” หลินหยางถาม

“คนของวังไร้ปรารถนาน่าบัดซบมาก พวกเขาท้าทายพวกเราไม่หยุด แถมยังดูหมิ่นอาวุโสสอง พวกศิษย์พี่ทนดูไม่ได้ ก็เลยเกิดการโต้เถียงกับพวกเขา สุดท้ายจึงลงไม้ลงมือกัน อาวุโสใหญ่พูดว่าอาวุโสสองไม่สั่งสอนลูกศิษย์ให้ดี ก็เลยจะลงโทษอาวุโสสองและวังเวหา…”

“พวกคุณเรียกผมไปก็ทำอะไรไม่ได้ พวกคุณจะให้ผมจัดการเรื่องนี้ยังไง?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“คนของวังไร้ปรารถนา?”

“พวกคุณ…คิดจะทำอะไร?”

ลูกศิษย์ทั้งกลุ่มถามเสียงสั่น

“ฮึ่ม ผมก็นึกว่าเป็นใครที่ไหน ที่แท้ก็พวกขยะของวังเวหา! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ ไสหัวไป!”

ลูกศิษย์ที่เป็นผู้นำพูดด้วยความดูถูก หลังจากนั้นหันไปตะคอกใส่ชิวซ่าน “คุณคือชิวซ่านใช่หรือเปล่า? ใครคือหลินหยาง? เรียกเขาออกมา! ได้ยินหรือยัง?”

“คือ…” สีหน้าของชิวซ่านเปลี่ยนไปทันที ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไร

“พวกคุณหาหลินหยาง? ผมก็ยืนอยู่นี่แล้วไง? พวกคุณยังจะไปหาที่ไหนอีก?” หลินหยางก้าวออกมาพูด

“คุณก็คือหลินหยาง? รีบตามพวกเราไปเดี๋ยวนี้!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ไปไหน?”

“ก็ต้องเป็นวังไร้ปรารถนาอยู่แล้ว! อาวุโสใหญ่ต้องการพบคุณ! รีบไปได้แล้ว!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดอย่างไม่สบอารมณ์

หลินหยางกลับส่ายหัว “คุณสั่งให้ผมไปแล้วผมต้องไปเหรอ? แบบนั้นมันดูถูกผมเกินไปหรือเปล่า?”

“บังอาจ! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ที่ผมมาเรียกคุณก็ถือว่าไว้หน้ามากแล้ว! คุณอย่าทำตัวอวดดีเกินไปหน่อยเลย! ฟังให้ดี รีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมหักขาของคุณแน่!” ลูกศิษย์คนนั้นตะคอกด้วยความโกรธ

หลินหยางกลับสองมือกอดอก พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “ดุขนาดนี้เลยเหรอ? ผมก็อยากเห็นฝีมือของคุณเหมือนกัน!”

“รนหาที่ตาย!”

ลูกศิษย์คนนั้นเลิกแขนเสื้อขึ้น เตรียมตัวลงมือ

แต่ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาห้าม

“ศิษย์พี่! อย่าวู่วาม!”

“คุณจะมาห้ามผมทำไม?”

“ศิษย์พี่! เมื่อกี้มีคนซุบซิบคุยกัน พวกเขาบอกว่าแม้แต่คนของหออักษรเจียงเซียงที่ใช้ลูกกลอนยอดมนุษย์สิบกว่าคนยังไม่สามารถทำอะไรหลินหยาง ยิ่งไปกว่านั้นที่อาวุโสใหญ่เรียกเขาก็เพราะร่างเทพยุทธ แค่นี้ก็พอที่จะพิสูจน์ให้เห็นความสามารถของเขาแล้ว คุณไปหาเรื่องเขาแบบนี้ ไม่เท่ากับรนหาที่หรอกเหรอ?” คนที่อยู่ด้านข้างพูดเสียงเบา

สีหน้าของลูกศิษย์คนนั้นเปลี่ยนไปทันที แต่ไม่นานเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุร้ายอีกครั้ง “ถึงเป็นแบบนั้นแล้วยังไง? ผมเป็นลูกศิษย์ของวังไร้ปรารถนา! เขากล้าแตะต้องผมก็เท่ากับเป็นศัตรูของวังไร้ปรารถนา! ถึงผมสู้เขาไม่ได้ ผมว่าเขาก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับผม!”

พูดจบ เขาพุ่งออกไปพร้อมกับเหวี่ยงฝ่ามือใส่หลินหยางโดยไม่สนใจคำห้ามปราม